Παρακολουθώντας κανείς σήμερα το «Αποκάλυψη Τώρα!» διαπιστώνει με θαυμασμό αλλά και θλίψη γιατί ένα τέτοιο φιλμ δε θα μπορούσε ποτέ να επαναληφθεί. Με φιλοδοξίες που ξεπερνούσαν κάθε ανθρώπινο μέτρο, παρασκήνιο γυρισμάτων που ξεπέρασε σε μύθο το ίδιο το φιλμ κι ένα μεγαλεπήβολο χαρακτήρα που χρειαζόταν την υπογραφή ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη όπως ο Μπράντο για να μη ξεφύγει από τον έλεγχο, η Αποκάλυψη αποτελεί μνημείο μιας σπουδαίας εποχής για το αμερικάνικο σινεμά όπου η καλλιτεχνική δημιουργία ήταν συνυφασμένη με ένα αίσθημα υπέρβασης και διαρκούς ρίσκου.

Φορτωμένη φιλοσοφικά και μυθολογικά στοιχεία, με χαρακτήρες που φέρνουν πάνω τους μια νιτσεϊκή σφραγίδα υπεράνω καλού και κακού, η παραισθησιογόνος εποποιία του Κόπολα συναντά τη «ρωμαϊκή έρημο πόνου» που επικαλείται το «The End» των Doors στις ζούγκλες του Βιετνάμ, ανάμεσα σε παρανοϊκούς στρατηγούς που βομβαρδίζουν χωριά υπό τους ήχους των «Βαλκυρίων» και αόρατους εχθρούς που υποδέχονται τη δυτική επέμβαση με ακόντια και βέλη.

Σύντομα όμως η μυσταγωγική του όπερα ξεπερνά τα στεγανά της θεματικής και της γεωγραφίας της για να μελετήσει την επίδραση που έχει ο πόλεμος στο άτομο, την αναπόφευκτη σύγκρουση του πολιτισμένου κόσμου με τα πιο πρωτόγονα ένστικτά του, τη δυαδικότητα της ανθρώπινης υπόστασης ανάμεσα σε «αυτόν που αγαπά και αυτόν που σκοτώνει».

Όλα αυτά δοσμένα μέσα από ένα συμβολικό ταξίδι γνώσης, μια αντίστροφη πορεία στο χρόνο, που μεταφέρει τον θεατή στην παράνοια της μοντέρνας ιστορίας κατευθείαν στη λίθινη εποχή προκειμένου να τον φέρει αντιμέτωπο με τον αρχέγονο τρόμο που επικαλείται ο Κουρτζ, τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης σε όλες της τις εκφάνσεις.

Το 2001 το Redux της «Αποκάλυψης Τώρα!» έβαλε τις συμπληρωματικές πινελιές σε ένα έργο τέχνης εξαρχής έτοιμο. Έδωσε βάθος σε χαρακτήρες, εξήγησε διφορούμενα σημεία του πρωτότυπου φιλμ (όπως τι απέγινε το πτώμα του Κλιν), πέτυχε έναν ιδανικό συσχετισμό της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο Βιετνάμ με την αποτυχία του γαλλικού αποικιοκρατικού παρελθόντος με το περίφημο εικοσιπεντάλεπτο στη φυτεία, ενίσχυσε την αποστροφή του Κόπολα απέναντι στους μηχανισμούς συγκάλυψης της αλήθειας της χώρας του (η σκηνή όπου ο Κουρτζ διαβάζει το Time) και έγινε ακόμη πιο μελαγχολικό (η σεκάνς της συνάντησης των αντρών του Γουίλαρντ με τα μοντέλα του Playboy).

Στην ουσία όμως η ταινία του Κόπολα παραμένει με τα χρόνια μία μεγαλειώδης και υπέροχη τρέλα, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ένας καλλιτέχνης έφτασε στο σημείο της απόλυτης σχεδόν ταύτισης με το αντικείμενό του. Η «Αποκάλυψη» παραμένει τρανή απόδειξη ότι μερικά από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα στο χώρο της τέχνης ανήκουν στους μεγαλομανείς εκείνους που είναι διατεθειμένοι να διακινδυνέψουν τα πάντα στο όνομα ενός δον-κιχοτικού οράματος. Αυτοί είναι οι αληθινοί επαναστάτες...