Η ισχυρή πλειοψηφία του φιλοθεάμονος κοινού απέχει πεισματικά σε σημείο φανατισμού από το (εμφανώς) υπαρξιακό σινεμά - δεν απέχει το ίδιο από τις χολιγουντιανές εκδοχές που συνοδεύουν τον υπαρξισμό τους με αφηγηματική δράση. Καλά και άγια, ουδείς πρέπει να καταπιέζεται (όσο γίνεται τουλάχιστον) - στο σινεμά και τα είδη του καταφθάνουν εκείνοι που τα έχουν ανάγκη. Το σινεμά που προτιμάς καθρεφτίζει αυτό που είσαι.

Το ακόλουθο βίντεο-δοκίμιο καταπιάνεται εν τάχει με την καλλιγραφία του κλασικού και μοντέρνου σινεμά της ύπαρξης, επιχειρώντας ταυτόχρονα να επισημάνει την αισθητική διαφορά του: Στο, κατά το κοινώς λεγόμενο, «αργό» σινεμά επιχειρείται μια καταγραφή της πραγματικότητας ενσωματώνοντας στον ρυθμό μια αληθοφάνεια. Σε μονοπλάνα «ασαφούς» δράσης (άλλοτε κοντινά, άλλοτε μακρινά) φωλιάζουν ερωτήματα και σκέψεις πάνω στην σχέση του ατόμου με τη ζωή, την ύπαρξη, τον λόγο πίσω από το πέρασμά μας. Ο υπαρξισμός (και) στο σινεμά καταπιάνεται με την στάση και την ψυχολογία μας απέναντι στο σύνολο των δυνατοτήτων που συνιστά την ζωή.

Από τον Μπέργκμαν, τον Αντονιόνι και τον Ταρκόφσκι, ως τον Βιρασετακούν, τον Τσεϊλάν και τον Χσιάο-Χσιεν, απολαύστε το κινηματογραφικότατο ambience των «άλλων ρυθμών» που περιγράφουν υποκειμενικά την εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης.