Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν που «είδε» τη ζωή της να αρχίζει και να σβήνει στις 29 Αυγούστου (1915 - 1982), ξεκίνησε την καριέρα της στην Στοκχόλμη, την απογείωσε στην Αμερική, τη στρίμωξε στη Ρώμη και την τερμάτισε στο Λονδίνο.

Με τρία Όσκαρ στο ενεργητικό της (Α' Γυναικείου για τα «Gaslight» του Τζορτζ Κιούκορ, «Αναστασία» του Ανατόλ Λίτβακ και Β' Γυναικείου για το «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του Σίντνεϊ Λουμέτ), η Μπέργκμαν γνώρισε τη δόξα στις αρχές του 1940 δίπλα στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ στη διαχρονική «Casablanca» του Μάικλ Κέρτιζ, λίγο πριν τα χιτσκοκικά και σαρδόνια «Spellbound», «Notorious». Η πληθώρα των ταινιών στο βιογραφικό της, τη συγκεκριμένη περίοδο, ήταν τέτοια που είχε κυκλοφορήσει εν είδει αστείου το «Είδα σήμερα μια ταινία που δεν έπαιζε η Ίνγκριντ Μπέργκμαν», κάνοντας έτσι φανερό το θερμό κλίμα που επικρατούσε υπέρ της.

Στα τέλη του '40 η Μπέργκμαν θέλησε να γυρίσει σελίδα όχι μόνο στην καριέρα της, αλλά και στην ζωή της. Η επιστολή που έστειλε στον Ρομπέρτο Ροσελίνι, ζητώντας έναν ρόλο σε κάποια από τις επερχόμενες ταινίες του, είχε ως κατάληξη έναν «απαγορευμένο» έρωτα, από τον οποίο γεννήθηκαν η Ιζαμπέλα και η Ιζότα Ροσελίνι. Η σχέση τους έκανε τη συντηρητική Αμερική να της γυρίσει την πλάτη και να την περιορίσει στην Ευρώπη, κλείνοντας τις πόρτες της. Μέχρι και το 1957, η Μπέργκμαν παρέμεινε μούσα του Ροσελίνι.

Στις αρχές του '60 πάτησε για μερικά χρόνια επαγγελματική παύση ακόμα κι όταν παραγωγοί του Χόλιγουντ ενδιαφέρθηκαν να την εντάξουν στα εκλεκτικά καρνέ τους. Το 1974 κέρδισε το τρίτο Όσκαρ της καριέρας της και το 1978 εμφανίστηκε στην αριστουργηματική «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, παραδίδοντας έναν εκπληκτικό επίλογο στη σπουδαία καριέρα της, λίγα μόλις χρόνια πριν φύγει από τη ζωή το 1982.

Η μέρα λοιπόν είναι η πλέον κατάλληλη για το «Ingrid Bergman: In Her Own Words», μια ενδελεχή προσέγγιση της ζωής της, όμοια με ένα ταξίδι από την Ευρώπη ως την Αμερική, αλλά κυρίως στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής (της).