Όταν ο Πλάμερ πήρε την μόλις πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα για τον «Τελευταίο Σταθμό» του 2010, όπου υποδύθηκε τον Τολστόι, αστειευόταν λέγοντας «για όνομα του Θεού, καιρός ήταν, είμαι 80 χρονών!» Τέτοιος τύπος ήταν ο Καναδός Πλάμερ, αυτή την ευεξία έβγαζε η παρουσία και η συμβολή του στις ταινίες.
Εντούτοις, αν και είχε παίξει σε καλές ταινίες, οι περίφημοι ρόλοι του ήταν υποστηρικτικοί. Από την «Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» που ερμήνευσε τον Κόμμοδο, μεταπήδησε στο άρμα της «Μελωδίας της Ευτυχίας» στηρίζοντας υποδειγματικά την Άντριους, έπειτα τον συναντήσαμε στο «Inside Daisy Clover», που μαζί με τον Ρέντφορντ στήριξαν μια μεγάλη στιγμή της Νάταλι Γουντ και στην «Νύχτα των Στρατηγών», επίσης υποστηρικτικά, υποδυόταν τον Στρατηγό Ρόμελ. Πιο πρωταγωνιστικά θα παίξει Οιδίποδα στην τραγωδία του Σοφοκλή που, μέτρια, μετέφερε στο σινεμά ο Φίλιπ Σάβιλ, σειρά μετριοτήτων στ΄αλήθεια για το σινεμά εκείνη την εποχή, που διακόπηκε εν μέρει από το «Βατερλώ» του Μποντάρτσουκ στο οποίο υποδύεται τον Δούκα του Ουέλινγκτον στο σόου του Ροντ Στάιγκερ ως Ναπολέοντα.
Το ’70 αν έχει κάτι να θυμάσαι κινηματογραφικά είναι τα περάσματα από τον «Άνθρωπο που θα Γινόταν Βασιλιάς» του Χιούστον και τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι και φυσικά δυο καλά έργα, τον θαυμάσιο «Σιωπηλό Δολοφόνο» και το «Murder by Decree» του Μπομπ Κλαρκ που τον έβαλε στα παπούτσια ενός ωραίου Σέρλοκ Χόλμς δίπλα στον Τζέιμς Μέισον ως Δρ. Γουάτσον.
Το ’80 περιέχει περισσότερες κακές ή εντελώς άγνωστες ταινίες απ’ όσες δικαιούσαι να μνημονεύσεις, παρότι κάπου εκεί είναι χωμένη και η «Ερωτευμένη Λίλι» μια ταινία του μεγάλου Ούγγρου Κάρολι Μακ. Η κινηματογραφική καριέρα ανθεί αριθμητικά, αλλά τελματώνει εντελώς καλλιτεχνικά, για να φθάσουμε στην πραγματικότητα στο τέλος της επόμενης δεκαετίας, μετά από άφθονη τηλεόραση (και φυσικά το σταθερό έρμα του θεάτρου, όπου τα πράγματα υπήρξαν εντελώς διαφορετικά) και συμμετοχές-περάσματα σε ταινίες όπως το «Μάλκολμ Χ» ή οι «12 Πίθηκοι», στο έργο που άλλαξε το παιχνίδι και υπενθύμισε πως ο Πλάμερ δεν είναι τυχαίος, αλλά καίριος αρτίστας της επικύρωσης του λεγόμενου δεύτερου ρόλου.
Το «Insider» λοιπόν του Μάικλ Μαν, είναι μια πεμπτουσία και ο Πλάμερ ξεχωρίζει, όμως διάκριση ούτε από μακριά – πλην κριτικών ενώσεων βέβαια, που οσφραίνονται σωστά την μεγάλη του συνεισφορά. Η δεκαετία του 2000 είναι καλύτερη, έρχεται ρόλος στο «Αραράτ» του Εγκογιάν, στο «Νίκολας Νίκλμπι», στον «Υπέροχο Άνθρωπο» του Χάουαρντ, Αριστοτέλης στον θλιβερό «Αλέξανδρο» του Στόουν, σημαίνων στην εξαιρετική «Syriana», οπωσδήποτε στον «Άγνωστο Κόσμο» του Μάλικ, όλοι τους ρόλοι μικροί που ο Πλάμερ κάνει ουσιώδεις.
Εξαίρεση μια όχι τόσο γνωστή ταινία του 2007 το «Closing the Ring» του Ατένμπορο (η τελευταία του σκηνοθεσία), οι περισσότεροι ακαδημαϊκό το βρίσκουν, ας το εξάρουμε εμείς λίγο παραπάνω, έχει την συγκίνησή του.
Η δεκαετία του 2010 ορίζει αυτό που η Αμερικάνοι λένε late bloomer, όχι μόνο αριθμητικά, αλλά και με έργα που συζητιώνται. Εδώ η προαναφερθείσα πρώτη υποψηφιότητα, εδώ και το Όσκαρ («αγαπημένο μου, είσαι δυο χρόνια μόνο μεγαλύτερό μου, πού ήσουν όλη μου τη ζωή;» λέει στην απονομή και μας συγκινεί) για το «Beginners». Δυστυχώς στον υπογράφοντα διαφεύγει αδικαιολόγητα το «Barrymore» στο οποίο ο Πλάμερ παίζει τον θρυλικό ηθοποιό του βωβού, ενώ είναι τέλειος στο «Κορίτσι με το Τατουάζ» του Φίντσερ, πρωταγωνιστικός και άριστος στο «Remember» του Εγκογιάν, νέα υποψηφιότητα με το «Όλα τα Λεφτά του Κόσμου» του Σκοτ, που μπήκε τελευταία στιγμή μετά την εκπαραθύρωση του Σπέισι – αν και ήταν, λέγεται, η πρώτη επιλογή για τον ρόλο. Τελευταία τον χαρήκαμε στο «Στα Μαχαίρια» του Ράιαν Τζόνσον.
Πέθανε σε ηλικία 91 ετών στο σπίτι του στο Κονέκτικατ. «Ήταν ένας απίθανος άντρας που αγαπούσε πολύ και σεβόταν το επάγγελμά του με έναν τρόπο παλιομοδίτικο», δήλωσε η φίλη και μάνατζέρ του για 46 χρόνια, Λου Πιτ.
Έφυγε ακμαίος και διαυγής, μία ασίγαστη πηγή φινέτσας του είδους που δεν συναντούσες ποτέ σε αφθονία.
