Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, κι έχουν πίσω τους σοβαρά μακρές διαδρομές, ώστε να επωνυμίζονται άξια Hollywood Royalty. Εκείνη ανέκαθεν μπροστά στον φακό, ήδη 52 χρόνια πια, εκείνος με μπαμπά μετρ του underground, πρώιμη δόξα, παιχνίδι με τον θάνατο και (θριαμβευτική) επιβίωση δια πυρός και σιδήρου. Πλέον οσκαρούχοι και οι δύο. Γενικά ο πρόλογος για την πορεία αυτών των δύο θα μπορούσε να είναι πολύλογος, αλλά ας μείνουμε στο ότι έχοντας κλικάρει το άρθρο γνωρίζει κανείς τι εστί Τσάπλιν, Κλαρίς Στάρλινγκ, Iron Man, «μεγαλύτερη γυναίκα σταρ» στον πλανήτη μιας περασμένης εποχής.

Η κουβέντα τους, η οποία κυλάει νεράκι στο βίντεο που παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου, ευωδιάζει την άνεση μιας χωνεμένης επιτυχίας που πια δεν ορίζει τις κινήσεις τους, μιας κερδισμένης ζωής που πάλεψε επί μακρόν με δαιμόνια που το mainstream δεν χωνεύει εύκολα αλλά οι ίδιοι γνωρίζουν καλά και τιμούν (διόλου τυχαία έχουν και οι δύο μια σχέση ζωής με τον Μελ Γκίμπσον) και μιας αλληλοεκτίμησης που ειδικά στην περίπτωση του Ντάουνι προς την Φόστερ συγκινεί. Δεν έχει άδικο, αν έχει κάποια σημασία η γνώμη του απ' έξω: Η Φόστερ είναι πιο όμοφη από ποτέ - και εμφανισιακά ακτινοβολεί - όντας όπως λέει και η ίδια σε κάποια στιγμή της κουβέντας ήρεμη («κάποια στιγμή γύρισε ο διακόπτης») και γεμάτη διάθεση να διηγηθεί (και να βοηθήσει να ακουστούν) ιστορίες άλλων. Το κάνει και στο τελευταίο True Detective.

Το οποίο, μαζί με το  «The Sympathizer» που έκανε ο Ντάουνι με τον «director Park», όπως τον αποκαλεί, είναι και ο άξονας της κουβέντας, για το πώς δούλεψαν τους ρόλους, για το τι σημαίνουν αμφότερα τα σχέδια, για το ποια είναι η δυναμική μιας καριέρας στα χολιγουντιανά 60 για τους δυο τους. 

Πέρα όμως από τις λεπτομέρειες των γυρισμάτων, ή τους άξονες του τι ήθελαν να κάνουν με τις επιλογές τους, ιδίως η Φόστερ, η οποία είναι και αξιοσημείωτα ενεργή στις αφηγήσεις της εποχής δίχως ένα κοκκαλάκι δήθεν πάνω της, αυτό που αξίζει να δει κανείς στην κουβέντα τους είναι κάτι που προσομοιάζει σε πηγαιότητα συναισθημάτων, σε αναγνώριση μιας καλλιτεχνικής διαδρομής και μιας διατήρησης αρχών χαρακτήρα σε ένα κουρμπέτι περίφημο για την αλλοίωση που επιφέρει.

Ε, και δεν μπορείς και να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Ακόμα κι όταν ναρκισσεύονται λιγάκι, ακόμα κι όταν η χαριτωμενιά της κουβέντας προδίδει ολοφάνερο καλλωπισμό, παραμένουν αμφότεροι αυτό που οφείλει να είναι κανείς στη θέση τους: Σοβαροί, επίκαιροι, χιουμορίστες, πειστικοί και με την αισιοδοξία που προκύπτει από αυτόν που αγαπά τη δουλειά του κι έχει και κάτι άλλο από τον εαυτό του να υπηρετήσει.