Το 6ο Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας φέτος εμπνέεται από τις υπερδυνάμεις: των παιδιών, του σινεμά, της καλλιτεχνικής έμπνευσης και της συλλογικής, κινηματογραφικής εμπειρίας. Με ένα πολυδιάστατο, διασκεδαστικό, ψυχαγωγικό πρόγραμμα επιστρέφει για να ανοίξει διάλογο με το κοινό, να προσφέρει ένα «κινηματογραφικό» παράθυρο στον κόσμο, να εκπαιδεύσει τους μικρούς θεατές, αλλά και τους συνοδούς τους.
Στο πολύχρωμο, φετινό του πρόγραμμα, που φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και στους κινηματογράφους Κηφισιά Cinemax 1 & 2, ΣΙΝΕΑΚ Πειραιά και Δαναό, αναζητήστε το Greek Shorts, μία ξεχωριστή επιλογή βραβευμένων ελληνικών ταινιών μικρού μήκους που συνδιαλλέγονται δημιουργικά με την ανεξαρτησία, την τόλμη, τα άγχη και την αμφιβολλία της εφηβείας.
Από την ταινία «Buffer Zone» του Σάββα Σταύρου
Μέσα από έξι ιστορίες, ο Σάββας Σταύρου («Buffer Zone»), η Βίκυ Αναστασιάδου («Bad Kids with Saint Names»), οι Δημήτρης Τσακαλέας & Λήδα Βαρτζιώτη («Good Girls Club: A Virginity Odyssey»), η Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου («Days of a Lilac Summer»), η Αντζελίκα Κατσά («Τέλη Αυγούστου») και η Aγγελική Αριστομενοπούλου («Home») διερευνούν όσα ενώνουν, θυμώνουν, ωριμάζουν και αγχώνουν τους έφηβους ήρωές τους, συλλαμβάνουν τη λαχτάρα της νεανικής αναζήτησης και την πορεία προς την ενηλικίωση μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής/κυπριακής πραγματικότητας.
Το ΣΙΝΕΜΑ είχε τη μεγάλη χαρά να συνομιλήσει με τους/τις σκηνοθέτες/-τριες των ταινιών για την ευκαιρία αυτής της ξεχωριστής προβολής, για την έμπνευση που προσφέρουν οι συναισθηματικές διακυμάνσεις της εφηβείας και για το σινεμά ως εργαλείο αντίληψης/ιχνηλάτησής της.
Το πρόγραμμα Greek Shorts προβάλλεται στον κινηματογράφο Δαναό 1 την Κυριακή 19 Νοεμβρίου στις 14:00. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικές με το πρόγραμμα του 6ου Παιδικού και Εφηβικού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα https://www.athicff.com/.
Από την ταινία «Home» της Aγγελικής Αριστομενοπούλου και του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου
Πώς προέκυψε η ιδέα για την δημιουργία της ταινίας «Home»;
Aγγελική Αριστομενοπούλου: Η ιδέα για την ταινία ήταν αποτέλεσμα ενός κινηματογραφικού εργαστηρίου που στήσαμε στο 1ο Γυμνάσιο Ελευσίνας την άνοιξη του 2023 μέσα στα πλαίσια της πολιτιστικής πρωτεύουσας.
Κάθε Τετάρτη, λοιπόν, για 2 μήνες σε μια αίθουσα που μας παραχώρησε το σχολείο κλείσαμε τα ψυχρά φώτα της αίθουσας, βάλαμε τα θρανία σε κύκλο, καθίσαμε γύρο από τον κύκλο, ανάψαμε κεριά, φέραμε μηχανές προβολής, είδαμε ταινίες, ακούσαμε ήχους και μουσικές, χορέψαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε ιστορίες, οι ιστορίες έγιναν σενάριο και το σενάριο έγινε ταινία. Άλλη μια μορφή γλώσσας είναι και το σινεμά, που σαν καθρέπτης αντικατοπτρίζει τους εαυτούς μας.
Η εφηβεία και η πορεία προς την ενηλικίωση είναι μία ξεχωριστή χρονική, συναισθηματική διαδρομή για τον καθένα μας. Τι σε ενέπνευσε ώστε να επιλέξεις αυτή την περίοδο ως βασικό θέμα της ταινία σου;
Σάββας Σταύρου: Μέρος της ταινίας μου «Buffer Zone» αφορά το ευαίσθητο θέμα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και το πώς αντιδρούν σε αυτό τα νεαρά αγόρια, ειδικά σε μια περίοδο που βρίσκονται στο πρόθυρο του να γίνουν άνδρες. Είναι μια ασταθής περίοδος στο τέλος της εφηβείας και επηρεάζει τον μελλοντικό ιστό της κοινωνίας μας.
Βίκυ Αναστασιάδου: Κάθε περίοδος της ζωής μας φέρνει ένα κομμάτι ενηλικίωσης, και για μένα,η εφηβεία αντιπροσωπεύει μια σημαντική στιγμή σε αυτήν την πορεία. Κατά την ολοκλήρωση των φοιτητικών μου χρόνων, αισθάνθηκα έτοιμη να μοιραστώ τα προσωπικά μου βιώματα και τις εμπειρίες της εφηβείας μου.
Καθώς έκλεινε αυτός ο κύκλος της ζωής μου, για μένα ήταν φυσικό να επικεντρωθώ στα παιδιά, τους φίλους μου, την παρέα που με συνόδευσε σε αυτήν την σημαντική πορεία.Ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία που να αντικατοπτρίζει όχι μόνο την εμπειρία μου, αλλά και τη συνολική κατανόηση και αγάπη που έχω για αυτήν την περίοδο ζωής και τους ανθρώπους που την συνθέτουν.
Δημήτρης Τσακαλέας & Λήδα Βαρτζιώτη: Το σενάριο της ταινίας, ξεκινήσαμε να το γράφουμε όσο ήμασταν ακόμα στο πανεπιστήμιο, θέλοντας να μιλήσουμε για δύο κολλητές φίλες λίγο πριν την «επίσημη» ενηλικίωση του να γίνουν 18 και την απόφαση τους να χάσουν την παρθενιά τους. Η ιστορία συνεχώς άλλαζε μορφή καθώς ταυτόχρονα και εμείς μεγαλώναμε αλλά η καρδιά της παρέμεινε η ίδια.
Θέλαμε να μιλήσουμε για τη φιλία και συγκεκριμένα σε μια τέτοια κομβική στιγμή της εφηβείας, όπου η πίεση και το άγχος από το υπόλοιπο συνομήλικο περιβάλλον παίζουν καθοριστικό ρόλο σε μια τόσο προσωπική απόφαση. Βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον το πως είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου, στα καλά και στα άσχημα και να μεγαλώνετε μαζί και ξεχωριστά. Αποτελεί πολύ ενδιαφέρον πως η δυναμική μιας τόσο κοντινής φιλικής σχέσης αλλάζει όταν ένας κοινός στόχος τελικά αποτυγχάνει.
Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Νομίζω πως με ενέπνευσε το ότι είναι αυτή η φάση που τα πράγματα που θύμιζαν κάποτε παιχνίδι ξεκινούν να θυμίζουν το σεξ. Η μετάβαση από το παιδικό στο ενήλικο είναι δύσκολη για όλους και έτσι ήταν και για μένα. Από την άλλη ήταν η πρώτη ιδέα για σενάριο που μου ήρθε ποτέ και μου βγήκε πολύ αυθόρμητα, οπότε δεν ξέρω ακριβώς τι είχα στο μυαλό μου όταν συνέβη. Μάλλον αυτό το λιλά συναίσθημα που έντυσε τελικά και την ταινία. Αυτή τη μελαγχολία σε συνδυασμό με ενθουσιασμό για τη ζωή που χαρακτηρίζει την εφηβεία πολλών.
Αντζελίκα Κατσά: Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το ότι έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε τα παιδικά μας χρόνια, μιλώντας για ανεμελιά και ελευθερία, αλλά στα αλήθεια αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα υπό το πρίσμα του ενήλικα, μοιάζει να είναι μια πολύ σκοτεινή περίοδος.
Ως παιδία είμαστε στην πιο ευάλωτη μας κατάσταση , η επιβίωση μας και η συναισθηματική ανάπτυξη εξαρτάται από τους ενήλικες, που σε πολλές περιπτώσεις είναι μεγάλα παιδιά και άθελα τους μπορούν να μας τραυματίσουν. Αυτό που ξέρω είναι ότι συνεχώς επιστρέφω στα παιδικά μου χρόνια για να καταλάβω καλύτερα το δικό μου τραύμα.
Από την ταινία «Bad Kids with Saint Names» της Βίκυς Αναστασιάδου
Πόσο εξοικειωμένοι ήταν οι μικροί μαθητές με την κινηματογραφική εμπειρία ως θεατές;
Aγγελική Αριστομενοπούλου: Τα παιδιά της Ελευσίνας δεν έχουν κινηματογραφική αίθουσα στην πόλη τους, οι κινηματογράφοι που υπήρχαν στην πόλη έχουν κλείσει εδώ και κάποια χρόνια. Κατά συνέπεια η σχέση τους με την μεγάλη οθόνη είναι ανύπαρκτη ή περιστασιακή. Ταινίες βλέπουν στην μικρή οθόνη, και κυρίως σειρές τηλεοπτικές online.
Και κάπως έτσι γεννιέται το μεγάλο ερώτημα σε σχέση με την επιβίωση των κινηματογραφικών αιθουσών στις επόμενες γενιές που τείνει να γίνει κάτι σαν το αναλογικό φιλμ στην σύγχρονη ψηφιακή εποχή.
Από την ταινία «Good Girls Club: A Virginity Odyssey» των Δημήτρη Τσακαλέα & Λήδας Βαρτζιώτη
Οι έφηβοι αντιμετωπίζουν πλέον το κινητό ως μία προέκταση του «βλέμματός» τους στον κόσμο. Αρκετοί βιώνουν το σινεμά, μέσα από τις διαστάσεις του. Προσπαθώντας, λοιπόν, να προσεγγίσεις την εφηβεία, ποιο κινηματογραφικό εργαλείο (φωτογραφία, μοντάζ, σενάριο, μουσική, κάτι άλλο;) θεωρείς πως σε βοήθησε ώστε να αφηγηθείς την ιστορία σου πιο αυθεντικά;
Σάββας Σταύρου: Αυτή η ιστορία έχει να κάνει με το πώς η μουσική μπορεί να αποτελέσει μια συνδετική δύναμη μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα. Επίσης, διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του '90 και, ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα. Οι δύο στρατιώτες δεν έχουν τρόπο να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους και όταν ο ένας ακούει τον άλλον να τραγουδά έναν σκοπό που αναγνωρίζουν, λειτουργεί λίγο σαν μαγεία - μια ευκαιρία να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο και να επικοινωνήσουν.
Βίκυ Αναστασιάδου: Πιστεύω ακράδαντα ότι η δημιουργία μιας αυθεντικής ιστορίας απαιτεί τον επαρκή συνδυασμό όλων των κινηματογραφικών εργαλείων. Κάθε ένα από αυτά συμβάλλει στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου έργου, καθώς το ένα συμπληρώνει το άλλο, δημιουργώντας μια αρμονική αλληλεπίδραση που ενισχύει την ατμόσφαιρα και τον συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στα πρώτα στοιχεία που επικεντρώθηκα ήταν οι απότομες μεταβάσεις στο μοντάζ, από γαλήνιες στιγμές σε έντονες, προσπαθώντας να αντικατοπτρίσω τον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και τις εσωτερικές αναταραχές του. Επιπλέον, ήξερα πως θα ήθελα την ενσωμάτωση της ραπ μουσικής, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη δική μου εφηβεία, κάτι που πιστεύω ότι αποτελεί κοινό στοιχείο και με ένα μεγάλο μέρος των σημερινών εφήβων.
Δημήτρης Τσακαλέας & Λήδα Βαρτζιώτη: Καθώς τα τελευταία χρόνια οι ρυθμοί με τους οποίους αλλάζουν οι τάσεις και η αισθητική, κυρίως στις νεαρότερες ηλικίες, είναι πολύ γρήγοροι και επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε περάσει εκείνη την περίοδο της ζωής μας, είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας πως η απεικόνιση της γενιάς του τώρα με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα ήταν μια πρόκληση. Παρά την απαιτητικότητα του να μην είναι η συνολική κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας επιτηδευμένη και ψεύτικη, θέλαμε να την αποδώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε οι έφηβοι/ες του τώρα να νιώθουν ότι είναι κάτι που τους αντιπροσωπεύει.
Θέλαμε να δώσουμε έμφαση και βαρύτητα σε όλες τις εκτάσεις από τους φυσικούς διαλόγους και την αισθητική της εικόνας μέχρι τα σκηνικά και τα κουστούμια. Το μοντάζ και ο συνολικός γρήγορος ρυθμός ήταν κάτι που επίσης δουλέψαμε πολύ, θέλοντας να τονίσουμε την αίσθηση ενός πάρτυ όπου όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Ένα από τα κυρίαρχα εργαλεία που χρησιμοποιήσαμε ήταν η μουσική (καθώς όλη η ταινία διαδραματίζεται σε ένα πάρτυ). Ολόκληρη η μουσική της ταινίας είναι original, από τον υπέροχο μουσικό μας Ermis, μαζί με τον οποίο με αναφορά ποπ αμερικάνικα τραγούδια και είδη μουσικής που επικρατούν στο τώρα (βλέπε hyperpop), θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα μουσικό σύμπαν και μια playlist που αντιστοιχεί στη γενιά του τώρα.
Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Νομίζω πως η ταινία δημιουργήθηκε από όλους μας στην ομάδα καρέ προς καρέ. Χωρίς τα εργαλεία της φωτογραφίας της Ασημίνας, του μοντάζ της Δανάης, της μουσικής του Ερμή, του ήχου του Αλκαίου και της Βάλιας, της ενδυματολογίας και σκηνογραφίας της Βάσως (Βασιλικής) και της Αγγελικής, το μακιγιάζ της Όλγας, τα γραφικά της Ηρούς και τη δουλειά όλων στην ομάδα, θα είχαμε μια άλλη ταινία. Νομίζω λοιπόν πως το βλέμμα και τα εργαλεία όλων μας στον κόσμο έκανε το «Days of a Lilac Summer» να έχει αυτή την εικόνα για την εφηβεία.
Αντζελίκα Κατσά: Για να αποφύγω την ωραιοποίηση της παιδικής ηλικίας, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τα κινηματογραφικά εργαλεία με τον ίδιο τρόπο που θα προσέγγιζα και μια ιστορία με ήρωες ενήλικες. Ήθελα να μιλήσω για το τέλος της αθωότητας και έτσι επέλεξα να τοποθετήσω την ιστορία σε ένα σκληρό περιβάλλον με προβληματικούς ενήλικες. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί η ασπρόμαυρη φωτογραφία το βραχώδες και θαλασσοδαρμένο τοπίο, όπως και η μπλουζ μουσική που ακούγεται στην ταινία.
Από την ταινία «Days of a Lilac Summer» της Αριάδνης Αγγελικής Θυφρονίτου-Λήτου
Πόσο σημαντική θεωρείς την συγκεκριμένη προβολή της ταινίας στο στο πλαίσιο του ATHICFF, ενός Φεστιβάλ που απευθύνεται κατά βάση σε ανήλικο κοινό;
Σάββας Σταύρου: Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για το νεανικό κοινό να έχει πρόσβαση στον κινηματογράφο σε όλες τις μορφές του. Το σινεμά έχει τη δύναμη να μας δείξει ποιοι είμαστε, τη δύναμη να διδάξει και να ενθαρρύνει μια διαφορετική κατανόηση του κόσμου γύρω μας. Το «Buffer Zone» αντιμετωπίζει μερικά πολύπλοκα θέματα, αφού πρόκειται για δύο αγόρια (τα οποία έχουν μεγαλώσει νομίζοντας πως είναι εχθροί) που ερωτεύονται. Το να παρουσιάσουμε μια τέτοια ταινία σε ένα νεανικό κοινό στο ATHICFF και να τους ενθαρρύνουμε να σκεφτούν και να νιώσουν έξω από το συνηθισμένο του πλαίσιο, είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο φτιάξαμε αυτή την ταινία εξ αρχής.
Βίκυ Αναστασιάδου: Η προβολή της ταινίας μας στο πλαίσιο του ATHICFF είναι για μένα ιδιαίτερα σημαντική. Το φεστιβάλ απευθύνεται κυρίως σε παιδιά και εφήβους, και η ιστορία μας εστιάζεται ακριβώς σε αυτές τις ηλικίες. Είναι για μένα ιδιαίτερα σημαντικό να ακούσω τις αντιδράσεις και τις εντυπώσεις κάποιου που βρίσκεται ακόμα στην περίοδο της εφηβείας του, διότι αυτή η ανταλλαγή απόψεων είναι η ουσία της δημιουργίας της συγκεκριμένης ιστορίας. Ανυπομονώ να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία και να ακούσω πώς αντιλαμβάνονται οι νέοι θεατές την ιστορία που διηγηθήκαμε.
Δημήτρης Τσακαλέας & Λήδα Βαρτζιώτη: Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που η ταινία μας θα προβληθεί στο Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας. Θεωρούμε πολύ σημαντικό ταινίες και αφηγήσεις που αφορούν παιδιά και νέους να υπάρχει πρόσβαση και να τις βλέπει αυτό το κοινό. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να ανοίξουν συζητήσεις για πράγματα που τους προβληματίζουν, να νιώσουν λιγότερο μόνοι/ες και να «γνωρίσουν» συνομήλικους τους από όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Επίσης, καθώς η δική μας ταινία είναι ελληνική πιστεύουμε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό, συγκεκριμένα για το ελληνικό κοινό, να μπορούν να βλέπουν και να ακούνε τους εαυτούς τους και τον περίγυρο τους στη μητρική τους γλώσσα.
Αριάδνη Αγγελική Θυφρονίτου Λήτου: Θεωρώ πως είναι τρομερά όμορφο που μας δίνεται η δυνατότητα να απευθύνουμε την ταινία μας στο κοινό για το οποίο δημιουργήθηκε. Μακάρι να ήταν και η έφηβη Αριάδνη κάπου εκεί να τη δει.
Αντζελίκα Κατσά: Τα θέματα που θίγει η ταινία δηλαδή: ο χωρισμός των γονιών, η πρώτη ερωτική εμπειρία αλλά και το πως είναι να καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, είναι πράγματα που τους αφορούν στο τώρα, αλλά ακόμη δεν τα έχουν χωνέψει. Έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω πως ένα παιδί θα ερμηνεύσει αυτή την ταινία.
Βρίσκω πολύ σημαντικά τα εγχειρήματα όπως το ATHICFF, γιατί τα παιδιά έρχονται σε επαφή με σινεμά το οποίο μιλάει για τις εμπειρίες τους και μπορούν να μοιραστούν εντυπώσεις με τους συνομήλικους τους. Πιστεύω ότι αυτό τα βγάζει για λίγο από την μοναξιά της μικρής οθόνης του κινητού τους και τα κάνει περίεργα για τον κόσμο. Η εμπειρία της αίθουσας είναι ισχυρή και έχει την δύναμη να κρατήσει την προσοχή τους και να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους και έτσι μια μέρα μπορεί να θελήσουν και εκείνα να κάνουν σινεμά.
Aγγελική Αριστομενοπούλου: Το «Home» είναι μια ταινία φτιαγμένη από τα ίδια τα παιδιά που ζουν στην Ελευσίνα και ταξιδεύουν στην πόλη με πλοηγό την καθημερινότητα τους, μετατρέποντας τη φιλία, την αγάπη, την τέχνη και το παιχνίδι σε παντοτινό όνειρο.
Εμείς με τον Κωνσταντίνο Χατζηνικολάου που επιμεληθήκαμε την συνολική παραγωγή της ταινίας τους βοηθήσαμε να γίνουν οι σκέψεις, οι ιδέες, η ποίηση και οι μουσικές τους ταινία. Οπότε σε ένα φεστιβάλ που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους, μια ταινία που είναι φτιαγμένη από παιδιά είναι όσο σημαντική όσο και το κοινό της.
Από την ταινία «Τέλη Αυγούστου» της Αντζελίκας Κατσά
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Greek Shorts | Ηλικίες 15+ | Διάρκεια: 95'
Buffer Zone (22') του Σάββα Σταύρου
Χωρισμένοι από μία γραμμή αντιπαράταξης δύο νεαροί στρατιώτες ερωτεύονται και, μέσα σε ένα περιβάλλον καταπίεσης, βρίσκουν διέξοδο στη μουσική.
Bad Kids with Saint Names (13') της Βίκυς Αναστασιάδου
Όταν ο αυταρχικός πατριός του αποφασίζει να τον πάρει μαζί του σε ένα επαγγελματικό ταξίδι, ο 16χρονος Μιχάλης περνά την τελευταία του ημέρα στη γύρα με την παρέα του. Θα είναι μια μέρα γεμάτη παρανομίες, μουσική και ρίσκο.
Good Girls Club: A Virginity Odyssey (16') των Δημήτρη Τσακαλέας, Λήδας Βαρτζιώτη
Τελευταία χρονιά του λυκείου για δύο κολλητές φίλες που γίνονται 18 και έχουν στόχο να χάσουν την παρθενιά τους το βράδυ των γενεθλίων τους. Όλα πάνε στραβά σ’ αυτήν την περιπέτεια-οδύσσεια που μετατρέπεται όμως σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, φιλίας και ενηλικίωσης.
Days of a Lilac Summer (12') της Αριάδνης Αγγελικής Θυφρονίτου-Λήτου
Μια θυμωμένη έφηβη πηγαίνει διακοπές με τον απόντα πατέρα της. Στη γαλήνια εξοχή, εξερευνά την επιθυμία της για ανδρική προσοχή με δύο μεγαλύτερα αγόρια, αγνοώντας την ανάγκη της για μια πατρική φιγούρα.
Τέλη Αυγούστου (17') της Αντζελίκας Κατσά
Ένα καλοκαίρι η Αμέλια θα ανακαλύψει τον παράνομο δεσμό της μαμάς της, αρνούμενη να πιστέψει όσα είδε θα το σκάσει από το σπίτι μαζί με τον Επαμεινώνδα, τον πρώτο της έρωτα. Θα ζήσουν μια περιπέτεια δοκιμάζοντας τους εαυτούς τους και όποιον συναντήσουν στο διάβα τους, καταλήγοντας στο τέλος της βραδιάς και πάλι παιδιά στα χέρια των γονιών τους.
Home (15') των Aγγελικής Αριστομενοπούλου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου
Μια παρέα παιδιών, που ζουν στην Ελευσίνα, ταξιδεύει μέσα στην πόλη με πλοηγό την καθημερινότητά τους, μετατρέποντας τη μάθηση, τη φιλία, την αγάπη, την τέχνη και το παιχνίδι σ’ ένα παντοτινό όνειρο. Μια μικρή ταινία γυρισμένη από τους εφήβους της Ελευσίνας για το παρόν που δεν σταματά ποτέ να κάνει διάλογο με το παρελθόν. Στην κυριολεξία!
Σημείωση: Η ταινία είναι αποτέλεσμα του εκπαιδευτικού προγράμματος «Μυστήριο 26 Η δική μου Ελευσίνα Ματιές στην Πόλη», που πραγματοποίησε το Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας σε συνεργασία με την Έλευσις Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2023. Στόχος του προγράμματος ήταν να δώσει την ευκαιρία σε μαθητές γυμνασίου της Ελευσίνας να δημιουργήσουν μια σειρά από δικά τους ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με θέμα την προσωπική τους σχέση με τον τόπο τους.
Συνδεθείτε με το Φεστιβάλ, ακολουθώντας τις συχνές ενημερώσεις σε:
Facebook: @athicff
Instagram: @athicff
και φυσικά την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: www.athicff.com.
Τιμές εισιτηρίων
6 € ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ
4 € ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Αγορά εισιτηρίων ηλεκτρονικά στο athicff.com, megaron.gr και στο more.com
