Από τη Νικόλ Κίντμαν και την Έμα Στόουν μέχρι τον Τζιμ Κάρεϊ και τον Τζέικ Τζίλενχααλ, κατά καιρούς αρκετοί ηθοποιοί κοιτάζουν την πορεία τους στην μεγάλη οθόνη και βλέπουν ατοπήματα. Πολλές φορές αδικαιολόγητα, άλλες φορές αψυχολόγητα, μα παρόντα. Ντρέπονται γι' αυτά, αλλά δεν ντρέπονται να τα συζητήσουν και να τα παραδεχτούν. Εξάλλου ποιος δεν έχει δικαίωμα για ένα παραστράτημα; Και ειδικά αν αυτό το παραστράτημα γεμίζει και τον τραπεζικό του λογαριασμό;

Πρόσφατα ο Ντάνιελ Ράντκλιφ παραδέχθηκε πως «ντρέπεται» να βλέπει τον εαυτό του στις πρώτες ταινίες του «Χάρι Πότερ» γιατί «δεν είναι καλός», και αυτό έχει να κάνει με την παιδική αφέλεια και απειρία, αλλά πάει κι ένα βήμα παραπέρα λέγοντας πως δεν χάρηκε όσο ήθελε αυτή την εμπειρία, σχεδόν τη μισεί επειδή σαν παιδί φανταζόταν διαφορετικά την όλη του συμμετοχή.

«Αφιέρωσα πολύ χρόνο, αλλά κατάλαβα γιατί πρέπει να είμαι προσεκτικότερος στους ρόλους που επιλέγω». Τάδε έφη Τζέικ Τζίλενχααλ για τον «Πρίγκιπα της Περσίας», της ντισνείκής μεταφοράς του γνωστού βιντεοπαιχνιδιού, που απέτυχε τόσο καλλιτεχνικά, όσο και εμπορικά, να αποδώσει το «όραμα» του Χαριποτερικού Μάικ Νιούελ.

Από την άλλη, η Έμα Στόουν απολογήθηκε για την συμμετοχή της στο «Aloha» του Κάμερον Κρόου, όπου υποδύθηκε μια γυναίκα με καταγωγή από την Χαβάη και την Κίνα.

H Σάντρα Ο’ σχολίασε δηκτικά την επιλογή στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών του 2019, όταν χαρακτήρισε το «Crazy Rich Asians» την πρώτη στουντιακή ταινία με Ασιάτες-Αμερικανούς ηθοποιούς από την εποχή του «Aloha» και του «Ghost in the Shell». Ο φακός έπιασε την Έμα Στόουν να ζητά «συγγνώμη».

Για εκείνο που ντρέπεται περισσότερο η Χάλι Μπέρι είναι η συμμετοχή της στο «Catwoman». Με αρκετό χιούμορ παρέλαβε εκείνη την χρονιά το Χρυσό Βατόμουρο με το Όσκαρ της ανα χείρας και ευχαρίστησε την Warner που την προσέλαβε σε αυτή την «απαίσια ταινία», ενώ παραδέχτηκε πως ήταν στη κορυφή της καριέρας της μετά το Όσκαρ για τον «Χορό των Τεράτων» και βρέθηκε ξαφνικά στον πάτο.

Σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει πως δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει όταν μια solo αλά Τζέιμς Μποντ ταινία - βασισμένη στον χαρακτήρα που υποδύθηκε στο «Die Another Day» - δεν προχώρησε, ενώ εκείνο που την έπεισε αρχικά ήταν το γεγονός πως το «Catwoman» ήταν ευκαιρία για μια Αφροαμερικανή ηθοποιό να υποδυθεί μια υπερηρωίδα.

Ποιος δεν θυμάται τον ρόλο της Ρούνεϊ Μάρα ως Tiger Lily στο βατερλό του Τζο Ράιτ «Παν»; Ένας σκηνοθέτης και μια ηθοποιός με σερί ετπιτυχιών συναντιούνται στην ανορθόδοξη μεταφορά του Πίτερ Παν και τίποτα δεν πάει καλά.

Η Μάρα βρέθηκε σε έναν κυκλώνα συζητήσεων για το «whitewashing» στο Χόλιγουντ και τάχθηκε στο πλευρό όσων έβρισκαν άδικη την «λευκή» μεροληψία της ταινίας.

Μπορεί να έχει αγαπηθεί από γενιές σινεφίλ, ο Κρίστοφερ Πλάμερ όμως δεν συμπεριλάμβανε την «Μελωδία της Ευτυχίας» στις αγαπημένες του συμμετοχές.

Έβρισκε τον χαρακτήρα που υποδύθηκε «βαρετό» και πως δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον πάνω του, παρά τις προσπάθειες να φανεί διαφορετικός. Αντίθετα κατέληξε «απαίσιος και με ένα τρόπο χαζός συναισθηματικά». Αυτό σαν να πόνεσε.

Υπήρχε μια περίοδος που όποια πέτρα και να σήκωνες θα έβλεπες από κάτω τον Μάικλ Φασμπέντερ, είτε σε στουντιακή ταινία, είτε σε πιο ανεξάρτητες επιλογές.

Ο Ιρλανδο/Γερμανός ηθοποιός είπε να εμπιστευτεί εκ νέου τον Τζάστιν Κουρζέλ μετά τον «Μάκβεθ» στην μεταφορά του βιντεοπαιχνιδιού «Assassin’s Creed» (στην ταινία συμπρωταγωνιστεί με την Αριάν Λαμπέντ και την Μαριόν Κοτιγιάρ), λέγοντας ωστόσο πως ήταν «μια χαμένη ευκαιρία, ενώ θα μπορούσε να είναι κάτι πιο διασκεδαστικό». Χαρακτήρισε μεγάλο λάθος το οτι η ταινία έχει τρείς εισαγωγές!

«Μερικές φορές κάνεις μια ταινία και μετά πρέπει να την προωθήσεις. Τότε ήμουν σε φάση "Ναι, είναι η καλύτερη". Και μετά σε βλέπει το κοινό και σου λέει οτι του είπες ψέμματα».

Κάπως έτσι θυμάται, ή καλύτερα δεν θέλει να θυμάται, ο Τζέιμι Φοξ την συμμετοχή του στο «Stealth» δίπλα στον Τζος Λούκας και την Τζέσικα Μπίελ, ένα επιστημονικής φαντασίας δραματικό υβρίδιο που κανείς πια δε μνημονεύει. Όπως και το 2005 που κυκλοφόρησε.

Υπήρξε η αρχή της καριέρας του και απλώθηκε σε τέσσερις πολύ επιτυχημένες εμπορικά συνέχειες. Ωστόσο ο Ρόμπερτ Πάτινσον,που έχει ακολουθήσει έναν πολύ διαφορετικό δρόμο πια, δεν θυμάται με τις καλύτερες αναμνήσεις την συμμετοχή του στο «Twilight».

«Όταν διάβασα αρχικά το βιβλίο κατάλαβα πως η Στέφανι (σσ. η συγγραφέας) πείστηκε πως ήταν η Μπέλα (σσ. η πρωταγωνίστρια της ιστορίας) και πως όλο αυτό ήταν μια σεξουαλική της φαντασίωση, […] που συμμετείχε και ένα σέξι αγόρι […] και πως ήταν τόσο τρελή που τον ερωτεύτηκε».

Αρκετά μετά το Όσκαρ της για τις «Ώρες» και μετά από ένα σερί ανέμπνευστων επιλογών, η Νικόλ Κίντμαν εμπιστεύτηκε ξανά τον Μπαζ Λούρμαν μετά το «Μουλέν Ρούζ» του 2001. Μάταια όμως ψάχνει να βρει κανείς ένα άξιο λόγου μνήμης στοιχείο στην «Αυστραλία» του.

Το ίδιο και η ίδια η Κίντμαν: «Δεν μπορώ να δω την ταινία και να αισθανθώ περήφανη για όσα έκανα, μου είναι αδύνατο να συνδεθώ συναισθηματικά».

Παράπλευρη απώλεια ενός τραγικού περιστατικού ενδοσχολικής βίας έπεσε η προώθηση του «Kick-Ass 2» από μεριάς του Τζιμ Κάρεϊ καθώς τουίταρε πως «δεν μπορώ να συμμετέχω στην προώθηση της ταινίας που στηρίζει τόσο πολύ την κουλτούρα της βίας, όταν προηγήθηκε το περιστατικό στο "Sandy Hook" (σσ. αναφέρεται στην επίθεση ενός 20χρονου που σκότωσε 26 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 20 παιδιά σε Δημοτικό σχολείο του Νιούτον).

«Δεν ντρέπομαι για την συμμετοχή μου στην ταινία, αλλά τα τελευταία γεγονότα άλλαξαν την καρδιά μου».

«Θα είμαι ειλικρινής. Μισώ αυτή την ταινία. Πιέστηκα πάρα πολύ για να την κάνω. Το σενάριο ήταν χάλια. Και δεν ήθελα να κάνω κάτι, που αγαπούσα από μικρός, έβλεπα κάθε πρωί και ήταν 1) χάλια και 2) δεν ήξερα αν ήθελα στ’ αλήθεια να είμαι ο G.I. Joe».

Πόσο πιο ξεκάθαρο να κάνει ο Τσάνινγκ Τέιτουμ οτι δεν ήθελε να συμμετέχει στο «G.I. Joe: Rise of Cobra»;

Άργησε να ξαναβρει τον δρόμο του ο Κόλιν Φάρελ παίζοντας στον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου ή στην «Αποπλάνηση» της Σοφίας Κόπολα, ωστόσο έπρεπε και εκείνος να περάσει από μια τουλάχιστον, περιπέτεια δράσης.

Και αυτή έλαχε να είναι το «Miami Vice» του Μάικλ Μαν. O ίδιος δεν ενθουσιάστηκε, «δεν μου άρεσε πολύ» και την χαρακτήρισε αργή και με κανένα ενδιαφέρον. Να πούμε ότι έχει άδικο; Δύσκολα.

Εύλογα ο Τζορτζ Κλούνεϊ θέλει να αποτινάξει από πάνω του την συμμετοχή του στο «Μπάτμαν και Ρόμπιν». Κοινό και κριτικοί έστησαν στον τοίχο την ταινία και τον ίδιο, και ο Κλούνεϊ δεν έχει κανέναν ουσιαστικό λόγο για να υπερασπιστεί την ταινία.

«Ήταν μια δύσκολη ταινία για να είσαι καλός μέσα σε αυτή. Ήταν μια κακή ταινία και εγώ ήμουν πραγματικά κακός», ενώ σημειώνει επίσης το κακό σενάριο του οσκαρούχου (έπειτα) Ακίβα Γκόλντσμαν, αλλά και την παραδοχή του σκηνοθέτη Τζόελ Σουμάχερ πως «το πράγμα δεν δούλεψε». Τουλάχιστον όλοι τους και όλοι μας είμαστε on the same page. Είναι ένα βήμα κι αυτό.

Πολύ πριν κερδίσει το Όσκαρ της για το «Monster», η Σαρλίζ Θερόν είπε να δοκιμάσει την τύχη της σε ένα δραματικό θρίλερ δίπλα στον σταρ Μπεν Άφλεκ, το «Raindeer Games» του Τζον Φρανκενχάιμερ.

Μα όλα πήγαν τόσο λάθος, που η ταινία απέτυχε εισπρακτικά και η Θέρον τη θυμάται ως μια «κακή, κακή, κακή ταινία».

Όταν πιάνεις μια τριλογία από το χέρι και την οδηγείς, προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μην ολισθήσει. Τι κι αν πλασαρίστηκε ως μια διαφορετική ανάγνωση στον Τζέιμς Μποντ. Το τελευταίο, ωστόσο, μέρος «The Bourne Ultimatum», που ήταν και το πιο «δυνατό» της τριλογίας για κάποιους, είναι το χειρότερο για τον Ματ Ντέιμον.

«Δεν κατηγορώ τον Τόνι Γκιλρόι για το σενάριό του, […] αλλά δε μπορούσα να το διαβάσω. Είναι περίπτωση που σου τελειώνει την καριέρα. Θα μπορούσα να το βάλω στο eBay και να πατώσει. Είναι άθλιο και ντροπιαστικό. Ήταν σαν να πήρε τα λεφτά και να έφυγε». Ouch.

Όλεθρος, όχι μόνο για τον Ντεβ Πατέλ αλλά κυρίως για τον Μ.Νάιτ Σιάμαλαν, που είδε την καριέρα του να σβήνει για να την αναστήσει μερικά χρόνια αργότερα με το «The Visit» και ύστερα με το «Split».

Το «The Last Airbender» ήταν για πολλούς η επιτομή του «whitewashing» στο Χόλιγουντ, κάτι που επιβεβαιώνει και ο φρέσκος από την επιτυχία του «Slumdog Millionaire» Ντεβ Πατέλ. Ο ίδιος χαρακτηρίζει την εμπειρία του «απαίσια». «Ξέρω τι φοβάμαι και σιχαίνομαι να παίζω: ρόλους σε μεγάλες στουντιακές ταινίες. Μετά το "Slumdog Millionaire" έκανα μια αποτυχία. Ήταν πολύ τρομακτικό για 'μένα, αλλά μετά κατάλαβα τη σημασία, τη δύναμη του να λες όχι».

Πολλά τα παραδείγματα μεγάλων ηθοποιών που ενέδωσαν σε υπερηρωικές ταινίες. Από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον «Iron Man» μέχρι τον Μάικλ Ντάγκλας και τη Μισέλ Φάιφερ στον «Antman», δεκάδες άλλοι είπαν το «ναι», αλλά μάλλον ο Τζέρεμι Άιρονς το έχει μετανοιώσει πιο πολύ από όλους.

Και αυτό για την συμμετοχή του στο «Batman v Superman: Dawn of Justice» του Ζακ Σνάιντερ, στο ρόλο του Άλφρεντ, του πιστού μπάτλερ του Μπρους Γουέιν, ρόλο που «καθιέρωσε» νωρίτερα ο Μάικλ Κέιν στην τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη» του Νόλαν. Σε συνέντευξή του στην Daily Mail, χαρακτήρισε «δίκαιες τις κακές κριτικές, […] αφού ήταν υπερβολικό και μπερδέμενο».

«Ο μόνος λόγος που είπα το «ναι» ήταν για να είμαι σπίτι τα Σαββατοκύριακα. Δεν ήταν για το σενάριο. Πέρασα καλά και πληρώθηκα».

Τάδε έφη Μάθιου Γκουντ για τη συμμετοχή του στο «Leap Year» δίπλα στην Έιμι Άνταμς και δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην τον πιστέψουμε.

Η πιο «ήσυχη» Οσκαρούχα ηθοποιός (δυο Α’ Γυναικείου ρόλου τη δεκαετία του ’80) είναι ομολογουμένως η Σάλι Φιλντ. Γι’ αυτό το λόγο και μας έκανε εντύπωση η συμμετοχή της ως θεία Μέι στο «The Amazing Spider-Man».

Μάλλον και για την ίδια ήταν έκπληξη η συμμετοχή της, γιατί μετά δήλωσε πως «δεν είναι του τύπου μου αυτές οι ταινίες. Αλλά η παραγωγός Λόρα Ζίσκιν είναι πολύ φίλη μου και ξέραμε πως θα ήταν η τελευταία της ταινία». Τα είπες όλα, Σάλι. Μαζί σου.

Ήταν εκείνη η δεκαετία που ο Τζουντ Λο ήταν ο,τι πιο hot κυκλοφορούσε και φυσικά ήταν ο κατάλληλος για να αναβιώσει τον «Άλφι» του Μάικλ Κέιν. Μα ποιος θα περίμενε την τεράστια αποτυχία στα αμερικανικά ταμεία, αφού συγκέντρωσε μονάχα 13 εκατομμύρια δολάρια.

Ο ίδιος στηρίζει ακόμα την ταινία λέγοντας πως «μερικές φορές αποτυγχάνεις, γιατί κάπως το πράγμα δεν λειτούργησε όπως θα ήθελα». Μπράβο του θα πούμε, πάντως.

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να παραδεχτεί η Κέιτ Γουίνσλετ πως δεν μπορεί να παρακολουθεί τον «Τιτανικό» γιατί βρίσκει συνέχεια λάθη στην ερμηνεία της, παρότι βρέθηκε στην πεντάδα των υποψηφιότητων για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

«Ακόμα και η αμερικανική προφορά μου είναι απαίσια. Τώρα ευτυχώς είναι πολύ καλύτερη. Είναι αλήθεια πως πολλοί ηθοποιοί είναι πολύ επικριτικοί με τον εαυτό τους, αλλά βλέποντας τον "Τιτανικό" είμαι στη φάση "Θεέ μου θέλω να το γυρίσω ξανά"». Εμείς Κέιτ είμαστε εντάξει, αν μας ρωτάς.

Ποιος θυμάται την Μέγκαν Φοξ και ποιος θυμάται τους «Transformers»; Ένας τέτοιος συνδυασμός και για την ίδια τη Φοξ, αλλά αρκείται στο να κατηγορεί τον Μάικλ Μπέι, τον σκηνοθέτη για τα «χάλια» της ταινίας.

«Είμαι φρικτή στην ταινία. Ήταν στ’ αλήθεια η πρώτη μου δουλειά και δεν ήταν ειλικρινές όλο αυτό. Η ταινία δεν ήταν κακή, αλλά δεν είμαι περήφανη γι' αυτή. Δεν ήταν εμπειρία υποκριτικής η συνεργασία μου με τον Μπέι». Σε όλα λέμε ναι.

Όχι αυτό δεν το περιμέναμε και δεν το δεχόμαστε.

Οι «Ξέφερενες Νύχτες», από τις καλύτερες δουλειές του Πολ Τόμας Άντερσον είχε για πρωταγωνιστή του τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, πρώην μοντέλο, νεοφερμένο ηθοποιό τότε. Πιστός καθολικός, ομολόγησε χρόνια μετά πως η ταινία αυτή ήταν εκείνη για την οποία έχει μετανιώσει περισσότερο, χαρακτηρίζοντάς την «φτωχή επιλογή». «Ελπίζω ο Θεός να είναι φανατικός με τις ταινίες και να με συγχωρήσει». Άβολο. Ειδικά αν έχεις κάνει το «Pain & Gain».

Κλείνουμε τη λίστα με έναν πανταχού παρόντα Τζέιμς Φράνκο, που εδέησε να βρεθεί στον πλευρό της Νάταλι Πόρτμαν στο «Your Heighness».

Μπορεί να έχει φιλικές σχέσεις με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, αλλά δε διστάζει να τη χαρακτηρίζει «άθλια ταινία».

Με πληροφορίες από το IndieWire