Κρίστιαν Μπέιλ: Έτοιμος για όλα

50ά γενέθλια σήμερα για τον πιο έμπρακτα προσηλωμένο ηθοποιό της Μεθόδου που δουλεύει σήμερα στο αμερικανικό σινεμά.

Από τον Ηλία Δημόπουλο
Κρίστιαν Μπέιλ: Έτοιμος για όλα

Δεν είναι να περνιέται στα ψιλά αυτό που κατά κόρον κάνει ο Κρίστιαν Μπέιλ εδώ και αρκετά χρόνια. Μπορεί ο Ρόμπερτ ντε Νίρο (είδωλο του Μπέιλ) να ήταν αυτός που έκανε την σωματική αλλαγή καθεστώς κι ένδειξη φανατικής αφοσίωσης στον ρόλο, όμως ο 50χρονος Ουαλός έχει βρει το τσιπάκι που κάνει το σώμα του από σκελετωμένο ανορεξικό (στο «Machinist» έχασε σχεδόν 30 κιλά για τον ρόλο – την επόμενη χρονιά είχε πάρει 35 για να ενσαρκώσει τον Μπάτμαν) μέχρι παχύσαρκο (20 κιλά για το «American Hustle» και κάτι παραπάνω για τον Ντικ Τσέινι του «Vice» για το οποίο πήρε και την 5η του υποψηφιότητα.)

Αυτά είναι εντυπωσιακά πράγματα κι ας μοιάζει συνηθισμένο πια στην λογική κάμποσων ηθοποιών κι ας είναι ένας τρόπος να τραβήξεις την προσοχή στην εξωτερική μεταμόρφωση παρά στην, ουσιωδέστερη, εκ των έσω αλλαγή. Ο Μπέιλ όμως, από την στιγμή που μας τράβηξε με το έτσι θέλω την προσοχή στην «Αυτοκρατορία του Ήλιου» 37 χρόνια πριν, είναι ένας ατρόμητος ηθοποιός που κι αν μπορείς ενδεχόμενα να τον ψέξεις για μια μιμητική έλλειψη εσωτερικότητας, άλλο τόσο και παραπάνω οφείλεις να τον παινέσεις για το εργασιακό ήθος, για μια στάση που δεν μοιάζει να βάζει τίποτα πάνω από την καλλιτεχνική όψη καθώς και μια λογική επιλογής ρόλων που δεν μαστίζεται από το οσκαρικό άγχος.

Ας δούμε στιγμές μιας θαρραλέας πορείας:

«Η Αυτοκρατορία του Ήλιου» (1987) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Ούτε δεκατριών ετών, ο Μπέιλ αφήνει άφωνους τους (όχι πολλούς) θεατές της ταινίας, συγκεντρώνει ειδικές μνείες από παντού για την εξαιρετική ερμηνεία του, στο αυτοβιογραφικό δράμα του Μπάλαρντ πάνω στον πόλεμο, την σύγκρουση των πολιτισμών και το χάσιμο της παιδικότητας.

«American Psycho» (2000) της Μαίρη Χάρον

Βασισμένο στο μυθικό, μισανθρωπικό, ακραία σατιρικό βιβλίο του Μπρετ Ίστον Έλις για την ανθρωπιστική κατάντια του γιαπισμού στην Αμερική του ’80, τούτο εγκαινιάζει μια εποχή γεμάτη ενδιαφέρουσες παρουσίες για τον Κρίστιαν Μπέιλ, στην δεκαετία που τον έβαλε στην πρώτη λίστα. Ο Πάτρικ Μπέιτμαν του Μπέιλ, είναι ένας ανθρώπινος καρχαρίας, ένα πρόσωπο έτοιμο να σπάσει από την ψυχοπάθειά του, που καταφέρνει να ισορροπήσει την σάτιρα με μια ένταση ενδεικτική των ερμηνειών του, χωρίς φινέτσα αλλά με κίνδυνο πραγματικό.

«The Machinist» (2004) του Μπραντ Άντερσον

Χρειαζόταν αυτό για να δηλώσει ο Μπέιλ ένα επιβλητικό, σχεδόν ανησυχαστικό, παρών, μια ταινία ισχυρού σοκ που ξεπερνούσε αυτό της πρώτης θέασης ριζώνοντας μέσα σου. Αρωγός του Μπέιλ, που είναι εδώ ένα σκελετωμένο φάντασμα που σου γυρίζει το στομάχι, ο Μπραντ Άντερσον (του μετέπειτα θαυμάσιου «Session 9») και η ιστορία ενός αϋπνιακού, ανορεξικού που οδηγείται σταδιακά στην παράνοια και τον ψυχικό τρόμο. Όχι για κυριακάτικα πρωϊνά.

«The Prestige» (2006) του Κρίστοφερ Νόλαν

Το εγκεφαλικό κομψοτέχνημα του Νόλαν πάνω στην φύση του θεάματος και την μανία του δημιουργού να ελέγξει το κοινό αλλά και την διάνοιά του, είχε έναν φυσιολογικό Χιου Τζάκμαν κι έναν πειραγμένο Μπέιλ στον διττό ρόλο μιας ταχυδακτυλουργίας που οδηγεί την σχέση με την εαυτό και την τέχνη στα όρια. Ο Κρίστιαν Μπέιλ, ειδικά, είναι άψογος σ’ αυτό που βγάζει καλύτερα απ’ όλα, την υπόκωφη μανία με τις ολέθριες συνέπειες.

«The Fighter» (2010) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ

Υποστηρικτικός ρόλος-υπόδειγμα στον «Fighter» του Μαρκ Γουόλμπεργκ, εγκαίνια της καρπερής συνεργασίας με τον Ράσελ, κάμποσα κιλά κάτω για να παίξει τον εθισμένο στο κρακ προπονητή Ντίκι Έκλουντ και, προβλεπόμενο, Όσκαρ από την πρώτη μόλις υποψηφιότητα του ηθοποιού.

«Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή» (2012) του Κρίστοφερ Νόλαν

Στην καλύτερη ταινία της σειράς, ο Μπέιλ εξακολουθεί να είναι ένας άψογος, εσωστρεφής Μπάτμαν, μόνο που εδώ έχει περισσότερα να κάνει, έχει έναν ρόλο δυναμικό που πρέπει να «αναστηθεί» από τα έγκατα. Ο σκοτεινός ιππότης του Μπέιλ είναι ένας τέλεια, αθλητικά γερασμένος ανθρώπινος ήρωας με μια ιστορία που σέρνει πίσω του, όχι σαν ταμπέλα αλλά σαν ισόβια κατάρα.

«Σκουριασμένη Πόλη» (2014), Σκοτ Κούπερ

Ωραία ταινία που ο κόσμος δεν είδε και η κριτική δεν στήριξε ανάλογα, γυρισμένη στις εργατουπόλεις της Πενσιλβάνια, με τον Κρίστιαν Μπέιλ σ’ έναν από τους ωραιότερους ρόλους του, εργάτης που μπαίνει φυλακή, ο αδελφός του μπλέκει με ναρκωτικά και οργανωμένο έγκλημα και βγαίνοντας από τη φυλακή πρέπει να διαλέξει αν θα ζήσει ή αν θα εκδικηθεί. «Μπεϊλική» προσήλωση, τρομερή ένταση και αξέχαστη ερμηνευτική αναμέτρηση με τον επίσης άψογο εδώ Γούντι Χάρελσον.

«Οδηγός Διαπλοκής» (2013) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ

Ο Ράσελ φτιάχνει μια μεγάλη αμερικάνικη ταινία που, αναμενόμενα, εκτιμήθηκε λιγότερο στον απροπόνητο υπόλοιπο κόσμο, ο Μπέιλ ντύνεται, υπερβολικά ίσως, Ρόμπερτ ντε Νίρο, παίρνει αρκετά κιλά και καταφέρνει εκείνο που άλλος στη θέση του δεν θα τολμούσε: Να μην είναι περισπούδαστος γύρω από την σωματική του (και γενικότερα κωμικά εμφανισιακή) αλλαγή, να υπηρετεί το έργο και την ιστορία, να είναι ακέραια και θριαμβευτικά αυτός ο περίπου αξιαγάπητος απατεώνας Ίρβινγκ Ρόουζενφελντ. Δεύτερη υποψηφιότητα.

«Vice» (2018) του Άνταμ ΜακΚέι

Τον θέλει ο Μάλικ, o Χέρτζογκ κι ο Μαν, τον θέλουν τα blockbuster αλλά και τα γουέστερν, τον χρειάζονται πρωταγωνιστή αλλά δεν διστάζει και να «κρυφτεί» σε δεύτερους ρόλους. Ο Μπέιλ, στα μόλις 48 του, έχει ήδη κάνει μια μεγάλη καριέρα, σε αριθμό ετών μεγαλύτερη απ’ ότι μπορούν να ελπίσουν οι περισσότεροι ομότεχνοί του, αναγνωρισμένη από κοινό και κριτική, κατοχυρωμένη στη συνείδηση της κοινότητας και της βιομηχανίας σαν μια ιδιοφυής αξιοπιστία που δεν δημιουργεί προβλήματα, προστατεύει μανιασμένα την ιδιωτικότητά του και υπηρετεί την τέχνη του με ευλάβεια άτεγκτη.

Αναμενόμενα για τον ρόλο του Ντικ Τσέινι ο Μπέιλ πήρε πολλά κιλά. Όμως η ακεραιότητά του εδώ υπερκεράστηκε από μια ακόμα ωριμότερη του παρελθόντος ερμηνεία, οπωσδήποτε ταγμένη στη μανιέρα του ίδιου του Τσέινι, αλλά καταπληκτικά οικονομική, χαμένη προσεκτικά μέσα στον «διαβολικό» ρόλο. Ίσως ο εντυπωσιακότερος Μπέιλ που είδαμε ποτέ.

Εις ανώτερα και πάντα γερός.

(Α)Κατάλληλοι Ελληνικοί Τίτλοι: Οι ταινίες του Iανουαρίου (2024 Edition)«Τα Φώτα της Πόλης»: Ορίζοντας την ρομαντική κωμωδία