Το Variety κάλεσε τους κεντρικούς χαρακτήρες της νέας ταινίας του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, μιας ταινίας που όπως πολλάκις έχει γραφτεί αποτελεί ένα όνειρο δεκαετιών του Μεξικανού.
Το θέμα έχει το τυπικά επαρκές γράψιμο του έγκριτου Μέσου, χωρίς να αποφεύγει επίσης τυπικές ανοησίες περιγραφής του συνεντευξιαζόμενου και του πόσο άνετος, πόσο αναμαλλιασμένος είναι και τι ωραία παπούτσια (με τη μάρκα να αναφέρεται) φοράει. Ενδιαφέροντα, σινεφίλ πράγματα.
Διαβάστε ακόμη: «Περισσότερο καρδιά, παρά τρόμος»
Κι έτσι όμως το θέμα έχει ένα ενδιαφέρον, καθώς περιγράφει το ημερήσιο 10ωρο μαρτύριο του Ελόρντι να φορέσει το μέικ απ του Πλάσματος και του πώς η έννοια του Χρόνου για αυτόν χάθηκε στα γυρίσματα. Αναφέρει επίσης πώς αυτός ήταν η δεύτερη επιλογή όταν ο Άντριου Γκάρφιλντ (!) ακύρωσε λόγω πρότερων υποχρεώσεων. Ο ντελ Τόρο είχε 9 εβδομάδες να βρει αντικαταστάτη και η παρουσία του Ελόρντι δεν ήταν απλά τυχερή, ήταν εμπνευστική για την αντίληψη του ρόλου!
Στο άρθρο αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η προσέγγιση είναι πρωτοφανής καθώς υιοθετεί πλήρως την φροϋδική ανάγνωση (ας είμαστε σοβαροί τίποτα πρωτότυπο σε αυτό), με την Μία Γκοθ να υποδύεται και την μητέρα του Βίκτωρα Φράνκενσταϊν αλλά και την μνηστή του. Κάτι θυμίζει αυτό, θα τα πούμε τότε.
Τρέιλερ και άρθρο για την ταινία
Έχει όμως το καλό της λόξας του Μεξικανού. Που θέλησε να κάνει old school παραγωγή, «με κατασκευές, με βαψίματα», όπως λέει και ο ίδιος, πράγμα που έδωσε την εντύπωση ενός πρωτοφανούς (νάτο πάλι) σετ στον νεαρό Ελόρντι που εντυπωσιάστηκε. Χαιρόμαστε πάντως, κάθε απουσία CGI είναι λόγος γιορτής, ενώ ο ντελ Τόρο έχει δηλωμένη απέχθεια και στην ΤΝ. Ας γιορτάσουμε όσο προλαβαίνουμε.
Όσο για τον Άιζακ, βασίστηκε λέει σε μια λογική «ροκ σταρ» στην εμφάνιση και την κίνηση του ρόλου, με αφορμή τον ίδιον τον Prince και μια εμφάνισή του πίσω στο 2007. Αλλά έχει και Μπόουι μέσα, έχει και «δώσε μου κι άλλο Μικ Τζάγκερ» όπως λέει γελώντας ο Άιζακ για τις παραινέσεις του ντελ Τόρο. Όλοι αυτοί, άραγε, πιστεύουν ότι το νεαρότερο κοινό του Netflix (ή και της αίθουσας) γνωρίζει ποιοι είναι;
Δημιουργώντας το Πλάσμα, αφιέρωμα στο Vanity Fair
Να μην τα πολυλογούμε άλλο, θα έχει ενδιαφέρον, θα έχει και τρεις εβδομάδες στις αίθουσες, κάτι που χαροποιεί σύσσωμους τους ενδιαφερόμενους σντελεστές και θεατές, προτού περάσει στην εικονιδιακή ανυπαρξία του Ν, το οποίο πάντως τιμούμε που εξακολουθεί να δίνει μεσαίους/μεγάλους προϋπολογισμούς, περισσότερο ακόμα να δείχνει ενδιαφέρον, για το όραμα δημιουργών.
Εδώ βρίσκεται ολόκληρο το άρθρο.
