Διαβάζεις το βιογραφικό του Φρανκ Μάρσαλ από τη θέση του παραγωγού και σε πιάνει ίλιγγος. «Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού», «Πόλτεργκαιστ», «Ποιος Παγίδευσε τον Ρότζερ Ράμπιτ», «Η Έκτη Αίσθηση», «Οιωνός», η σειρά ταινιών με τον Τζέισον Μπορν, «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον», «Sully» κι αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τα credits του– θα έλεγες ότι η συμβολή του στο σινεμά της απόδρασης υπήρξε καθοριστική. Ως σκηνοθέτης, έχει γυρίσει δύο πολύ αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κοινού, την «Αραχνοφοβία» και τους «Επιζήσαντες». Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει στροφή στα μουσικά ντοκιμαντέρ.

Από σήμερα προβάλλεται στο Disney+ η νέα του δουλειά με τίτλο «The Beach Boys», που όπως καταλάβατε, αφορά τους Beach Boys. Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας, συνομιλήσαμε μαζί του.

Πόσο βαθιά στην καρδιά σας είναι οι Beach Boys και γιατί;

Μεγάλωσα στην περιοχή που μεγάλωναν και οι Beach Boys. Ήμουν ο ίδιος σέρφερ και είχα εξοικείωση με την surf rock, χόρευα και στα ραντεβού με τέτοια μουσική. Επίσης, μεγάλωσα κι εγώ σε οικογένεια μουσικών, οπότε ξέρω πώς είναι να δουλεύεις ως μουσικός με τα αδέρφια σου. Αν και νομίζω ότι ο κόσμος είναι τυχερός που δεν συνεχίσαμε ως μουσικο με τα αδέρφια μου. (Γέλια)  Ωστόσο μέχρι τότε η surf rock ήταν σχεδόν αποκλειστικά ορχηστρική. Κι εμείς ως μπάντα είχαμε ένα μικρό hit, το οποίο ήταν ορχηστρικό. Μετά ήρθαν οι Beach Boys και έφεραν τους στίχους, έφεραν τις αρμονίες, την αναβάθμισαν. Οι στίχοι τους ήταν αυτό που με εντυπωσίασε όταν ήμουν νέος, εξέφρασαν με λόγια έναν τρόπο ζωής που με ενδιέφερε.

Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν δίσκο τους, ποιος θα ήταν αυτός;

Η προφανής επιλογη είναι το «Pet Sounds». Αλλά υπάρχει λόγος που είναι προφανής. Ήταν κάτι τελείως αναπάντεχο, όταν κυκλοφόρησε. Κανείς δεν περίμενε κάτι τόσο σύνθετο από τους Beach Boys και νομίζω ότι ακόμα και τότε κοινό και κριτική δεν κατάλαβαν όλα τα διαφορετικά του επίπεδα, αυτά αποκαλύφθηκαν στην πορεία. Οπότε θα επιλέξω το «Pet Sounds» κι ας γίνομαι κλισέ.

Γυρίζοντας το ντοκιμαντέρ, διαπιστώσατε κάτι για αυτούς που δεν είχατε σκεφτεί νωρίτερα;

Στην πραγματικότητα ήταν δύο μπάντες, η μπάντα που έδινε συναυλίες σε περιοδεία και η μπάντα πίσω στο σπίτι που λεγόταν ...Μπράιαν Γουίλσον, ο οποίος έγραφε μέσα σε τέσσερις τοίχους και μετά βρισκόντουσαν όλοι μαζί στο στούντιο. Νομίζω αυτό είναι που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Δεν μπορώ να σκεφτώ  άλλη μεγάλη μπάντα που το βασικό μέλος της δεν εμφανίζεται στις συναυλίες και συμμετέχει μόνο στο στούντιο. Κατά τα άλλα, δεν παύει να με εντυπωσιάζει η επιρροή τους στη σύγχρονη μουσική. Σπουδαίοι καλλιτέχνες που διαπρέπουν σήμερα επηρεάστηκαν από τους Beach Boys.

Άλλαξε η σχέση σας με τη μπάντα και τη μουσική τους μετά το γύρισμα του ντοκιμαντέρ;

Ναι, προς το καλύτερο και αυτό είναι ένα από τα προτερήματα όταν γνωρίζεις ανθρώπους που θεωρείς ήρωες σου. Ανταλλάξαμε ιστορίες για τον τρόπο που μεγαλώσαμε κι ένιωσα μεγαλύτερο δέσιμο μαζί τους. Και είναι ωραίο να συνειδητοποιείς ότι, στο τέλος της μέρας, όλοι είμαστε άνθρωποι, με τα καλά μας και τα κακά μας.

Στην αρχή του ντοκιμαντέρ, σε ένα αρχειακό απόσπασμα, ακούμε τους Beach Boys να αποκαλούνται «η μπάντα της Αμερικής». Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σας, τούς κάνει τόσο σημαντικούς για τις ΗΠΑ;

Κοιτάξτε, το απόσπασμα που αναφέρετε υποθέτω ότι είχε να κάνει με τους Beatles. Την εποχή εκείνη οι Beatles ήταν η μπάντα της Αγγλίας και οι Beach Boys της Αμερικής. Για να σας απαντήσω, όμως, οι Beach Boys είχαν προσκληθεί σε event για την Ημέρα Ανεξαρτησίας στην Ουάσινγκτον, εκπροσωπούσαν το καλιφορνέζικο στιλ που ήταν πολύ αμερικάνικο και, βέβαια, οι στίχοι τους έχουν πολλά αμερικανικά στοιχεία.

Πιστεύετε ότι ένιωθαν εγκλωβισμένοι στην εικόνα που είχε μεγάλη μερίδα του κοινού γι’αυτούς; Που τους θεωρούσαν, δηλαδή, μόνο μια μπάντα που παίζει surf rock;

Ναι, είναι αλήθεια ότι η ταύτισή τους με αυτό το είδος και με το καλιφορνέζικο στιλ δεν τους άρεσε από ένα σημείο και έπειτα, γιατί ήθελαν να εξελιχθούν μουσικά.  Τους ενοχλούσε πολύ και κάποια στιγμή σκέφτηκαν να αλλάξουν το όνομα τους από Beach Boys σε Beach Men. (Γέλια) Ευτυχώς δεν το έκαναν, αλλά νομίζω ότι τελικά τα κατάφεραν, σήμερα το κοινό έχει μια ευρύτερη εικόνα για αυτούς και τη μουσική τους.

Γιατί γυρίζονται τόσες πολλές μουσικές βιογραφίες και ντοκιμαντέρ για μουσικούς του παρελθόντος στις μέρες μας;

Υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες τώρα χάρη στις streaming πλατφόρμες. Αυτές έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για ταινίες και ντοκιμαντέρ για να εμπλουτίσουν τους καταλόγους τους και ταυτόχρονα εμείς ως δημιουργοί μπορούμε μέσω αυτών να απευθυνθούμε σε περισσότερο κόσμο. Και νομίζω ότι κι ο κόσμος θέλει να μάθει περισσότερα για τους αγαπημένους του μουσικούς, όχι μόνο για λόγους νοσταλγίας, αλλά επειδή έχουν επίδραση στη σημερινή μουσική. Είμαι τυχερός να έχω γυρίσει ήδη μερικά τέτοια ντοκιμαντέρ. Κι εκείνο που μου αρέσει, προσωπικά, είναι να λέω την ιστορία κάθε μέλους χωριστά. Κι αυτό γιατί, αν αφαιρούσες τη συνδρομή ενός μέλους, όλες αυτές οι μπάντες θα ήταν πολύ διαφορετικές. Αλλά ναι, το μουσικό ντοκιμαντέρ, αλλά και τα ντοκιμαντέρ γενικότερα είναι πιο δημοφιλή από ποτέ.

Και πού πιστεύετε ότι οφείλεται η δημοφιλία τους;

Το κοινό κατάλαβε ότι τα ντοκιμαντέρ δεν είναι τελικά αυτό που έχουν στο μυαλό τους, δεν είναι σαν τα εκπαιδευτικά βίντεο που έβλεπαν στο σχολείο. Ανακαλύπτουν ότι το ντοκιμαντέρ είναι απλώς ένα format για να αφηγηθούμε συναρπαστικές ιστορίες, που θέλουν και οι ίδιοι να ακούσουν. Και ταυτόχρονα δίνει και σε μας τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με περισσότερες από αυτές, λόγω χαμηλότερου κόστους.

Υπάρχουν άλλες μπάντες ή μουσικοί για τους οποίους θα θέλατε να γυρίσετε ντοκιμαντέρ στο μέλλον;

Βεβαίως, οι Steely Dan, οι Chicago, oι Fleetwood Mac. Ξέρετε, συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Οι Bread, θα ήθελα να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τους Bread. Τους θυμάστε;  Αναρωτιέμαι τι να κάνουν, πού να βρίσκονται. Το ντοκιμαντέρ ίσως είναι μια ευκαιρία για να μάθω.

Το μουσικό ντοκιμαντέρ «The Beach Boys» του Φρανκ Μάρσαλ είναι διαθέσιμο στο Disney+.