Ζούμε σε μια ποικιλοτρόπως παράξενη εποχή, ειδικά όσοι μεγαλώναμε στην δεκαετία του '80 και του '90 (και όσοι προηγούνται χρονικώς ημών βέβαια), καθώς συνειδητοποιούμε, όχι με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, ότι οι μεγάλες «φουτουριστικές» ταινίες του παρελθόντος που διαδραματίζονταν στο μέλλον έχουν ήδη προσπεράσει τις χρονολογίες αναφοράς τους. Ενδεικτκά, τα «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (και το «2010» σίκουελ), «Blade Runner» (αλλά όχι το σίκουελ, έχει δρόμο ακόμα), οι «Εξολοθρευτές», ακόμα και η σωρεία των εσχατολογκών τανιών καταστροφής που κόσμησαν (ή όχι τόσο) το τέλος του περασμένου αιώνα και την αρχή αυτού που διανύουμε, όλες τους είναι «μπαγιάτικες», ευτυχώς όμως όχι και ξεπερασμένες. (Τουλάχιστον από αυτούς που μεγαλώναμε στην δεκαετία του '80 και του ΄90 - και όσων προηγούνται χρονικώς ημών βέβαια).

Όπως και να έχει, ειδικά με αυτά που είδαμε και βλέπουμε από το 2020 (την χρονιά που ήταν τόσο χάλια που έπρεπε να την πούμε δύο φορές, όπως λέει και το «Death to 2020»), δεν έχεις παρά να ελπίζεις Αστεριξικά να μην σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, όχι τουλάχιστον χωρίς να έχεις προλάβει να ανοίξεις την ομπρέλα σου. Διαλέξαμε έξι ταινίες που εκτυλίσσονται στην χρονιά που ξεκίνησε ευχόμενοι να είμαστε κατά το δυνατόν καλά, αισιόδοξοι, δημιουργικοί και να αγαπάμε λίγο παραπάνω τον διπλανό μας.

«Moon Zero Two» (1969) του Ρόι Γουόρντ Μπέικερ

Η Hammer μπορεί να είναι διάσημη για τις σπονδές της στο τρόμο, ωστόσο τα εγχειρήματά της απλώνονταν σε πολλά είδη, σε εξωτικές περιπέτειες, ψυχολογικά θρίλερ και ταινίες πλασμάτων. Τούτο όμως ήταν το μοναδικό της φουτουριστικό έργο, τοποθετημένο στο 2021, με την ταμπέλα της επιστημονικής φαντασίας.
Τρεις μόλις μήνες μετά την αυθεντική πρώτη ανθρώπινη προσελήνωση (κάποια πράγματα μάλιστα προστέθηκαν στην παραγωγή εξαιτίας της), το «Moon Zero Two» διαφημίστηκε σαν διαστημικό γουέστερν και συμβαίνει σε μια υποτιθέμενη εποχή που η σελήνη είναι χώρος ανθρώπινης εξάπλωσης.

Το έργο είναι μετριότατο δραματουργικά, άνευ λόγου περίπλοκο σεναριακά και άτεχνο πραγματολογικά. Κι όμως. Από τη μια τα καλοφτιαγμένα εφφέ που αναφέρονταν στην εποχή της naivete του '50, από την άλλη η συνήθης στέρεη παρουσία του Ρόι Γουόρντ Μπέικερ στην σκηνοθεσία, το τελικό αποτέλεσμα, προφανώς αποκλειστικά για ερεθισμένους σινεφίλ-λάτρεις-μελετητές του είδους, αντέχει, αν μη τι άλλο, σαν τεκμήριο μιας χειροποίητης εποχής της sci-fi παραγωγής. Η.Δ.

«Ο Φυγάς του Μέλλοντος» (Johnny Mnemonic, 1995) του Ρόμπερτ Λόνγκο

Κινηματογραφικό ντεμπούτο του εικαστικού (αλλά με εμπειρία στα μουσικά βίντεο) Ρόμπερτ Λόνγκο και βασισμένη στην ομώνυμη ιστορία του Γουίλιαμ Γκίμπσον, η ταινία συστήνει ένα (δυστοπικό, τι άλλο;) 2021 με ασιατικές επιρροές, κούριερ αποθήκευσης μνήμης και κυρίαρχες πολυεθνικές. Στα παραπάνω προσθέστε τον speed-αριστό Κιάνου Ριβς και το δίδυμο Τακέσι Κιτάνο - Ντολφ Λούντγκρεν για έξτρα κυβερνοπανκ χάος.

Ταινία με πολλά προβλήματα μετα-παραγωγής (αναζητήστε καλύτερα την ιαπωνική εκδοχή) που αποκτά με τα χρόνια το κοινό της και επιβεβαιώνει πως 26 χρόνια μετά τον «Φυγά του Μέλλοντος», ο Κιάνου Ριβς μπορεί να υπερηφανεύεται ως ο «σταρ του παρόντος». Π. Γκ. 

«Αποστολή στον Άρη» (Mission to Mars, 2000) του Μπράιαν Ντε Πάλμα

Για να είμαστε σωστοί το έργο ξεκινά στο 2020 - και καλά να πάθει που διάλεξε τέτοια χρονιά - η πρώτη αποστολή πάει φούντο (2020, επαναλαμβάνω), αλλά η αποστολή διάσωσης γίνεται το 2021. Διαβάζεται λοιπόν και ως μοντέρνα παραβολή η ταινία - κι αυτό είναι κάτι που δεν φαντάστηκε ποτέ το σενάριο. 

Είναι μάλλον η χειρότερη ταινία του μεγάλου Ντε Πάλμα, και ως εσωτερκό αστείο είναι ιδιαίτερα κρίμα που στην αποστολή που κατάφερε να συμμετάσχει ο Γκάρι Σινίζ (άρρωστος έμεινε στη Γη στο «Απόλλο 13»), το πράγμα βγήκε τόσο μέτριο. Καλά εφέ και σποραδικές ενδείξες της ιδιοφυίας του φακού του Μπράιαν σώζουν την κατάσταση, όμως ακόμα και ο «Martian» του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι μια καλύτερη στιγμή γα τον Κόκκινο Πλανήτη. Η.Δ.

«Όλα για την Αγάπη» (It's All About Love, 2003) του Τόμας Βίντερμπεργκ

Σε μια συνέχεια κριτικών σφαγιασμών τανιών διαδραματιζόμενων στο έτος που καλωσορίσαμε, η ομιλούσα τα αγγλικά επιχείρηση του Τόμας Βίντερμπεργκ (που διαπρέπει με το «Another Round» στην χρονιά που διανύουμε) για μια ονειρική αλληγορία που η κριτική είδε περίπου ως μίασμα και το κοινό δεν είδε καθόλου. Χοάκιν Φίνιξ, Κλερ Ντέινς και Σον Πεν πρόταξαν τα στήθη τους (αν και φήμες λένε ότι κάνουν ότι δεν το θυμούνται το έργο), ο Πράισνερ έχει γράψει ένα από «εκείνα» τα σάουντρακ όμως και, γιατί όχι, αυτές οι ταινίες έχουν πάντα ένα δικό τους, αντιφατικό έστω, ποσό ειδικής γοητείας. Καλή όμως, δυστυχώς, δεν είναι. Η.Δ.

«Χάρηκα που σε Γνώρισα» (Seeking a Friend for the End of the World, 2012) της Λορίν Σκαφάρια

Η επικείμενη πτώση ενός αστεροειδούς προοικονομεί το τέλος του κόσμου (ελπιδοφόρο #not αυτό το 2021!), οπότε αρκετοί επιδίδονται σε λεηλασίες, ενώ κάποιοι άλλοι αποδέχονται την μοίρα τους. Λίγο πριν την καταστροφή, η συνάντηση δυο αταίριαστων γειτόνων, του συνεσταλμένου Ντοτζ (Στιβ Καρέλ) και της νεαρής Πένι (Κίρα Νάιτλι), θα χαρίσει λίγη εσχατολογική αισιοδοξία.

Χιούμορ και δράμα σε επιτυχημένη ισορροπία, δυο ηθοποιοί σε όμορφο συντονισμό, ωραιότατο σάουντρακ από τους Τζόναθαν Σάντοφ - Ρομπ Σίμονσεν και ένα τρυφερό φινάλε για γλυκιά επίγευση και fade to white. Π.Γκ.

«Ένα Ήσυχο Μέρος» (A Quiet Place, 2018) του Τζον Κραζίνσκι

Κι όμως, λίγα χρόνια πριν, ο Τζον Κραζίνσκι «είδε» το 2021 ως έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο «βασίλειο της σιωπής», όπου οι ανάσες μπορούν να σημάνουν το τέλος! Τουλάχιστον ευχόμαστε μετά τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας και τις μάσκες να μην εμφανιστούν από το πουθενά θορυβο-ευαίσθητα τέρατα.

Μία από τις μεγαλύτερες και πρωτότυπες εκπλήξεις του 2018, το θρίλερ αγωνίας του Τζον Κραζίνσκι «Ένα Ήσυχο Μέρος» δημιούργησε ευχάριστη «φασαρία» στα ταμεία και στις κριτικές, έφερε στην Έμιλι Μπλαντ το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Σωματείου Ηθοποιών κι απέσπασε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Ηχητικού Μοντάζ. Η πανδημία του κορονοϊού έσπρωξε την κυκλοφορία του σίκουελ (με συμπρωταγωνιστή της Μπλαντ τον Κίλιαν Μέρφι) τον Μάρτιο και ελπίζουμε μέχρι τότε η κοινωνική «σιωπή» σε μία συνθήκη άγριας επιβίωσης να περιορίζεται στο κινηματογραφικό κάδρο. Π. Γκ.