Συνεργάστηκε με Μπουνιουέλ, Πολάνσκι, Τρυφώ, Μελβίλ, Τεσινέ, Βαντίμ, Σαμπρόλ, Φερέρι, Ρίζι, Βαρντά, Κορνώ, Ντεμί, Τρίερ και πάμπολλους ακόμα σε μια τεράστια φιλμογραφία άνω των 130 ταινιών που, αναπόφευκτα, έχει τις αδιαφορίες ή και τις μετριότητές της, περιέχει όμως πάντα μια δόση ιδιαιτερότητας και αριστοκρατικής εκτέλεσης και μόνο χάρη στην παρουσία της.
H «Αποστροφή» του Πολάνσκι την βάζει στον χάρτη και δείχνει ένα κορίτσι έτοιμο για όλα, δεν μπορείς να φανταστείς άλλη στο ρόλο. Ο Μπουνιουέλ με την «Ωραία της Ημέρας» της βγάζει τον χαρακτήρα μιας ειδικής, απόκοσμα σαδομαζοχιστικής ομορφιάς. «Οι Ομπρέλες του Χερβούργου» αναδεικνύουν την ρομαντική της παγωνιά και την κάνουν σταρ.
Εν συνεχεία καταφθάνουν «Τα Κορίτσια του Ροσφόρ», ξανά μιούζικαλ του Ντεμί, δίπλα στην πανέμορφη επίσης -και αδικοχαμένη- αδελφή της, Φρανσουάζ Ντορλεάκ (η Ντενέβ κράτησε το επώνυμο της μητέρας της), καθώς «Η Σειρήνα του Μισσισσιππή» του Τρυφώ την φτάνει στην αποθέωση του απρόσιτου, της ακατάκτητης γυναίκας που στοιχειώνει έναν τέλειο Μπελμοντό με την ίδια να μοιάζει μελαγχολικά περίκλειστη κι απροσπέλαστη στο τέλειο κέλυφος κι όλ' αυτά ενώ ο Ιβ-Σεν Λοράν την ντύνει εντός κι εκτός των ταινιών συμβάλλοντας σε μια χαρτογράφηση του γαλλικού '60 -που μόνο η Μορώ και η Καρίνα θα μπορούσαν να παραβγούν- καθιστώντας την το πρόσωπο της Ευρώπης για μια ολόκληρη εποχή.
Προσθέτουμε επίσης το «Μάγερλινγκ» (κλασσική κοστουμέ "ταινία μαμάς" με Ομάρ Σαρίφ), το «Σκάνδαλο του Πράσινου Πύργου» του Ραπενώ, «Αν Έπρεπε να Ξαναρχίσω» (που είναι ένα μέτριο δράμα του Λελούς, αλλά είναι μαζί με την Αιμέ και καταλαβαίνεις τι γίνεται), ο «Άγριος» (με Ιβ Μοντάν) και το «Hustle» που την βρίσκει απίθανα όμορφη απέναντι στον Μπαρτ Ρέϊνολντς.
Αρχίζουμε '80 με το «Σοκ», δίπλα στον Ντελόν, απλό αστυνομικό (απ' αυτά που οι λάτρεις του γαλλικού policier βλέπουν εμμονικά), εκτυφλωτικοί οι δυο τους, «Το Τελευταίο Μετρό» με Ντεπαρτιέ, το δεύτερο έργο της με τον Τρυφώ, μεγάλη σχέση, όταν τον παράτησε αυτός έπαθε νευρικό κλονισμό και ηρέμησε στα χέρια της Φανί Αρντάν (μετά, φυσιολογικά, πέθανε), το «Hunger» φυσικά του Τόνι Σκοτ με Μπόουι και Σαράντον όλοι μαζί σε τρυφερά, βιντεοκλιπάδικα ενσταντανέ που δεν ξεχάσαμε έκτοτε.
Μπαίνουμε στην ύστερη περίοδο με την «Ινδοκίνα» του Βαρνιέ, μοναδική της οσκαρική υποψηφιότητα, «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» του Τρίερ, δεν είμαι αρμόδιος αλλά το έργο έχει τους οπαδούς του, ξαναβρίσκουμε (άτυπα και πονηρά) τον Τρυφώ στις «8 Γυναίκες» του Οζόν που είναι εντελώς διασκεδαστικές κι έχουν την dream team του γαλλικού σινεμά προμετωπίδα, περνάμε κι απ' το «Πόλα Χ» του Καράξ - με soundtrack Σκοτ Γουόκερ.
Πολλές οι παρακάμψεις αναγκαστικά, και δεν τους αξίζει - όπως για παράδειγμα η «Αγαπημένη μου Εποχή» του Τεσινέ ή το «Place Vendome» της Νικόλ Γκαρσιά, οι επισκέψεις της στο σινεμά του Ολιβέϊρα («O Convento» και «Coming Home»), που προσωπικά εκτιμώ αμφότερες και δείχνουν την πλαστικότητά της, ή τον «Ξανακερδισμένο Χρόνο» του Ρουίζ, που είναι μια αξιοσημείωτη δουλειά πάνω στον «αμετάφερτο» Προυστ.
Στην προσωπική της ζωή η Ντενέβ παντρεύτηκε μόνο μια φορά, τον Άγγλο φωτογράφο Ντέιβιντ Μπέιλι, είχε όμως δεσμούς με τον Ροζέ Βαντίμ και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι από τους οποίους απέκτησε έναν γιο και μια κόρη. Εκτός από μούσα του Σεν Λοράν υπήρξε το ίδιο και για τον Καρτιέ, το πρόσωπο του Νο 5 της Σανέλ που εκτόξευσε τις πωλήσεις στην Αμερική, της Λορεάλ ενώ εξηντάριζε (...), των Λουί Βιτόν και πάει λέγοντας, δεν υπήρξε άλλη ηθοποιός, της Γηραιάς Ηπείρου τουλάχιστον, τόσο παινεμένη, τόσο φωτογραφημένη.
Μοντέλο (πολικής θερμοκρασίας, για τους επικριτές) ομορφιάς στα εκτεταμένης διάρκειας μεγάλα της ύψη, απορία που δεν την χρειάστηκε ο Χίτσκοκ στο '60 του, αν και δεν θα τον άντεχε ποτέ αυτή, μεγάλη ηθοποιός στην αποτύπωση ενός εσωστρεφούς angst μέσα σε ερμηνείες που όσο δεν σου αποκάλυπταν τόσο σε προκαλούσαν να εννοήσεις ποικιλοτρόπως, ενεργότατη καλλιτεχνικά (και τιμητικά αδιάφορη ως προς την εικόνα καλλονής που αντιπροσώπευσε νεότερη) με διαρκή συμμετοχή στο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό γίγνεσθαι, η Ντενέβ είναι ο αμύθητος εθνικός θησαυρός των 14 υποψηφιοτήτων (και δύο βραβείων) Σεζάρ, με μια φιλμογραφία κάποτε αρχετυπική και σταθερά, ως προς την ίδια, σε ακαταπόνητη καλλιτεχνική περιπέτεια.
