Παρά το θεατρικό του background ο Κώστας Κορωναίος αποδεικνύει πως είναι καμωμένος και από πάστα κινηματογραφική, δίνοντας μια ανατριχιαστική ερμηνεία στην νέα ταινία του Στέργιου Πάσχου «Ο Τελευταίος Ταξιτζής». Ο ίδιος μας μίλησε για το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας, για την εμπειρία των κινηματογραφικών γυρισμάτων, αλλά και την σημαντικότητα ενός καλού μέντορα.

Ο ρόλος που υποδύεστε, ο Θωμάς, είναι ένας αρκετά ιδιαίτερος και απαιτητικός χαρακτήρας, συνεπώς θα ήθελα να μου πείτε ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σας όταν λάβατε το σενάριο από τον Στέργιο Πάσχο, αναφορικά με το στήσιμο αυτού του χαρακτήρα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είχα ούτε θετικές, ούτε αρνητικές σκέψεις για τον χαρακτήρα. Κυρίως ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν ο Στέργιος μου έστειλε το σενάριο. Αυτό που μου ήταν, όχι γνώριμο ακριβώς, αλλά πιο οικείο σαν κατάσταση όταν ήμουν νέος, είναι το θέμα της εμμονής, αυτό δηλαδή που συμβαίνει στον Θωμά με το πρόσωπο (τον χαρακτήρα που υποδύεται η Κλέλια Ανδριολάτου). Αναγνώριζα το πόσο μπορεί να ξεφύγει ένας άνθρωπος – άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο – αντιλαμβανόμουν αυτήν την κατάσταση, αυτήν την κατηφόρα, την ήξερα, την θυμόμουν. Μου κάνει εντύπωση που ξεκινάτε με αυτήν την ερώτηση γιατί, νομίζω κάπου διάβασα σε κάποιο δημοσίευμα αυτές τις μέρες «Για την τάδε ταινία που μιλάει για το stalking». Και είπα μέσα μου, «Αλήθεια;» μπορεί να είναι και να ισχύει δηλαδή, απλά επειδή είμαι πιο μεγάλος εμάς όταν μας άρεσε μια κοπέλα, δεν ήταν τόσο τρομερό να ήξερες που πάει αγγλικά, για παράδειγμα. Οπότε δεν είχα αρνητικές σκέψεις υπό την έννοια ότι μου ζητούσαν να κάνω κάποιον διεστραμμένο ή κακό χαρακτήρα. Στα πλαίσια της δικής μου ζωής ήταν μια γνώριμη περιοχή αυτή του Θωμά. Η πρώτη σκέψη από όλες, βέβαια, ήταν η πολύ μεγάλη χαρά που μου έγινε η πρόταση, γιατί ήταν ένα διάστημα που είχα αρνηθεί κάποιες άλλες δουλειές, ήταν ένα αρκετά σκληρό διάστημα για εμένα. Με την πίστη και τη μεγάλη βοήθεια της Ανθής, της συντρόφου μου, πίστεψα ότι θα βρεθεί κάτι και βρέθηκε τελικά αυτό, οπότε ήταν τεράστια η χαρά μου.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Στέργιο Πάσχο αλλά και με το υπόλοιπο crew;

Ήταν αναπάντεχα καλή, όχι επειδή περίμενα τα χειρότερα, εξάλλου δεν έχω και τόσο μεγάλη εμπειρία από κινηματογράφο, ασχολούμαι κυρίως με το θέατρο. Ο Στέργιος με έβαλε πάρα πολύ ωραία σε αυτό το «παιχνίδι». Όταν οριστικοποιήθηκαν οι ημερομηνίες μου ήρθε ταυτόχρονα και μια πρόταση για θέατρο, σε περίπτωση που μπορούσα να κάνω και τα δύο και την ταινία και την παράσταση και υπήρχε μεγάλη ευελιξία από πλευράς της παράστασης. Ο Στέργιος μου είπε τότε το εξής: «Κώστα, να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στο πορτοφόλι σου, στον χρόνο σου, σε τίποτα, αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι ηθοποιός της ταινίας, είσαι μέλος τους συνεργείου, εσύ ειδικά είσαι όλες τις μέρες μαζί μας από την αρχή μέχρι το wrap της κάθε μέρας». Είχε τόσο δίκιο και ευτυχώς τον άκουσα. Αυτό σε ό,τι αφορά στην έναρξη, την προετοιμασία και τις πρόβες που ήταν πολύ ωραίες. Στην πράξη το γύρισμα μου έφτιαξε τη χρονιά, όλη αυτή η εμπειρία των δυόμισι μηνών μου έφτιαξε τον χειμώνα του κορονοϊού. Εγώ απορούσα και ρωτούσα τα άλλα παιδιά από το συνεργείο, «Έτσι είναι στα γυρίσματα; Τι ωραίο που είναι το σινεμά, βρε παιδιά!». Όλοι το χρέωναν στον Στέργιο το ωραίο περιβάλλον στα γυρίσματα, γιατί έφτιαξε μια πολύ όμορφη, συνεργατική συνθήκη.

Η Κλέλια Ανδριολάτου σε σκηνή της ταινίας

Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, πως ήταν ένα ωραίο, αρμονικό περιβάλλον μέσα στο οποίο συνεργαστήκατε και δουλέψατε όλοι.

Αν και δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων, εγώ αυτό που καταλάβαινα είναι πως ήταν από τις πολύ ωραίες συνθήκες, εγώ μάλιστα θα το έχω και σαν μέτρο σύγκρισης όποτε βρεθούν στον δρόμο μου άλλα κινηματογραφικά πράγματα.

Γυρνώντας και πάλι στον χαρακτήρα του Θωμά εγώ τον διάβασα ως εξής: είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας υπό την έννοια πως είναι ένας άνθρωπος που δεν ενοχλείται να εξωτερικεύσει το σκοτάδι του. Όλοι μας έχουμε πλευρές φωτεινές και πλευρές σκοτεινές. Ο Θωμάς βρίσκεται σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή του, όπου το σκοτάδι πάει να πάρει τα ηνία. Παραδέχεται μάλιστα, στο πλαίσιο της εργασίας του ως ταξιτζής, πως προτιμά να εργάζεται τη νύχτα. Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που κάνει τον Θωμά να συμπεριφέρεται έτσι;

Αυτό που πυροδοτεί την κάθοδο στο σκοτάδι του, είναι αυτή η αλληλουχία περιστατικών που συμβαίνουν στη ζωή του με αποκορύφωμα τη γνωριμία του με το κορίτσι. Δεν είναι σίγουρα ο λόγος το ερωτικό απωθημένο. Αν υπάρχει κάποιο απωθημένο που έχει ο Θωμάς σίγουρα δεν είναι το ερωτικό. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν έχει καν σοβαρό πρόβλημα με τον γάμο του, ναι μεν είναι συμβατικός, έχουν περάσει τα χρόνια, αλλά δεν είναι κάτι έτοιμο να τιναχτεί στον αέρα. Το θέμα του Θωμά είναι η μη ικανοποίηση των ονείρων που είχε όταν ήταν νεότερος – τα καλλιτεχνικά του όνειρα, η ποίηση, η συγγραφή, ο κόσμος που θα ήθελε να υπάρχει και να συναναστρέφεται – αυτό κυρίως. Αυτό που λέω είναι πολύ γενικό, αλλά μοιάζει σαν να έχει θέμα ύπαρξης. Δεν τα πάει καλά με τον εαυτό του και με το πως περνάει την ημέρα του, το σπίτι που μένει, όλα εκείνα τα έτοιμα βήματα στα οποία πάτησε από ανάγκη και όχι από επιλογή. Είναι και κάτι άλλο. Το σκοτάδι μπορεί να ασκεί αδιανόητη έλξη, το οποίο είναι επίσης κάτι γνώριμο σε εμένα όταν διάβαζα το σενάριο και ο Θωμάς χρησιμοποιεί το σκοτάδι του για να γοητεύσει. Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι μας. Ο Θωμάς θα ήθελε να ζει σε έναν κόσμο μυθιστορηματικό, αυτό είναι το βασικό του πρόβλημα.

Πιστεύετε πως η σκηνοθεσία του Πάσχου συμπίπτει με τη συμπεριφορά του Θωμά; Έχω την αίσθηση πως ο σκηνοθετικός φακός είναι, πολλές φορές, αδιάκριτος σαν τον Θωμά. Είναι λες και κάποιος έχει βάλει μια μικρή κάμερα μέσα σε μια κλειδαρότρυπα και την έχει αφήσει εκεί να τραβάει. Ως θεατές βλέπουμε πράγματα που δεν θα έπρεπε να τα βλέπουμε.

Έχοντας στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας και διάφορες άλλες σκηνές που κόπηκαν στο τελικό μοντάζ, ήταν σε όλη την ταινία αρκετά έντονο αυτό που λέτε. Πιστεύω ότι υπάρχουν και σκηνές που κριντζάρεις κιόλας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ τη λέξη «κριντζάρω»! (γέλια). Είναι η αδιάκριτη, ηδονοβλεπτική ματιά αυτή που καθοδηγεί τον Θωμά, το λέει δηλαδή και ο ίδιος πως για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα, αυτό που κάνει είναι να παρατηρεί.

Αρκετά ταιριαστό αν σκεφτεί κανείς πως ο κινηματογράφος είναι μια ηδονοβλεπτική τέχνη. Ως θεατές βλέπουμε πολλές φορές πράγματα που «δεν θα έπρεπε» να βλέπουμε.

Ναι, υποθέτω είναι και μια σιωπηλή συμφωνία αυτή μεταξύ δημιουργού και κοινού. Ο δημιουργός βλέπει κάτι, το κατασκευάζει και σε προσκαλεί να το δεις κι εσύ. Τώρα αν θα το δεις με τον ίδιο τρόπο ή με εντελώς διαφορετικό, αυτό επαφίεται στον καθέναν από εμάς.

Η Μαρίσσα Tριανταφυλλίδου σε σκηνή της ταινίας

Ο Θωμάς είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο ο κόσμος δεν είναι εύκολο να ταυτιστεί. Είναι επίσης ένας χαρακτήρας που δεν είναι καθόλου απλός και εύκολος για έναν ηθοποιό να τον υποδυθεί. Συνεπώς, ήθελα να σας ρωτήσω πώς ήταν το να υποδύεστε τον Θωμά;

Δεν είχα κάποια κριτική στάση απέναντι στον Θωμά, γιατί το είπα και στην αρχή πως κάτι αναγνωρίζω από εμένα στον Θωμά. Αυτό σημαίνει για εμένα ότι αναγνωρίζω τα πρώτα σκαλιά προς το σκοτάδι που άρχισε να κατεβαίνει ο Θωμάς. Το υπόλοιπο είναι δουλειά μου να το βρω και είναι πολύ ωραίο το ότι είναι σκαλιά προς τα κάτω για εμένα ως ηθοποιός, ως δουλειά, ως ρόλος, ως ταινία. Μου κάνετε πρακτικά μια ερώτηση για το ποια είναι η ουσία του να είσαι ηθοποιός και γιατί έγινα αυτό. Γιατί έχει ένα παιχνίδι σε περιοχές που δεν τις έχω κάνει και δεν θα τις έκανα πιθανότατα. Μπορεί να είναι από το πιο απλό πράγμα, όπως για παράδειγμα το ότι βούτηξα σε ένα σιντριβάνι το καταχείμωνο, το οποίο δεν θα το έκανα, αλλά θα έχω να το λέω τώρα στην κόρη μου όταν μεγαλώσει, μέχρι το άλλο «σκάψιμο» που γίνεται σιγά σιγά μαζί με τον Στέργιο και μάλιστα θα έλεγα πως η δυσκολία μου, το να βρω που «περπατάει» ο Θωμάς είναι αυτό που εγώ έχω μάθει στο θέατρο, σε πιο κωμικές «γειτονιές» και με το μάτι του Στέργιου και με την ενθάρρυνσή του, βγήκε ο Θωμάς. Όταν μαζευόμασταν ανά κάποιες μέρες για να δούμε υλικό που είχαμε τραβήξει, έλεγα πολλές φορές για τον Θωμά ότι είναι τρομακτικός, όταν γυρνούσαμε δεν είχα ακριβή αίσθηση του πως φαινόταν και πως «έβγαινε» ο χαρακτήρας του. Ο Στέργιος με πήγε εκεί που φανταζόταν και αισθάνθηκα πολύ καλά, ιδιαίτερα όταν βλέποντάς το χαιρόμουν κι εγώ.

Ποια είναι τα σχέδιά σας το προσεχές μέλλον;

Το προσεχές μέλλον ξεκινάει από σήμερα και φτάνει στο πάντα (γέλια). Τώρα κάνω πρόβες με τον Άρη Μπινιάρη για τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Θα κάνουμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, θα παίξουμε και στην Επίδαυρο και τον Σεπτέμβριο επιστρέφουμε Αθήνα σε ανοιχτά θέατρα. Πρόκειται για κάτι πολύ απαιτητικό, αλλά είναι κάτι πολύ ωραίο, γιατί με τον Άρη ήμασταν και τον χειμώνα στο «Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι» και θα είμαστε από τον Σεπτέμβριο ξανά στην ίδια παράσταση για μια ακόμη χρονιά, μέχρι τον Γενάρη και έπειτα θα είμαι σε μια παράσταση στο Εθνικό. Τα άμεσα σχέδια, λοιπόν, έχουν θέατρο. Αν τώρα χτυπήσει κάποιο τηλέφωνο για ταινία, με μεγάλη μου χαρά!

INFO
Η ταινία «Ο Τελευταίος Ταξιτζής» κυκλοφορεί την Πέμπτη 27 Ιουνίου στις αίθουσες από την Weird Wave.