Εκεί στις αρχές της νέας χιλιετίας, το 2001, δόθηκε μια ιδέα, ένας τίτλος, σε μια σειρά δημιουργών, το Ten Minutes Older. Εκείνοι θα έπρεπε να απαντήσουν με μια 10λεπτη δημιουργία τους. 15 υπογραφές συγκεντρώθηκαν και με υπότιτλο Η Τρομπέτα οι επτά και Το Τσέλο οι οκτώ, παρουσιάστηκαν 15 ταινίες που καθρέφτιζαν εκείνο που δημιουργοί αντιλαμβάνονται ως το πέρασμα του χρόνου στην συμβολική αυγή μιας νέας εποχής.

Για την ιστορία, Ερίθε, Χέρτζογκ, Σπάικ Λι, Κάιγκε, Καουρισμάκι, Τζάρμους και Βέντερς βρέθηκαν στο πνευστό μέρος της ανθολογίας, ενώ Γκοντάρ, Ζάμπο, Ντενί, Φίγκις, Μένζελ, Ράντφορντ, Μπερτολούτσι, Σλέντορφ, αποκρίθηκαν στο έγχορδο κάλεσμα.

Και ο τρίτος των εκλιπόντων (μετά τον Μπερτολούτσι και τον Μένζελ) Γκοντάρ, παρέδωσε τούτο, το εξόχως μελαγχολικό, το οικουμενικό και συνάμα τόσο γαλλικό στην λόγια ευθύτητά του, πάνω σε «τελευταίες» εκφάνσεις: Του φόβου, της νιότης, της ιστορίας, του κουράγιου, της μνήμης, της σιωπής, της αιωνιότητας, φυσικά, του σινεμά. Και, με μια σπαρακτική σημείωση, ξέχωρα από καθετί άλλο, ένα Ζούσε τη Ζωή της, ένα κάδρο τη Καρίνα, έτσι, γραμμένο στον άνεμο του σελιλόιντ.