Πορτρέτα: Νικόλας Βεντουράκης / Φωτογραφική ομάδα 2008: Πάνος Αβραμίδης, Τζώρτζια Γκαβάλη, Ματίνα Κούγκια, Χαράλαμπος Κουρκούλης, Αντρέας Λυκάκης, Ινώ Μέη, Κατερίνα Ταραντίλη, Δημήτρης Τσατσούλης, Θεοδώρα Σανδάλη, Ιλιάνα Σταμέλου
ΜΑΤΕΟ ΓΚΑΡΟΝΕ
Κωνσταντίνος Σαμαράς
Ερασιτέχνης Σινεφίλ
Με ένα ωρολόγιο πρόγραμμα στην τσέπη (κι άλλο ένα στην τσάντα για παν ενδεχόμενο), ο ερασιτέχνης σινεφίλ έχει ανάγει σε ολυμπιακό άθλημα την κάλυψη της απόστασης Σταδίου-Πανόρμου με ρεκόρ κάτω των δέκα λεπτών για να χωρέσει όσο το δυνατό περισσότερο σινεμά μπορεί μέσα σε μια μέρα.
Αρχικά εντοπίζεται στον Ιανό, όπου παρακολουθεί νέους δημιουργούς της τάσης του DIY cinema να συζητούν-διαφωνούν δημιουργικά σχετικά με τη σημασία και την αξία του παραγωγού στην κινηματογραφική προσπάθεια.
Ανακαλύπτει τις ρίζες του φιλμ νουάρ με το «Οut Of The Ρast» και χωρίς ενοχή παραδέχεται πως μαγεύεται για πρώτη φορά από τον Ζακ Τουρνέρ.
Αναρωτιέται ποιο είναι το πιο αστείο από τα καρτουν του Μπιλ Πλίμπτον και νιώθει τυχερός που μεγάλωσε σε μια εποχή που το αμόνι (ACME) που έπεφτε στο κεφάλι του κογιότ δεν λογοκρινόταν με δικαιολογία την αύξηση της παιδικής βίας. Οπως είπε και ο ίδιος ο Πλίμπτον σε κάποιο Q+A, τα καρτουν τύπου Road runner είναι γεμάτα βία άλλα τα βρίσκει τόσο αστεία.
Συζητά over drinks στο «Κinky» με τον Ματέο Γκαρόνε για τη χρήση του φωτός που επιλέγει ο τελευταίος στο γύρισμα του «Γόμορρα».
Αργά στο «Τoy», βοηθά τον Τζο Σουάνμπεργκ στην τελειοποίηση του σχεδίου του για το πώς θα πείσει την Ισίλντ Λε Μπεσκό να δειπνήσουν μαζί.
Δεν τον ενοχλεί που για δέκα μέρες κοιμάται ελάχιστα και τρώει ό,τι προλαβαίνει ενδιάμεσα από τις προβολές. Δεν τον νοιάζει που κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ δεν βλέπει φίλους, οικογένεια, αμόρε (εκτός αν είναι κι αυτοί σινεφίλ). Δεν τον πειράζει καν που στο τέλος της ημέρας τον καταβάλλει αυτή η γλυκιά εξάντληση, γιατί βίωσε το φεστιβάλ όχι μόνο ως εναλλακτική προσέγγιση διανομής αλλά ως επαναλαμβανόμενο ραντεβού στην καρδιά της πόλης και γιορτή της σινεφιλίας.
Ο ερασιτέχνης σινεφίλ χαμογελά, γιατί ο Σεπτέμβρης δεν σημαίνει τέλος διακοπών, επιστροφή στη ρουτίνα ή εξεταστική. Γιατί περιπλανιέται, αφουγκράζεται και συμμετέχει στο «it thing» της πόλης. Γιατί μέσα σε όλη αυτή τη γιορτή δεν υπάρχει απλώς, αλλά είναι. Και αν τον ρωτήσετε, του χρόνου θέλει να είναι εθελοντής.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΛΕΥΡΑ
Στιγμιότυπα
Πιστεύουμε πως καταφέραμε να ελαχιστοποιήσουμε τις καθυστερήσεις αναφορικά με τις ώρες έναρξης των προβολών. Φυσικά και το ανακοινωθέν πρόγραμμα δεν τηρήθηκε ευλαβικά, αλλά όταν έχεις καλεσμένους που θέλουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις του κοινού και παράλληλα θες να υποδεχθείς το κοινό της επόμενης παράστασης σε περιποιημένη αίθουσα, τότε καθυστερήσεις επιπέδου ενός πενταλέπτου είναι πταίσματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα προσπαθήσουμε για ακόμα ακριβέστερες ώρες έναρξης του χρόνου.
Μερικά τραγουδάκια της πατρίδας ήταν αρκετά (εντάξει και μερικά ποτά για να λέμε την πλήρη αλήθεια) για να μετατρέψουν έναν φαινομενικά σοβαρό και ήρεμο Μάτεο Γκαρόνε στο απόλυτο party animal που επέμενε να γυρίσει στο ξενοδοχείο του με τα πόδια λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος της Κυριακής.
Τον Παναγιώτη δεν τον έχετε δει ποτέ σας, είναι όμως ο ήρωάς μας, αφού κατάφερε τα ακατόρθωτα όταν διαπίστωσε πως οι κόπιες του «Go With Peace Jamil» είχαν φτάσει στον Απόλλωνα με έντονες τάσεις αυτοσχεδιασμού. Ο μηχανικός προβολής του Απόλλωνα κερδίζει το βραβείο της αγάπης μας και τον ευχαριστούμε για όλα, όπως βέβαια και τον άξιο συμπαραστάτη του στο Αττικόν. Να είστε πάντα καλά άνθρωποί μου.
Φανερή η απουσία του παραδοσιακού περιπτέρου μπροστά σε Απόλλωνα και Αττικόν για τους απαραίτητους ανεφοδιασμούς.
Η ώρα πλησίαζε 3 το βράδυ, όταν Αντόνιο Κάμπος («Αfterschool»), Τζέιμς Μπόλτον («Dream Βoy») και Αγιάτ Νατζαφί («Ποδόσφαιρο Με Τσαντόρ») συμφώνησαν ομόφωνα ότι το «Βrown Βunny» του Βίνσεντ Γκάλο είναι μια πολύ καλή και υποτιμημένη ταινία.
Ο παλαβός κόσμος του Μπιλ Πλίμπτον θα συναντήσει εκείνον του Κωστή Μαραβέγια; Αυτό για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι ο Πλίμπτον μάς ζήτησε (και πήρε) ένα CD του, καθώς ενθουσιάστηκε με το live στο «Τrova» και εξέφρασε την επιθυμία να βάλει τραγούδι του στην επόμενή του ταινία.
Ο Τζο Σουάνμπεργκ μάς έδειξε, πρώτους σε όλο τον κόσμο, την καινούργια του ταινία «Αlexander The Last», σε κλειστή προβολή σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Στους θεατές και η Ισίλντ Λε Μπεσκό, την οποία ο Σουάνμπεργκ προσπαθούσε εναγωνίως να γνωρίσει με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΙΛΙΣΜΑΝΗΣ, ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΠΙΛ ΠΛΙΜΠΤΟΝ
«Μου αρέσει να παίρνω κάτι συνηθισμένο, να παίρνω κλισέ χαρακτήρες και να τους βάζω να κάνουν περίεργα πράγματα και να αποκτούν περίεργα σχήματα» λέει ο θρυλικός ανεξάρτητος animator Μπιλ Πλίμπτον, μιλώντας για τις θεματικές του έργου του. Οι σουρεαλιστικές, σέξι, αστείες και βίαιες ταινίες του μόνο συνηθισμένες δεν είναι πάντως, και το κοινό της Αθήνας αγκάλιασε αυτές και τον δημιουργό τους, που μας επισκέφθηκε για πρώτη φορά (αν και παλιός αγαπημένος του Φεστιβάλ), όχι μόνο για να παρουσιάσει μια ρετροσπεκτίβα του έργου του, αλλά και για να μαγνητίσει επίδοξους animators και απλούς θεατές με ένα workshop που θα συζητιέται για χρόνια. Την αναπάντεχα ζεστή υποδοχή του κοινού, που γέμισε τις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και τον Ιανό, και τον πολιόρκησε σε φουαγιέ και πεζοδρόμια για ένα του σχέδιο, χαρακτήρισε εκπληκτική και απολαυστική. Επιστρέφουμε το κομπλιμέντο, κύριε Πλίμπτον. Θοδωρής Δημητρόπουλος
ΤΖΟ ΣΟΥΑΝΜΠΕΡΓΚ
«Αν θες να κάνεις μια ταινία πρέπει να είσαι έτοιμος να υποφέρεις» υποστηρίζει ο Τζο Σουάνμπεργκ. Ενα από τα πολλά υποσχόμενα παιδιά του DIY cinema και της ψηφιακής, σχεδόν ερασιτεχνικής εικόνας είναι λίγο πιο σκληροπυρηνικός από τις ρομαντικές ιστορίες του. Οραματιστής και επίμονος, ξέρει ακριβώς τι θέλει, μα αυτοσχεδιάζοντας! Με επιρροές από τους Τζον Κασσαβέτη, Μορίς Πιαλά και Λαρς φον Τρίερ, το ανεξάρτητο σινεμά είναι γι αυτόν επιλογή και όχι λύση ανάγκης. Μεταξύ Σικάγο και Νέας Υόρκης, ο Σουάνμπεργκ κινηματογραφεί ασταμάτητα, αξιοποιώντας με πάθος ό,τι προσφέρει η low budget πραγματικότητα. Η τρίτη συνεργασία του με την Γκρέτα Γκέρβιγκ για το «Νights And Weekends» δεν αποτελεί απλά τη βιντεοσκόπηση της σχέσης τους σε χρόνο πραγματικό, μα, κυρίως, μια καθαρή ματιά πάνω στη δράση-αντίδραση των δύο φύλων, χωρίς περιτύλιγμα. Η ανθρώπινη επικοινωνία παρουσιάζεται σαφώς πολύπλοκη, κάποιες φορές γλυκιά και αμήχανη, μα στο τέλος σοκαριστικά εύκολη.
ΕΥΤΥΧΙΑ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Κάθε μέρα κι άλλο πάρτι
Live εμφανίσεις: κιθαριστικό σετ από τον Τζέι Μπράναν, έθνικ ροκ από τον Κωστή Μαραβέγια με γκεστ τη Θεοδώρα Τζήμου και ένα αξέχαστο μαραθώνιο χιπ χοπ πάρτι με περισσότερα από 10 σχήματα. Φοβερά DJ sets: οι φεστιβαλιστές Μανώλης Κιλισμανής και Νίκη Ξένου (φωτό κάτω) με το back to back party τους, ο Ηλίας Φραγκούλης μας άφησε να χορεύουμε μανιωδώς μέχρι κλεισίματος του μαγαζιού στο πάρτι λήξης, ενώ ο Kid Loco (φωτό πάνω) σε ένα γεμάτο «Τiki» ξεσήκωσε τον κόσμο που, μαζί με την μουσική του, απολάμβανε παγωτά Ben & Jerrys. Μουσικές για όλα τα γούστα (από ντίσκο μέχρι πανκ κι από ηλεκτρονική μέχρι χιπ χοπ) και άφθονο Dewars στα ποτήρια όλου του φεστιβάλ. Τον ύπνο μπορεί να τον ξεχάσαμε για λίγο, αλλά άξιζε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
ΚΕΡΚ ΧΑΝΙΚΑΤ
Ισως και να αποτέλεσε το βαρύ πυροβολικό από πλευράς καλεσμένων αλλά πέρασε στα «μουλωχτά» αφού δεν πρόκειται για ηθοποιό ή σκηνοθέτη, αλλά για μία από τις πλέον γνωστές πένες της αμερικάνικης κινηματογραφικής κριτικής με θητεία στα Village Voice, New York Times, LA Times, ενώ εδώ και καιρό είναι διευθυντής κριτικών στο έγκριτο Hollywood Reporter. Οχι πως βρίσκει καιρό για να χαίρεται το σπίτι του, αφού δεν αφήνει φεστιβάλ για φεστιβάλ ανά την υφήλιο. Ηταν η πρώτη του φορά όμως που παρακολουθούσε ένα φεστιβάλ ως πρόεδρος κριτικής επιτροπής. Με το που έριξε μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, το χαρακτήρισε «εξαιρετικό» και προχώρησε στην πρώτη του επαφή με τυπική ελληνική κουζίνα κάπου στην Πλάκα. Συνοδευόμενος διαρκώς από τη (σομελιέ παρακαλώ και συγγραφέα αναλόγων βιβλίων) γυναίκα του, Μίρα Αντβάνι, πρόλαβε να γνωρίσει και μερικά κοντινά νησιά, μέχρι να λάβει την μεγάλη απόφαση για το πού θα πήγαινε η Χρυσή Αθηνά του τμήματος Μουσική και Φιλμς. Μετρημένος στα λόγια του, ενίοτε υπερβολικά «Αμερικάνος», αλλά πάντα με εμπεριστατωμένη άποψη για οτιδήποτε θα πρέπει να θυμάται ακόμα εκείνη την Παρασκευή το βράδυ όταν οίνος και νερό που καίει δημιούργησαν έναν δυσβάστακτο για τις αντοχές του συνδυασμό. Μανώλης Κιλισμανής
ΤΖΕΪ ΜΠΡΑΝΑΝ
Ηδη γνωστός σε αρκετό κόσμο από την εμφάνισή του στο «Shortbus», ο Τζέι Μπράναν μάς επισκέφθηκε αυτή τη φορά με τις ιδιότητες μέλους της κριτικής επιτροπής και τραγουδιστή. Κλασικό παράδειγμα Νεοϋορκέζου καλλιτέχνη που κουβαλά τις ανασφάλειές του (γιατί χωρίς αυτές απλά δεν είσαι Νεοϋορκέζος ούτε καλλιτέχνης), έπαιξε ζωντανά τις μουσικές του στο «Use», οδηγήθηκε στο ΟΑΚΑ μαζί με συναδέλφους του περιοδικού για να παρακολουθήσει την Μαντόνα, χωρίς ωστόσο να αμελήσει τις υποχρεώσεις του την επόμενη μέρα όταν και συνεδρίασε η επιτροπή για να αποδώσει το βραβείο του τμήματος «Μusic And Film».
Μανώλης Κιλισμανής
ΦΙΟΝΑ ΓΚΟΡΝΤΟΝ / ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΑΜΠΕΛ
Η άφιξη των σκηνοθετών και πρωταγωνιστών της ταινίας «Rumba» (Βραβείο Κοινού) Φιόνα Γκόρντον και Ντομινίκ Αμπελ στην Αθήνα μας είχε προβληματίσει. Κάναμε καλά που τους βάλαμε να μείνουν στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου; Εχοντας δει την προηγούμενη ταινία τους, «Ιceberg», ήμασταν σχεδόν βέβαιοι πως είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο... αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Περίμενα, λοιπόν με ανυπομονησία την πρώτη μας συνάντηση για να «τ ακούσω». Ομως δεν σχολίασαν τίποτα και για μία ώρα καθόμουνα σ' αναμμένα κάρβουνα, ρώταγα τα πάντα εκτός από αυτό που πραγματικά ήθελα να μάθω. Ωσπου δεν άντεξα και το ξεφούρνισα, «Είστε ζευγάρι;», και η απάντηση προς δική μου ανακούφιση ήταν «Ναι, αλλά την επόμενη φορά που θα μας καλέσετε, αν έρθει ο Μπρούνο (ο τρίτος της παρέας) να του δώσετε ξεχωριστό δωμάτιο». Η ιστορία τους απλή και καθημερινή. Η Φιόνα, μετακομίζει από Καναδά στις Βρυξέλες για σπουδές και γνωρίζει τον Ντομ. Ερωτας με την πρώτη ματιά; «Οχι» λέει ο Ντομ. «Με παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να μείνω Ευρώπη» συμπληρώνει η Φιόνα. Γάμος στο δημαρχείο, κουμπάρος ο αδερφός του Ντομ, μάρτυρας η γυναίκα του αδερφού και γεύμα σε ένα φτηνό εστιατόριο που στο τέλος δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν το λογαριασμό. Από τότε μέχρι σήμερα, οι απόγονοι των Τσάπλιν, Κίτον και Τατί έχουν καταφέρει να γοητεύσουν όλη τη φεστιβαλίζουσα Ευρώπη και είναι έτοιμοι για την επόμενη ταινία τους, την οποία εμπνεύστηκαν αυτό το καλοκαίρι στις διακοπές τους στην Αντίπαρο. (ραντεβού του χρόνου)
Νίνα Βελιγράδη
Γαλλική Κουζίνα
Η πιο αγαπημένη ταινία των μαθητών του «Πρώτη Ωρα Σινεμά», «Τα Παιδιά Της Χορωδίας» του Κριστόφ Μπαρατιέ, προβλήθηκε με την υποστήριξη του TV5 ακόμη μια φορά για χάρη του πιο πιστού της κοινού στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών στις 26 Σεπτεμβρίου, Ημέρα Γαλλοφωνίας. Η έκπληξη που επιφύλασσε το φεστιβάλ στους μικρούς μαθητές ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης Μπαρατιέ και ο ηθοποιός Ζεράρ Ζινιό που βρέθηκε εκεί για να κουβεντιάσει μαζί τους. Το ίδιο βράδυ, ο Γάλλος σκηνοθέτης παρουσίασε στο Φεστιβάλ το «Ρaris 36» που μόλις πριν από μια μέρα έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΪΔΙΝΗ
ΤΖΟΥΛΙΕΝ ΤΕΜΠΛ
Μερικοί άνθρωποι ειλικρινά αδικούνται από τις φωτογραφίες και ο κύριος Τεμπλ είναι ένας από αυτούς. Ευγενής και χαμηλότονος, σου δείχνει εύκολα να καταλάβεις πως έχει ζήσει ουκ ολίγα για τα οποία αν βρίσκεται στην κατάλληλη διάθεση μπορεί και να σου μιλήσει. Βρέθηκε στο στοιχείο του με τον «πωρωμένο» Γιάννη Πετρίδη στο masterclass που παρέδωσε στον Ιανό, απάντησε σε πολλές ερωτήσεις μετά την προβολή του «Εternity Μan» στο Δαναό και διαχειρίστηκε με σχετική άνεση την πρώτη του (αν πιστέψουμε τα λόγια του) εμφάνιση ως DJ, έστω κι αν έπαιζε από το i-pod του. Τα απειροελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολαβούσαν μετά από κάθε κομμάτι οφείλονταν σε αυτό ακριβώς, αν και ουδείς έδειξε να ενοχλείται. Τουναντίον ένιωσαν όλοι μία οικειότητα αφού ανακάλυπταν τι ακούει ο άνθρωπος όταν περπατάει στον δρόμο. Δεν μπορέσαμε να μάθουμε πόσους κερασοχυμούς κατανάλωσε όση ώρα έπαιζε (ήταν η μοναδική του απαίτηση...), καταλάβαμε όμως πως «το έχει» από πλευράς μουσικής (όταν κάνεις κοπάνα από το σχολείο για να πας στο μπαρ που πίνει ο Ρέι Ντέιβις αποκλείεται να μην το έχεις). Επίσης απάντησε στη μεγαλειώδη ερώτηση «τελικά είναι τόσο μαλάκας ο Τζόνι Ρότεν», αλλά ήταν σε προσωπική στιγμή και καλό θα είναι να την κρατήσουμε έτσι. Μακάρι του χρόνου να έχει έτοιμο το ντοκιμαντέρ για τους Dr. Feelgood, ώστε σε δύο χρόνια να ετοιμάσει αυτό που έχει στα σκαριά για τους Kinks.
Μανώλης Κιλισμανής
Ισίλντ Λε Μπεσκό
Ισως να μην υπάρχει πιο εύφλεκτος μηχανισμός από την τοποθέτηση μιας αυθεντικής ντίβας γεμάτης ανασφάλειες και ενός μικρού παιδιού γεμάτου ενθουσιασμού για το καθετί μέσα στο ίδιο κορμί, αυτό μιας ξανθιάς Γαλλίδας 26 μόλις ετών. Η mademoiselle Λε Μπεσκό (ή απλώς η μικρή Ισίλντ) το απέδειξε σε όσους βρέθηκαν κοντά της, κάνοντας τον κόσμο άνω-κάτω για μια ημέρα στη θάλασσα, περιφρονώντας επιδεικτικά το ακριβό λευκό κρασί έναντι της ρετσίνας, κοκκινίζοντας σαν πρωτάρα μπροστά στα φλας των φωτογράφων και διακηρύσσοντας με πάθος στο στρογγυλό τραπέζι του DIY ότι αξίζει να κοιμηθείς στο δρόμο για την πραγματοποίηση της ταινίας σου. Γυμνή απέναντι στη γνώμη των άλλων όπως και οι μικροί ήρωες των ταινιών της, η Ισίλντ Λε Μπεσκό δεν έκανε καν τον κόπο να κρυφτεί πίσω από τη μοναδική ομορφιά της. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
Κρις Μπελ
Το «Καθαροί Αγώνες» ήταν η μικρή παρέμβαση του Φεστιβάλ στο θέμα του ντόπινγκ και τα αποτελούσαν δύο ντοκιμαντέρ: το «Βigger, Stronger, Faster» και το «Football Under Cover». Οι σκηνοθέτες τους, Κρις Μπελ (πάνω) και Αγιάτ Ναζαφί ήρθαν στην Αθήνα και μίλησαν, στον Ιανό, με τον δημοσιογράφο και πολέμιο του ντόπινγκ, Φίλιππο Συρίγο. Συμπέρασμα: εκτός από τον πρωταθλητισμό των αναβολικών, υπάρχει και ο αθλητισμός των ιδεών.
ΑΚΜΗ
Λίγες ώρες πριν από την επίσημη απονομή τελετής των βραβείων στο Αττικόν μερικές από τις νέες ελπίδες του χώρου εξέθεταν εαυτούς στον Απόλλωνα επί ένα χορταστικό τρίωρο στις «Μικρές Πρεμιέρες», το ελληνικό τμήμα μικρού μήκους του φεστιβάλ που διοργανώνεται με την υποστήριξη των ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Νικητές της βραδιάς αναδείχθηκαν το «Lilly» του Κυρηναίου Παπαδημάτου (Α βραβείο καλύτερης ταινίας, βραβείο μοντάζ), το «Μilk» των Κώστα Φραγκούλη - Αλέξανδρου Σιπσίδη (Β βραβείο καλύτερης ταινίας, βραβείο σκηνογραφίας) και το «Regular Νight» του Στέργιου Πάσχου (βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου εξ ημισείας με το «Αttimo Fuggente» του Γαβριήλ Τζάφκα, μοντάζ εξ ημισείας με το «Lilly», Ακαι Βγυναικείου ρόλου). Κι αν το πολιτικά ορθό θα ήταν να δοθούν συγχαρητήρια σε άπαντες τους συμμετέχοντες, άσχετα με το τελικό αποτέλεσμα, η κριτική επιτροπή (πρόεδρος της οποίας ήταν η Κατερίνα Ευαγγελάκου και μέλη οι Δημήτρης Παπαθανάσης, Ευθύμης Χατζής, Φρύνη Παπαγεωργίου, Κατερίνα Μαραγκουδάκη και οι δύο υπογράφοντες) δε δίστασε να εκφράσει την απογοήτευσή της από το μέτριο επίπεδο των συμμετοχών και ειδικά από την έλλειψη προσωπικού βλέμματος, που θάβεται κάτω από την ατολμία, την πρόχειρη αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και τα ανώφελα παιχνίδια σινεφιλικών αναφορών. Αυτά, διότι οι ταινίες μικρού μήκους παραμένουν μια πολύ σοβαρή υπόθεση που μπορεί να γεννήσει ολοκληρωμένα έργα τέχνης.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΙΛΙΣΜΑΝΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Βραβείο «Χρυσή Αθηνά» ΚαλύτερηΣ Ταινίας: «Ο Βασιλιάς Του Πινγκ-Πονγκ» του Γενς Γιόνσον
Είναι λίγες φορές που ένας βασιλιάς βρίσκει τη θέση του στις μέρες μας. Κι όμως η αθόρυβη και παγωμένη αλλά εσωτερικά πολύ δυνατή δημιουργία του Γενς Γιόνσον από τη Σουηδία βρήκε τη θέση της και στη ζεστή Αθήνα. Η ταινία, η παρουσία στη σκηνή του παραγωγού Γιαν Μπλόμγκρεν (παραλαμβάνοντας το βραβείο) αλλά και του σκηνοθέτη μέσα από το ευχαριστήριο γράμμα που μας έστειλε, μας έφεραν για μια ακόμη φορά κοντά με τον αγαπημένο, όπως επιβεβαιώνεται τελευταία, ευρωπακό βορρά. Το μεγάλο βραβείο λοιπόν σε ένα ακίνητο και λευκό , απομονωμένο και παγωμένο τοπίο όπου η ιστορία της ενηλικίωσης περνάει μέσα από την ειλικρίνεια και την απλότητα. Τι πιο (κινηματογραφικά) όμορφο από την στιγμή που η συνέπεια συναντά την έμπνευση;
ΚΩΣΤΑΣ ΑΪΒΑΛΙΩΤΗΣ
Βραβείο «Πόλη των Αθηνών» ΚαλύτερηΣ Σκηνοθεσίας : Βάιτ Χέλμερ για το «Παραλογιστάν»
Αφηγούμενος το αριστοφανικών καταβολών παραμύθι του με εφευρετικότητα, διονυσιακή ζωντάνια και ελάχιστους διαλόγους, ο Βάιτ Χέλμερ ενθουσίασε έναν κατάμεστο «Απόλλωνα» και ανάγκασε τη νεανική επιτροπή του φεστιβάλ να υποκλιθεί στη μαεστρία του. Τι κι αν έλειπε από την απονομή λόγω της πρόσφατης γέννησης του παιδιού του; Στη θέση του ήρθε ο φοβερός και τρομερός Γεωργιανός σεναριογράφος της ταινίας Ζάζα Μπουάτζε, «βραβευμένος» ήδη μια μέρα πριν την απονομή, με τη χαρά να συναντήσει τον παλιό του φίλο από τη Μόσχα, σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη μετά από 17 χρόνια. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου: Νίνα Πέιλι για το «Η Σίτα Τραγουδάει Τα Μπλουζ»
Η Νίνα Πέιλι μπορεί λόγω ασθένειας να μας χάλασε την απαρτία την φετινών βραβευθέντων, αλλά αυτό δε μειώνει το πόσο η ταινία της αγαπήθηκε από το κοινό και στην Αθήνα. Χάρη στην υπέροχη μείξη μουσικής, animation, χρωμάτων, χιούμορ και ιστορικού έπους, όλα στην υπηρεσία μιας ενιαίας διήγησης, η αναγνώριση της «Σίτα» για το σενάριό της είναι μια από τις πιο εύστοχες βραβεύσεις στην ιστορία του φεστιβάλ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Βραβείο Κοινού: «Rumba» των Φιόνα Γκόρντον & Ντόμινικ Αμπελ και Μπρούνο Ρομί
Διαψεύδοντας όσους θεωρούν το κωμικό σινεμά α λα Ζακ Τατί ελιτίστικο, η «Rumba» όχι μόνο κατάφερε να μεταφέρει το ιδιοσυγκρασιακό χιούμορ της στο κοινό του φεστιβάλ, αλλά και να το οδηγήσει σε ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ θετικής ψήφου: το ποσοστό εκτινάχθηκε στο 98% και κάτι ψιλά και το, μοναδικό όσο και οι ταινίες του, ζευγάρι Γκόρντον-Αμπέλ πέταξε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες στην Αθήνα, αγκαλιάζοντας συν τοις άλλοις και το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
«Χρυσή Αθηνά» Καλύτερης Μουσικής Ταινίας: «Largo» των Αντριου Φαν Μπάαλ και Μαρκ Φλάναγκαν
Μη μπορώντας μέχρι και αργότερα κατά τη διάρκεια του πάρτι λήξης να πιστέψει τη βράβευσή του, ο Αντριου Φαν Μπάαλ ήρθε στην Αθήνα με το ιδιόμορφο ντοκουμέντο του «Largo» χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει. Εξάλλου η βόλτα της ταινίας στο φεστιβαλικό κύκλωμα μόλις αρχίζει, με την εδώ προβολή της να είναι η διεθνής πρεμιέρα και ο Αντριου έμεινε εντυπωσιασμένος από την πρώτη του ουσιαστική φεστιβαλική εμπειρία. Εξάλλου, όπως δήλωσε στην τελετή λήξης:«Είναι απίστευτο ότι κάτι τόσο τοπικό άγγιξε τον κόσμο στη μακρινή Αθήνα».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
