Πάντοτε δυσάρεστο το καθήκον αναφοράς και αποχαιρετισμού ανθρώπων των οποίων η δουλειά υπήρξε μέρος της ζωής σου. Ο Άντονι Πάουελ, ενδυματολόγος που έρχεται από μια μυθική (και μυθοποιημένη) εποχή για το Κοστούμι στον χώρο του θεάματος, δεν είναι πια εδώ. Τον θάνατό του ανακοίνωσαν οι «δικοί του» άνθρωποι από την «Ένωση των Ενδυματολόγων 892».
Ο Πάουελ έντυσε την παραγωγή του Τζον Γκίλγκουντ για το «The School for Scandal» (1963) και πήρε το Τόνι, ενώ ήρθε στο σινεμά το 1969 για τον Ίρβινγκ Λέρνερ και το «Royal Hunt of the Sun». Οι επιλογές του υπήρξαν εμμονικά εκλεκτικές για τον κινηματογράφο, εξού και διαπιστώνει κανείς τίτλους συνεργασιών τόσο εύφημους που μιλούν από μόνοι τους: «Ο Πεταλούδας», «Μπούφαλο Μπιλ», «Θάνατος στον Νείλο», «Τες, Γλυκιά μου Εξαδέλφη», «Το Μεροκάματο του Φόβου», «Φράντικ», «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού», «Κάπτεν Χουκ».
Δεν έκανε περισσότερες από 22 κινηματογραφικές δουλειές, τεκμήριο μιας εκλεκτικότητας αλλά και μιας παρουσίας που δεν τακτοποιούνταν εύκολα σε μια δεδομένη καριέρα. Ωστόσο αυτό δεν ήταν εμπόδιο σε έναν εντυπωσιακό αριθμό 6 υποψηφιοτήτων για Όσκαρ, εκ των οποίων οι τρεις έφτασαν και στο βραβείο – όσες έχει και η εξαδέλφη του, Σάντι, από πολύ μεγαλύτερο όμως όγκο εργασίας και αριθμό υποψηφιοτήτων. Οι βραβευμένες του δουλειές ήταν για τον «Θάνατο στο Νείλο», την «Tess» και «Τα Ταξίδια με τη Θεία μου» (1972).
Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως ο Πολάνσκι και ο Σπίλμπεργκ, ο Κιούκορ, ο Φρίντκιν, ο Φράνκενχαϊμερ, ο Όλτμαν, ενώ ένα μεγάλο μέρος της ενέργειάς του κατέλαβε και η δουλειά του για την σκηνή, τόσο το θέατρο όσο και το μιούζικαλ. Για το τελευταίο ήταν αυτός που έντυσε την Γκλεν Κλόουζ στην επαναφορά του «Sunset Boulevard» του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, ηθοποιό την οποία έντυσε με ιστορικό τρόπο και στα «101 [και 102] Σκυλιά της Δαλματίας». Η εξτραβαγκάντσα δεν ήταν ποτέ ένας πειρασμός που αρνήθηκε, εξού και η δουλειά του στον «Θάνατο στο Νείλο» θα είναι κάπως δύσκολο να αντιπαραβληθεί στην ταινία του Μπράνα – Πάκο Ντελγάδο ενδυματολόγος.
Δεν τίθεται θέμα ότι θα τον θυμόμαστε, θα έπρεπε να μην βλέπουμε ταινίες με τους Κόνερι, Μπίτι, Μουρ, Φορντ, ΜακΚουίν, Ντέιβις, (Ιλέιν) Πέιτζ, Μπακόλ, Κλόουζ, Νιούμαν για να συμβεί κάτι τέτοιο. Και σε τέτοια αμαρτήματα δεν υποπίπτει ο σινεφίλ.
Ελαφρύ το χώμα.
