Βασικό θέμα των κειμένων στα κινηματογραφικά sites τις τελευταίες ημέρες, το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ προβάλλεται από το Netlfix παγκοσμίως από την περασμένη Παρασκεύη και σηκώνει συζητήσεις αρχικά για την αξία του (διαβάστε την κριτική του cinemagazine εδώ) και επιπρόσθετα για την αλήθεια όσων περιγράφει και σφράγισαν την προετοιμασία της ταινίας «Πολίτης Κέιν». Με τον Γκάρι Όλντμαν να εντυπωσιάζει στον ρόλο του σεναριογράφου Χέρμαν Μάνκιεβιτς, η ταινία του Φίντσερ είναι ένα tour de force στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του '30 όπου επισημοποιήθηκε η μετάβαση στον ήχο αλλά και η δημιουργία ισχυρών λόμπι εντός της βιομηχανίας που φλέρταραν πλέον με τον Τύπο και την εξουσία. 

Κοινή άποψη πάντως αποτελεί πως ο Φίντσερ δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου να παρουσιάσει τους χαρακτήρες σε ένα κοινό που δεν έχει προϋπάρχουσα γνώση αυτών που βλέπει. Απευθύνεται αποκλειστικά στους υπόλοιπους και η ταινία λειτουργεί κατά ένα μέρος και ως ορεκτικό για όσους θέλουν να εξερευνήσουν περισσότερο την συγκεκριμένη περίοδο, αλλά και ταινίες ή ντοκιμαντέρ που αναφέρονται σε γεγονότα που θίγει το «Mank». Πέντε περιπτώσεις είναι οι παρακάτω:

«Το Βράδυ στις Οκτώ» (Dinner at Eight, 1933) 

Μπορεί ο Λούι Μπι Μάγιερ να διατείνεται σε μια από τις καλύτερες σκηνές του «Mank» πως το μοναδικό αστέρι της MGM είναι ο Λίο το Λιοντάρι, η μασκότ του στούντιο, όμως η αλήθεια είναι πως είχε μαζέψει αρκετά είδωλα στις αρχές της δεκαετίας του ‘30. Και κάποιες φορές δοκίμασε να βάλει όσα περισσότερα μπορούσε σε μια ταινία. Το εντυπωσιακό ensemble film που έβγαλε το 1933 είναι σκηνοθετημένο από τον Τζορτζ Κιούκορ, πρωτίστως όμως είναι μια ταινία-βιτρίνα για την MGM έχοντας μέσα τους κορυφαίους συνεργάτες της εκείνο τον καιρό, μπροστά και πίσω από την κάμερα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς, που στα πολλά σενάρια που παρέδωσε μέσα στα ‘30s, η κοφτερή του γραφή ξεχωρίζει εδώ σε αυτό τον προπομπό των blockbusters, πολύ πριν επινοηθεί ο όρος όπως τον ξέρουμε σήμερα. 

«Σούπα Πάπιας» (Duck Soup, 1933)

Δεν είναι λίγες οι αναφορές στους αδερφούς Μαρξ μέσα στο «Mank» και αυτό δεν είναι τυχαίο, απλά η ταινία θεωρεί πως δεν χρειάζεται να το εξηγήσει - όπως και πάρα πολλά αντίστοιχα. Ο Μάνκιεβιτς υπήρξε παραγωγός των τεσσάρων ταινιών τους (Monkey Business, Million Dollar Legs, Horse Feathers οι τρεις υπόλοιπες), στην καλή τους περίοδο δηλαδή, έχοντας αυτό το credit και στο «Duck Soup», ταινία που συχνά θεωρείται ως η καλύτερή τους αλλά και μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έγιναν ποτέ. Αναμφίβολα, επίτιμο μέλος της Freedonia! 

«Μαρία Αντουανέτα, η Τραγική Βασίλισσα» (Marie Antoinette, 1938)

«Marie Antoinette...Marion...Marionette» μονολογεί μεθυσμένος ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς στο μεγάλο τραπέζι του Γουίλιαμ Χερστ, ακούγοντας τον τίτλο της ταινίας για την οποία μιλά ο Λούι Μπι Μάγιερ. Ο Χερστ έχει προσπαθήσει να επιβάλει τα προηγούμενα χρόνια την Μάριον Ντέιβις ως σοβαρή ηθοποιό, ενώ η ίδια μια χαρά ένιωθε ως κωμικός, και ένα από τα στοιχήματά του ήταν ο ρόλος της Μαρίας Αντουανέτας στην ομώνυμη προσαρμογή της ζωής που ετοίμαζε η MGM. Ο ρόλος πήγε τελικά στη Νόρμα Σίρερ, σύντροφο του Έρβιν Θάλμπεργκ ο οποίος δεν πρόλαβε να δει την ταινία ολοκληρωμένη λόγω του πρόωρου θάνατού του το 1936, η Ντέιβις αναχώρησε για την πιο πρόθυμη Warner και η ταινία παρουσιάστηκε το 1938, με τόνους κοστουμιών και αμέτρητα σκηνικά να δημιουργούν ένα χρυσοποίκιλτο έπος που προτάθηκε για 4 Όσκαρ. 

Ο Τελευταίος των Μεγιστάνων («The Last Tycoon», 1976)

Ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του δεν πρόλαβε να τελειώσει για έναν παραγωγό που ολοκλήρωσε πρόωρα την καριέρα του. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Έρβιν Θάλμπεργκ, ο Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ μετέφερε τη ματαιοδοξία και το άπιαστο όνειρο που κυνήγησε ο Γκάτσμπι στον χώρο της κινηματογραφικής παραγωγής, επινοώντας τον Μονρόε Σταρ, έναν νέο και εξαιρετικά ταλαντούχο παραγωγό που προσγειώνεται στη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ και γίνεται το παιδί-θαύμα ενός μεγάλου στούντιο. Ο χαρακτήρας του Σταρ στήθηκε με βάση τον Θάλμπεργκ, με πρόσωπα και καταστάσεις του βιβλίου να αντιστοιχούν σε αληθινά της δικής του δράσης στις δεκαετίες του ‘20 και του ‘30. Η ταινία του 1976 ήταν υπερβολικά φιλόδοξη, με τον Χάρολντ Πίντερ να αναλαμβάνει την προσαρμογή του σεναρίου και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να βρίσκεται μπροστά από ένα εντυπωσιακό καστ. Η επιλογή του Ντε Νίρο στοίχισε την απόλυση του σκηνοθέτη Μάικ Νίκολς τον οποίο διαδέχθηκε ο βετεράνος Ελία Καζάν. Η ακριβή και φιλόδοξη μεταφορά παρουσιάστηκε τελικά στο τέλος της χρονιάς, δεν έφτασε ποτέ τις προσδοκίες όσων πίστεψαν σε αυτή και υπήρξε εμπορική αποτυχία. 

«The Battle Over Citizen Kane» (1996)

Λεπτομερές και χορταστικό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό του, το «The Battle Over Citizen Kane» γυρίστηκε ως μέρος μιας σειράς ντοκιμαντέρ του PBS και έφτασε στην πεντάδα των Όσκαρ της ίδιας χρονιάς για το είδος. Αντικείμενό της μελέτης των Μάικλ Έπσταϊν και Τόμας Λένον, η δημιουργία της «μεγαλύτερης ταινίας που έγινε ποτέ» και κυρίως η προσωπική μάχη που έδωσε ο Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ με σκοπό να καταστραφεί πριν ξεκινήσει τις προβολές της. Για χρόνια συνόδευε την έκδοση της ταινίας σε DVD ως έξτρα και αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πιο συναρπαστικά ντοκιμαντέρ για τα παρασκήνια του παλιού Χόλιγουντ και τις αμαρτωλές σχέσεις των ιδιοκτητών στούντιο με μιντιάρχες και πολιτικούς. Αποτέλεσε βάση της τηλεταινίας «RKO 281» που γυρίστηκε το 1999, με τον Τζον Μάλκοβιτς ως Μάνκιεβιτς και τον Λιβ Σράιμπερ ως Όρσον Γουέλς.