Ο Ζαν Βιγκό, να μην κρυβόμαστε, είναι αντικείμενο των ιστορικών της 7ης Τέχνης και εκείνων που ευνοούνται από την αγάπη τους για μια τέχνη που υπονομεύεται σοβαρά από τον εμπορικό της χαρακτήρα και το ρεύμα μιας εποχής που, λογικά ίσως, την τακτοποιεί σιγά-σιγά στο μεγάλο μουσείο των τεχνών.

Ωστόσο, ένα μικρό διάλειμμα δεν βλάπτει. Άλλωστε, όπως σε κάθε τέχνη ισχύει, εκείνο που βλέπεις σήμερα, έχει πάρει κάποια σκυτάλη από χθες. Ακολουθώντας τα τρίμματα και τα ίχνη, διαδικασία εξόχως απολαυστική αν αγαπάς το αντικείμενο, φτάνεις σε μια περισσότερο εποπτική εικόνα συνάψεων ανάμεσα σε έργα, καλλιτέχνες και εποχές. Εποπτική εικόνα που πέρα από την ιστορική της, επιστημονική πλευρά, κρύβει και μια καθαρή αισθητική απόλαυση, αρκεί βέβαια να παιδεύεσαι λίγο να αποκτήσεις τα εργαλεία.

Ο Ζαν Βιγκό πρόλαβε με τέσσερεις δουλειές, εκ των οποίων μόνο η «Αταλάντη» (1934, χρονιά του θανάτου του) είναι στο μεγάλο μήκος, να αντιπροσωπεύσει τον αναρχισμό του Μεσοπολέμου και να θέσει ολοκληρωμένα θεμέλια του Ποιητικού Ρεαλισμού, ρεύματος που κυριάρχησε στο προπολεμικό γαλλικό σινεμά, ίχνη του όμως συναντάς ακόμα και σήμερα, ευτυχή ή στραπατσαρισμένα, αναλόγως του ταλέντου των σχεδιαστών του CGI.

Όμως το ρεύμα αυτό ήταν και πολλά ακόμα, μια συντεταγμένη απάντηση στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό των Σοβιετικών, ένα λυρικό πέρασμα του γαλλικού φαταλισμού (οπωσδήποτε όχι ευχάριστα πράγματα) σε ιστορίες φορτισμένες ταξικά και υπαρξιακά, που στέκουν σήμερα ως φάροι σπουδαίου σινεμά που μένει να ανακαλυφθεί ξανά. Ο Ζαν Βιγκό (μαζί φυσικά με τους Ντιβιβιέ, Καρνέ και Ρενουάρ) ήταν ο πρωτοπόρος του και ίσως το πιο τρελό παιδί του.