Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε και τόσο πίσω το ρολόι για να θυμηθούμε πώς φαινόταν ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς εκεί, το 2010, όταν ο «Σέρλοκ» του ερχόταν με πάταγο στις τηλεοράσεις του κόσμου. Στην πατρίδα του δεν ήταν άγνωστος, κάθε άλλο.
Με απύθμενες υποσχέσεις από τις περιώνυμες σχολές που έχει αποφοιτήσει (Σχολή Χάροου, Ακαδημία Μουσικής και Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου – της οποίας πλέον είναι Πρόεδρος), δουλειά στην τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο και την αφήγηση, πριν καλά-καλά αρχίσει το σινεμά, βραβείο «Λόρενς Ολίβιε» στο θέατρο… Όταν έσκαγε η βόμβα του «Σέρλοκ», το παγκόσμιο κοινό γνώριζε σχεδόν ενστικτωδώς ότι αυτή η φάτσα, αυτός ο αέρας, ήρθαν για να μείνουν. Κι έτσι έχει συμβεί, αλλά όχι στο καλλιτεχνικό βεληνεκές που υποσχόταν η σχολική/φοιτητική του σταδιοδρομία, όταν οι δάσκαλοί του έλεγαν ότι εκτοπίζει τους πάντες από την σκηνή, ότι τέτοιο ταλέντο δεν έχουν αντιμετωπίσει ξανά.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την σύμπτωση. Επ’ ουδενί μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Κάμπερμπατς - που παρεμπιπτόντως να προσθέσουμε ότι έρχεται από γενιές υψηλής λονδρέζικης κοινωνίας, ενώ είναι τριτεξάδελφος, 16 γενιές πίσω, του Ριχάρδου του Γ'! Έχει προσπαθήσει πολύ, και ειδικά ακόμα περισσότερο μετά την εισπρακτική δόξα που έφερε η εμπλοκή του με την Μάρβελ τα τελευταία χρόνια.
Όμως οι ταινίες δεν έχουν βγει, με την εξαίρεση βέβαια της «Εξουσίας του Σκύλου», που υπενθύμισε το δυναμικό του σε έναν ρόλο τελείως κόντρα με το προφίλ του. Αυτό του έφερε και την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ, η πρώτη ήταν στο «Παιχνίδι της Μίμησης» (2014), σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο πάνω του, μια ταινία που το κοινό αγάπησε.
«Ο Κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου», ο «Λούις Γουέιν: Ένας Ξεχωριστός Κόσμος», το πέρασμα από τον «Mauritanian», όλες προσεγμένες εμφανίσεις σε «αθόρυβες» ταινίες, δεν είναι παρά τα διάκενα που επιτρέπει το σκληρό πρόγραμμα της Μάρβελ, όπου, ως Dr. Strange, κοσμεί με την αρχοντική αλλοκοτιά του ένα σύστημα ταινιών που χρειάζονται μεν μεγάλη ικανότητα, μα ανταποδίδουν καλλιτεχνική λησμονιά. Τουλάχιστον στην τηλεόραση έχει σταθεί τυχερός και μετά τα ίχνη του «Σέρλοκ», υπέγραψε έναν αξέχαστο «Patrick Melrose».
Και στις αρχές του όμως στο σινεμά, με την εξαίρεση της καταπληκτικής υποστηρικτικής εμφάνισης στο «Ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι» (όπου είναι όλα αξέχαστα βέβαια) και τον ρόλο στο «Άλογο του Πολέμου» του Σπίλμπεργκ, εντελώς άδικα παραγνωρισμένη ταινία αυτή, οι ταινίες του κυμαίνονται σε κλασικά φωνητικά στα «Χόμπιτ», παιχνιδάκι γι’ αυτόν, ρόλο σε εκείνον τον οριακά ανεκδιήγητο μεγάλων προθέσεων «Αύγουστο» του Τζον Γουέλς με Μέριλ Στριπ και Τζούλια Ρόμπερτς (το θυμάστε; είδατε;), Τζούλιαν Ασάντζ στο χαμηλοπρεπές «Fifth Estate» του Μπιλ Κόντον, ασήμαντα πράγματα στην «Μάχη της Επικράτησης» ως Τόμας Έντισον (εμφανές ότι του προτείνονται, ή διαλέγει, πολύ συχνά προσωπικότητες), ευγενής προπόνηση για τη Μάρβελ ως Καν στο «Star Trek Into Darkness», παρουσία στην «Ανίερη Συμμαχία» (και ταινία) του Σκοτ Κούπερ και ένα πλήθος φωνητικών ερμηνειών σε καρτούν με πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης, Γκριντς και Μόγλη, πράγματα που η δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια, αλλά είναι αβυσσαλέα χαμηλότερα του ταλέντου του. Είθε η Κάμπιον να είναι γούρι – και να θελήσει να ξεμπλέξει και από τους σουπερήρωες, δεν είναι πράγματα αυτά.
Κλείνοντας να σημειωθεί η εκπληκτική του πολυπραγμοσύνη, τεκμήριο της ευφυΐας και των ικανοτήτων του. Έχει κάνει ήδη πολύ θέατρο (παρότι ελέω Μάρβελ το έχει εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια), πολύ ραδιόφωνο, που το αγαπά ιδιαιτέρως, αρκετή τηλεόραση, που με τον «Σέρλοκ» του απέφερε και ένα Έμμι ερμηνείας, έχει ηχογραφήσει audiobooks, αρκετές αφηγήσεις για το National Geographic και το Discovery, μεταξύ άλλων, ενώ οι λάτρεις τον είδαμε με έκπληξη να τραγουδά και το κουπλέ του «Comfortably Numb» των Pink Floyd, δίπλα στον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, τιμή αρκετή ούτως ή άλλως για να τον αγαπάς και να τον συγχωρείς που ξοδεύεται σε λάθος μέρη.
Είναι και φιλάνθρωπος, είναι και σημαία του LGBTQ, είναι και προοδευτικός πολιτικά (αυτό σημαίνει πως ήταν κατά της φυγής της Μεγάλης Βρετανίας από την Ε.Ε.), έχει πάρει και μια σειρά Sexiest Man Alive από τις πρεστίζ εκδόσεις που ασχολούνται με κάτι τέτοια, εκεί στην εποχή του «Σέρλοκ» και αυτά, τι του λείπει; Η τύχη των καλύτερων ρόλων σε καλύτερα έργα. Η πρώτη ύλη υπάρχει και με το παραπάνω.
Πέρσι τον είδαμε στο οσκαρικό «The Wonderful Story of Henry Sugar», την κινηματογραφική μεταφορά του διηγήματος του Ρόαλντ Νταλ από τον Γουές Άντερσον και προσεχώς αναμένουμε συνεργασίες με Τζάστιν Κουρζέλ («Morning»), το ριμέικ του «Πολέμου των Ρόουζ» (με Ολίβια Κόλμαν) και... επόμενο Γουές Άντερσον («The Phoenician Scheme»)!
Να είναι γερός, τον εκτιμάμε σε όλα τα πολυσύμπαντα.
