Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συγκινήθηκαν από «Τα Πνεύματα του Ινισέριν»; Υπάρχουν. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Είναι.
Οι πιο καλοπροαίρετοι από αυτούς «κατάλαβαν» το έργο, αλλά δεν ταλανίστηκαν λίγο παραπάνω με δαύτο. «Ταλανίζομαι αρκετά στη ζωή μου, στο σινεμά θέλω να ξεφεύγω», ακούγεται να λέει κάποιος. Που αν τον ρωτήσεις θα σου πει «έλα μωρέ τώρα η κριτική». Κρίμα, γιατί αν σκεφτείς λίγο τι έφτιαξε ο ΜακΝτόνα, θα προσθέσεις έναν κόσμο και τις αναμνήσεις του στη ζωή σου.
Ίσως το πιο σημαντικό συμπέρασμα στην συμβολιστική της ταινίας είναι γενικόλογο: Ο δημιουργός που καταφέρνει κοτζάμ αλληγορία να την κάνει να φαίνεται αυτονόητη στον γενικό πληθυσμό της ταινίας, είναι μαέστρος. Ξέρει να μιλάει απλά και να εννοεί σύνθετα. Και η υπόθεση του ιρλανδικού εμφυλίου στην ταινία, δεν εξαντλείται στον «πόλεμο που δεν βλέπεις ποτέ», ούτε στα φάντασματα (τα πνεύματα) που χορεύουν ανάμεσα στους χαρακτήρες, τις ζωές που ζουν και αυτές που τους ξεγλιστρούν.
Δειίτε στο ακόλουθο βίντεο μια εκδοχή της πολεμικής αλληγορίας στην ταινία, μια καλοφτιαγμένη προφορική κριτική ανάλυση δημιουργικών τρόπων να διεισδύσεις σε εποχή και ιδεολογικές στάσεις.
ΜακΝτόνα speaking.