Υπάρχει τέτοια απόγνωση στα κινηματογραφικά καθεστωτικά μέσα, που ζουν και με ένα άλλοθι πνευματικότητας περί την καλλιτεχνία, που η υπόθεση «ανακαλύψτε τους auteur της εποχής» λαμβάνει διαστάσεις. Σειρά έχει το Variety, ξέρετε εκείνο το πάλαι ποτέ σοβαρό έντυπο/έκδοση της βιομηχανίας που έβγαλε επίμονα «είδηση» ότι ο Κόπολα σαλιάριζε στα πλατώ του «Megalopolis», μέχρι που βγήκε το «θύμα» κι έβγαλε άκυρο όλο το λασπο-ρεπορτάζ.
Είμαστε καλοί άνθρωποι και δεν θα αμαυρώσουμε κάθε συντάκτη του V.
Ωστόσο τώρα υπάρχει ένα cover story, το οποίο εκτός από το θεάρεστο διαφημιστικό έργο του, αποφασίζει και να επιδώσει εχέγγυα auteur και μεγάλου δημιουργού στον Τοντ Φίλιπς. Και ουδείς εδώ είναι εναντίον του Τοντ Φίλιπς, αντιθέτως, προσωπικά μιλώντας, και το «Old School» μου αρέσει, και το «Hangover» συμπαθές είναι, και υπέρμαχος του 1ου «Joker» παραμένω. Κανένα τους δεν είναι αντάξιο τέτοιων επαίνων όμως. Είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, έχει μια αναρχική φλέβα μέσα του (την έβγαλε καλύτερα σε ένα ντοκιμαντέρ του για τον GG Allin), έψαξε τις καταβολές του με το «Joker», τόλμησε μια εποικοδομητική συζήτηση με τα (κακώς) απυρόβλητα αμερικανικά '70ς, κάτι κάνει. Μπορεί στο σίκουελ, που φαντάζει όλο και πιο φιλόδοξο όσο διαβάζεις για δαύτο, να έχει νικήσει το σύστημα, να έχει καταφέρει μια δημιουργία που να ξεκινήσει μια άλλη κουβέντα για το πρόσωπό του.
Ο «αναρχισμός» του διαφαίνεται κι όταν του λένε για το φερόμενο ως υπέρογκο budget της ταινίας. Δεν καταλαβαίνει γιατί ο κόσμος νοιάζεται τόσο για κάτι τέτοιο «δεν θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι που τους τα πήραμε»; Όχι απαραίτητα, οι άνθρωποι του σινεμά αντιστεκόμαστε σε έναν δρόμο λιγότερων ταινιών με υπέρογκα μπάτζετ αντί πολύ περισσότερων με πολύ μικρότερα. Φυσικά, εύλογα θα πει κάποιος, «αυτός τα φέρνει». Όταν όμως δεν τα φέρει, και κάποτε δεδομένα δεν τα φέρνουν κάποια μεγάλα στοιχήματα, συμπαρασύρονται όλοι και η βιομηχανία τρομάζει. Κι όταν τρομάζεις γίνεσαι συντηρητικότερος. Οπότε όχι, το Joker 2 θα ήταν καλύτερα να μην είχε κοστίσει 150-200 εκατομμύρια, αλλά περί τα 60 όπως το πρώτο.
Στο άρθρο αναφέρονται πολλά. Η Μέθοδος των Φίνιξ και Γκάγκα, ο τρόπος που προκύπτουν τα τραγούδια και η προετοιμασία και η αισθητική λογική πίσω από την χρήση τους, η προσέγγιση «οι ασθενείς που διοικούν το ίδρυμα» στο σενάριο και την ατμόσφαιρα του έργου, τα μιούζικαλ της MGM, αλλά και η επιφύλαξη του Φίλιπς να ονοματίσει ως μιούζικαλ την ταινία του. Επίσης δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς μια «κόμικ» λογική σαν αυτή που μας έχουν φλομώσει από Marvel και DC μεριά, ισχυρίζεται πίσω από τις γραμμές ο σκηνοθέτης. Αυτο συνιστά ένα μεγάλο ρίσκο ως προς τα ταμεία, με τον ίδιο να ποντάρει στην διάθεση του κοινού να δει κάτι έξω από τα reboot και το συνεχές αναμάσημα του κυρίως ρεύματος. Αξιέπαινο, παρότι κι εδώ για σίκουελ μιλάμε.
Το περιμένουμε πολύ, θα έχει πολύ ενδιαφέρον ο συσχετισμός του με το πρώτο, με ένα κοινό που επηρέασε ιδιαίτερα, καθώς επίσης και με την προεκλογική αμερικανική περίοδο, μιας και οι αναφορές της πρώτης ταινίας σε σχέση με μια νοοτροπία, ιδίως τραμπικών, ψηφοφόρων δεν αποκλείεται να γεννήσει ένταση και πύρινα στάτους, ιδίως στις ΗΠΑ.
Όλο το άρθρο του Variety βρίσκεται εδώ.
