Καλώς ήλθαμε στην αρένα λοιπόν.
24 χρόνια μετά από μια ταινία που ξεκίνησε από το περίφημο του Ράσελ Κρόου «26 σελίδες σεναρίου κάτι αξίζουν» και κατέληξε με Όσκαρ, διασημότητα και δημοφιλία που τελικά την κατέστησε μια «χλαμύδα» που άφησε αποτύπωμα δεκαετίες μετά από την εποχή που αυτό το είδος σινεμά σήμαινε εισπρακτικά (κι αισθητικά) κάτι, το 3ο franchise του 87χρονου Ρίντλεϊ Σκοτ καταφθάνει στις 22 Νοεμβρίου στις αίθουσες.
Το Vanity Fair αναλαμβάνει το θεάρεστο έργο της πρώτης επίσημης διαφημιστικής προώθησης μιας ταινίας που θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον αν συμβολίσει κάποια δυνατότητα/γκελ στο σημερινό κοινό. Η αρένα των αιθουσών έχει αλλάξει σοβαρά. Τα θεάματα του Σκοτ δεν συγκινούν όσο ποντάρει ο ίδιος, φορέας ταυτόχρονα της νοοτροπίας της γενιάς του (ούτε καν boomer) και φιλμοκατασκευαστής άλλης κοπής, ναι μεν ψηφιακής, αλλά ταυτόχρονα με μια αίσθηση πως δεν είναι όλα green, blue whatever screen. Στις ταινίες του η κατασκευή πάντοτε σήμαινε κάτι. Κι ένα γούστο σε αυτό του αναγνωρίζεται.
Στο άρθρο του Vanity Fair, το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ, μιλούν όλοι (Σκοτ, Μέσκαλ, Πασκάλ, Νίλσεν - η μόνη «επιζήσασα» της πρώτης ταινίας). Ο Μέσκαλ υποδύεται τον γιο της, Λούσιους, που έχει μεγαλώσει μακριά από αυτήν, αποξενωμένος, σε αποικίες έξω από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (στην Νουμιδία, στην Βόρεια Αφρική). Ο Πασκάλ είναι ο Ακάσιους, ένας στρατηγός που μεγάλωσε υπό τον Μάξιμο του Κρόου (αν και ποτέ βέβαια δεν τον βλέπουμε εκεί) και είναι ένας άλλου τύπου στρατιωτικός, θα τον έλεγες βίαιο και ανεξέλεγκτο. Αρπάζει τον Μέσκαλ αιχμάλωτο και κινούν για Ρώμη. Τα λοιπά τα φαντάζεστε, προσεχώς αρένες - και άρρενες.
Στο ενδιάμεσο ο Λούσιους, εν μέσω αρένας, βλέπει τη μάνα του στις κερκίδες, η οποία δεν τον αναγνωρίζει. Δράμα. Στο άλλο ενδιάμεσο έχουμε και λίγο class αλλου τύπου, καθώς κοτζάμ Ντένζελ Ουάσινγκτον υποδύεται έναν ζάμπλουτο έμπορο (κυρίως όπλων - προς όλους), έναν χαρακτήρα μοντέρνο, θα λέγαμε, αλλά σαν και του λόγου πάντοτε υπήρχαν. Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στον ρωμαϊκό θρόνο είναι ο Καρακάλλας και ο Γέτας, τα δύο αδέλφια, που η ταινία για κάποιο λόγο κάνει δίδυμα, που κυβέρνησαν δεν θα έλεγες επιτυχώς, θα δούμε πώς θα μας τα πει η ταινία.
Στο άρθρο ο Σκοτ μιλά πολύ για τον εαυτό του και την μεγάλη ιδέα που έχει για αυτόν, αναφέρει τι είδους κλάσης σκηνοθέτης είναι, εγκωμιάζεται από Νίλσεν και Μέσκαλ γιατί είναι αυτοσχεδιαστικός (μια πολύ κακή συνήθεια σε τέτοιες παραγωγές), ο Πασκάλ εγκωμιάζει το θηρίο που έγινε ο Μέσκαλ για τον ρόλο, ενώ ο τελευταίος λέει ένα πολύ σωστό ως προς την γύμναση για τον ρόλο, αναφέροντας ότι προτίμησε να σκληρύνει σε αναλογία με την δράση του χαρακτήρα του παρά να γίνει ένα σώμα που θα θυμίζει μοντέλα εσωρούχων. Άψογος.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, εδώ, απολαύστε τις φωτογραφίες από την ταινία που έρχεται ανήμερα 61 ετών από την δολοφονία του JFK.
