Την απάντηση, ως συνήθως, την έχει ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι δημιουργοί του βίντεο πράττουν άριστα που τον επικαλούνται από την αρχή στο voice over της δουλειάς τους. Διότι την απάτη μιας ιστορίας (στην πραγματικότητα την αλήθεια της που αποκαλύπτει το μέχρι εκείνη τη στιγμή απατηλό της) την αντιμετωπίζεις όπως το σασπένς.

Που επ' ουδενί είναι αυτό που νομίζουν οι εκφωνητές του ποδοσφαίρου που μας τσακίζουν τα νεύρα κάθε φορά που λένε κι επαναλαμβάνουν το «χιτσκοκικό σασπένς» ενός αγώνα που χρειάζεται ή φοβάται ένα γκόλ. Σασπένς είναι η περίτεχνη αγωνία που συνειδητά φτιάχνει ένας δημιουργός σκοπιμα αναστέλλοντας μια αποκάλυψη - ειδικά δε στον Χίτσκοκ το σασπένς είναι σε βάρος του ήρωα, ο θεατής γνωρίζει και είναι συνένοχος του σκηνοθέτη. Και μέχρις ότου η αποκάλυψη αυτή συμβεί ο θεατής θα πρέπει να έχει μια ελεγχόμενη από τον σκηνοθέτη σειρά πληροφοριών που θα τονώσει και θα τονωθεί από την αποκάλυψη. Το γκολ κανείς δεν γνωρίζει αν ή πότε θα συμβεί. Στοπ με το χιτσκοκικό σασπένς σε σχέση με τη μπάλλα λοιπόν.

Η σωστή ανατροπή έρχεται όταν το σενάριο και η σκηνοθεσία χτίζουν έναν χαρακτήρα και μια κατάσταση, παρέχοντας δεδομένα που την στιγμή της αποκάλυψης δεν αναποδογυρίζουν όσα ήξερες αλλά δίνουν μια λογική (έστω κι αν απίθανη) τροπή στα τεκταινόμενα. Το σωστό «γύρισμα» της ιστορίας προσθέτει στην ταινία, δεν την καίει ώστε να μην σε νοιάζει να την ξαναδείς «αφού ξερεις τι γίνεται».