Η ταινία «Τα Σταφύλια της Οργής» του Τζον Φορντ (1940) επιλέχθηκε, το 1989, από το American Film Institute ως μια από τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών και τον ίδιο χρόνο μπήκε και στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. 

Είχε προταθεί για 7 Όσκαρ και τελικά κέρδισε δύο, Καλύτερης Σκηνοθεσίας (ένα από τα τέσσερα του Τζον Φορντ) και Β' γυναικείου ρόλου στην Τζέιν Ντάργουελ, την οποία βλέπουμε εδώ με τον (επίσης υποψήφιο εκείνη την χρονιά) Χένρι Φόντα στην κλασική σκηνή που έμεινε στην ιστορία ως «’I’ll be there’ speech». Το σενάριο υπέγραψε ο Νάναλι Τζόνσον και την παραγωγή ο ίδιος ο Ντάριλ Ζανούκ, ο ιδρυτής της Twentieth Century Fox.

Βασισμένη στο διάσημο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ, το οποίο κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ του 1939, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ο συγγραφέας τιμήθηκε και με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962. 

Τομ Τζοντ (Χένρι Φόντα): Δεν τα έχω σκεφτεί όλα καθαρά, μάνα. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω αρκετά.

Μάνα (Τζέιν Νταργουελ): Πώς θα ξέρω για σένα, Τόμι; Μπορεί να σε σκοτώσουν και εγώ να μην το μάθω ποτέ. Μπορεί να σου κάνουν κακό. Πώς θα το ξέρω;

Τομ: Μπορεί να είναι όπως τα λέει ο Κέισι. Κάποιος δεν έχει ψυχή δική του, αλλά μόνο ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης ψυχής, μία μοναδική, μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους και τότε…

Μάνα: Τότε τι, Τομ;

Τομ: Τότε δεν έχει σημασία. Θα είμαι τριγύρω, στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι παντού. Όπου κι αν κοιτάξεις – όπου θα γίνεται μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι, θα είμαι εκεί. Όπου θα υπάρχει μπάτσος που δέρνει άνθρωπο, θα είμαι εκεί. Θα είμαι εκεί που οι άνθρωποι φωνάζουν όταν θα είναι οργισμένοι. Θα είμαι εκεί που τα πεινασμένα παιδιά θα γελάνε προτού φάνε. Και όταν οι άνθρωποι θα θρέφονται από τα δικά τους τα σπαρτά.. Ζώντας στα σπίτια που οι ίδιοι έκτισαν…. Θα είμαι κι εκεί, επίσης.

Μάνα: Δεν το καταλαβαίνω, Τομ.

Τομ: Ούτε εγώ, μάνα, αλλά – είναι απλώς κάτι που σκεφτόμουν.