Αν κανείς αναζητούσε μια ταινία αντιπροσωπευτική των τάσεων της ελληνικής (και όχι μόνο) ανεξάρτητης κινηματογραφικής σκηνής αυτήν την περίοδο, η «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ελίνας Ψύκου, θα έβαζε μια καλή υποψηφιότητα για έναν τέτοιο τίτλο. Συγκεντρώνει, εξάλλου, όλες τις τάσεις του ανεξάρτητου χώρου: ελάχιστοι πόροι, κεφαλοποίηση των αμοιβών εκ μέρους των συντελεστών και πολλή βοήθεια από φίλους, εφαρμογή βοηθητικών μέτρων όπως το tax shelter, crowdfunding πρωτοβουλίες και – κάτι που γίνεται ολοένα συχνότερα τελευταία – επιτυχία σε φεστιβάλ του εξωτερικού ακόμα και πριν την ολοκλήρωση της ταινίας.
Ο Αντώνης Παρασκευάς του τίτλου (τον υποδύεται ο Χρήστος Στέργιογλου) είναι ένας τηλεπαρουσιαστής που, βλέποντας την καριέρα του να φθίνει, σκηνοθετεί την εξαφάνισή του, με την συνεργασία του διευθυντή του καναλιού στο οποίο εργάζεται. Αποσύρεται σε ένα μεγάλο, εκτός σεζόν ξενοδοχείο και παρακολουθεί ολομόναχος την υπόθεση της εξαφάνισής του να ξετυλίγεται – πού αλλού – στην τηλεόραση. Η αρχική έμπνευση για το σενάριο, που έχει επίσης γράψει η Ελίνα Ψύκου, ήρθε από την διαβόητη ιστορία με τον Βραζιλιάνο παρουσιαστή αστυνομικής τηλεοπτικής εκπομπής, που 'έστηνε' διάφορες δολοφονίες για να μπορέσει μετά να τις καλύψει από την εκπομπή του. Χωρίς να είναι τίποτα παραπάνω από μια αρχική αφορμή, και οι δύο ιστορίες μοιράζονται παρόμοιο DNA: «πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να είναι στην επικαιρότητα.»
Η βράβευση της ταινίας στο τμήμα Works in Progress του φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, εκτός από μεγάλη ενθάρρυνση για όλους τους συντελεστές, έδωσε ανάσα 10.000 ευρώ σε παροχές για το πρότζεκτ, και εξασφάλισε την ολοκλήρωσή του. Ταυτόχρονα δημιούργησε ένα ήδη έντονο ενδιαφέρον για το πρότζεκτ, που πλέον έχει μπει στα ραντάρ παραγωγών, μάνατζερ και εκπροσώπων φεστιβάλ. «[Το φεστιβάλ] ήταν μια εμπειρία πολύ ενδιαφέρουσα και διαφορετική απ' ό,τι είχα ζήσει μέχρι τότε. Τελείωσα τα γυρίσματα τον Απρίλιο και είμαι τώρα στην φάση του μοντάζ, οπότε από κάτι εντελώς εσωστρεφές, ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα εντελώς εξωστρεφές περιβάλλον και βλέπεις κατά πόσο αυτό που έχεις φτιάξει εντελώς οικογενειακά, στέκεται έξω από την οικογένεια, κατά πόσο έχει αντιδράσεις. Ευτυχώς είχε πολύ καλό feedback αλλά και αρκετή αμηχανία,» εξηγεί η σκηνοθέτης, Ελίνα Ψύκου.
Στο συγκεκριμένο τμήμα προβλήθηκε ένα ολιγόλεπτο απόσπασμα από την ταινία, που προετοιμάστηκε ειδικά για την περίσταση και στόχευε να δώσει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του ύφους της ιστορίας, δίπλα σε άλλα 17 ‘ανταγωνιστικά’ πρότζεκτ. «Είναι λίγο άχαρο να δείχνεις κάτι πριν το τελειώσεις, πρέπει να βρεις κάτι που θα έλκει τις θεατές και να είναι αντιπροσωπευτικό, κάτι δύσκολο. και λίγο περίεργο, γενικά. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το τοπίο του σινεμά, όμως, είναι ένα αναγκαίο κακό γιατί πρέπει να εκτίθεσαι, γιατί περί έκθεσης πρόκειται. Τα τελευταία χρόνια που οι πόροι έχουν μειωθεί, όλοι έχουμε στραφεί και σε αυτές τις λύσεις.»
Τέτοιου είδους προβολές και βραβεύσεις προδίδουν μια επενδυτική διορατικότητα, μια μακροπρόθεσμη οπτική για τον κινηματογραφικό κλάδο και όχι μόνο, που φαίνεται να λείπει από την Ελλάδα, που, όπως περιγράφει η σκηνοθέτης, «βλέπει τους κινηματογραφιστές ως γραφικούς». «Όλα αυτά πρέπει να λειτουργούν συμπληρωματικά. Είναι τόσα πολλά τα πρότζεκτ, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, που θεωρώ ότι κάποια στιγμή το σύστημα θα εξαντληθεί, δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτά για να ξεκινήσει ή να ολοκληρωθεί μια ταινία. Θα πρέπει αυτοί που έχουν την δυνατότητα - το κράτος, η ΕΡΤ, το ΕΚΚ, το Υπουργείο Πολιτισμού - να μην επαναπαύονται σε αυτά και να βοηθήσουν ουσιαστικά. Τόσο η δικιά μου ταινία, όσο και άλλες πρόσφατες, έγιναν ακριβώς επειδή οι συνεργάτες δεν πληρώθηκαν, και αυτό δεν είναι σωστό. Αυτός ο χώρος είναι επαγγελματικός, αποτελείται από ανθρώπους που το βλέπουν σαν δουλειά και όχι σαν χόμπι, και θα πρέπει το κράτος, όταν μιλά για ανάπτυξη, να έχει υπόψη του ότι και αυτός είναι ένας χώρος που μπορεί να φέρει ανάπτυξη και να φέρει χρήματα πίσω.»
«Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου. Πρωταγωνιστούν οι Χρήστος Στέργιογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Σουξές, Σύλλας Τζουμέρκας, Βασίλης Δημητρούλιας και Λένα Γιάκα. Την διεύθυνση φωτογραφίας έχει αναλάβει ο Διονύσης Ευθυμιόπουλος, το μοντάζ ο Νίκος Βαβούρης, τα σκηνικά η Πηνελόπη Βαλτή, τα κοστούμια η Μάρλι Αλειφέρη και τη μουσική ο Felizol.
