Το ερώτημα είναι διαχρονικό - και διαχρονικά αδιάφορο σε εκέινους που θεωρητικά απευθύνεται: Γιατί το απαιτητικό σινεμά, εκείνο δηλαδή που αξιοποιεί την καλλιτεχνική κινηματογραφική δυνατότητα να ψυχαγωγήσει, παραμένει τόσο μακρινό στον -σαφώς περισσότερο- κόσμο που απευθύνεται;

Λόγοι πολλοί, κάποιοι βαραίνουν δυστυχώς και την κριτική, κάποιοι τους ίδιους τους δημιουργούς, άλλοι την διανομή των έργων τους, άλλοι την ίδια την βιομηχανική φύση του μέσου. Έτσι έχουν τα πράγματα όμως. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να συμβάλλουμε στην καλυτέρευσή τους. Οι προτάσεις γίνονται, οι προτάσεις γράφονται, οι κινηματογραφικές παράγραφοι υπάρχουν - οι ταινίες δηλαδή - χρειάζεται και μια προσπάθεια από τον θεατή, μια παραδοχή ότι και αυτός έχει ανάγκη αυτό που έχει να του πει το σινεμά. Δεν είναι ζήτημα «ανώτερης τέχνης», «υψηλής πνευματικότητας» και όλων αυτών των αποξενωτικών χαρακτηρισμών που έχουν ελαφρώς σκοτώσει σαν κακό μάρκετινγκ έναν ολάκερο κινηματογράφο. Είναι ζήτημα ψυχαγωγίας, αίτημα να βλέπουμε παραπάνω σινεμά, να συνειδητοποιήσουμε ότι η διαδικασία (μαζί με το μοίρασμα, την κουβέντα, την κριτική συζήτηση) μάς είναι απαραίτητη.

Στο ακόλουθο βίντεο, το γνωστικά καταρτισμένο Cinema Cartography συντάσσει έναν κατάλογο παράλληλου σινεμά που έχει κάτι να πει, με τρόπο που αξίζει να δεις. Ταινίες των Γιόνας Μέκας, Γουάνγκ Μπινγκ, Ζόλταν Φάμπρι, Γιουράι Χερτζ, Σούτζι Τεριγιάμα και άλλων, παρουσιάζονται με εκτεταμένα αποσπάσματα, πληροφορίες και σκέψη πάνω στη δουλειά τους. Αποτέλεσμα, για τον «άλλον» θεατή πάντα, ένα έναυσμα για περισσότερο, ευρύτερο, προκλητικότερο σινεμά. Ούτως ώστε και οι «άλλοι» θεατές να πληθύνουν.