Η Μαίρη Χρονοπούλου δένει το όνομά της με κάμποσους εμπορικούς θριάμβους του ελληνικού σινεμά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ταινίες του Φίνου, τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, τα δράματα του Γεωργιάδη, αλλά και διαμετρικά αντίθετου χαρακτήρα παραγωγές του νεότερου ελληνικού σινεμά που πιστοποιούν την πλαστικότητα του ταλέντου και την ευελιξία της καλλιτέχνιδας. Ήταν επίσης και μια δύναμη της ζωής, έχοντας περάσει πολύ δύσκολα ύστερα χρόνια για λόγους υγείας που ποτέ δεν κατέβαλαν το φως της και την διάθεση για ζωή. Εξού και παρότι στα 90 της, υπάρχει μια πρόσθετη στεναχώρια για τον χαμό της, ύστερα από την τελικά μοιραία πρόσφατη πτώση στο σπίτι της.
Η Χρονοπούλου τελείωσε την σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μπήκε στο σινεμά στα τέλη του ’50 από την βασική οδό της κομπάρσου. Στο «Τελευταίο Ψέμμα» του Κακογιάννη, υποδύεται μια φιλενάδα της Λαμπέτη και σου έμενε. Κάπου εκεί ήταν και ο Κούρκουλος, του οποίου τον γιο, Άλκη, η Χρονοπούλου βάφτισε λίγα χρόνια μετά. Το ’59 περνά από το κλασικό «Στουρνάρα 288» του Δημόπουλου, σε σενάριο Γιάννη Μαρή, έως ότου την ξαναδούμε στις αρχές του ’60 σαν έτοιμη θα ‘λεγες πρωταγωνίστρια. Από το 1962 ξεκινά ένα αξιοθαύμαστο σερί, πρωταγωνιστικών πια παρουσιών που πατά με το ένα πόδι στο ελαφρύ σινεμά των μιούζικαλ του Δαλιανίδη (Οι Θαλασσιές οι Χάντρες, Γοργόνες και Μάγκες, Μια Κυρία στα Μπουζούκια), όλα τους περίπου ανεξίτηλα τυπωμένες στο λαϊκό θυμικό μας, αλλά και σε δράματα (Τα Κόκκινα Φανάρια, Το Αίμα Βάφτηκε Κόκκινο – αμφότερα του Βασίλη Γεωργιάδη) που ενίοτε έφτασαν μέχρι τις πεντάδες Καλύτερης Ξένης Ταινίας στα Όσκαρ. Κι αν ποτέ σας πουν έτσι για τα trivia ποια η σχέση της και με τον Τζέιμς Μποντ, πείτε ότι υπάρχει μια εντελώς obscure παραγωγή του 1965, το γυρισμένο στην Κρήτη Naked Brigade, στο οποίο έναν χρόνο μετά τον Χρυσοδάκτυλο η Χρονοπούλου μοιράστηκε μια ταινία με την Σίρλεϊ Ίτον, την οποία είδαμε δίπλα στον 007.
Η παρουσία της στην δεκαετία του ’70, όπως καθετί των δύο «χρυσών» προηγούμενων δεκαετιών, ατόνησε. Υπήρχε βέβαια άοκνα το θέατρο, από το ’72 μάλιστα έγινε θιασάρχισσα, όμως το σινεμά είχε αλλάξει. Η Χρονοπούλου πάντως συνεργάστηκε δις με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (Κυνηγοί και Ταξίδι στα Κύθηρα – έξοχη εδώ), ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 βρέθηκε στα κλασικά πια, ιδιαίτερα δε λόγω της παρουσίας της, Παιδιά της Χελιδόνας, του Κώστα Βρεττάκου, που την επανένωσε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και της χάρισε και το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο φεστιβάλ Θεσαλονίκης. Συνεργάστηκε με πλήθος βασικών δημιουργών του κινηματογράφου μας, εκτός βέβαια του «μόνιμου» Γιάννη Δαλιανίδη, όπως ο Νίκος Φώσκολος, ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο Ντίνος Δημόπουλος και ο Κώστας Μανουσάκης (στον έξοχο Φόβο του), ενώ έλαμψε ως παρτενέρ περίπου όλων των ζεν πρεμιέ της εποχής (Κούρκουλος, Παπαμιχαήλ, Πρέκας, Γεωργίτσης, Κομνηνός).
Πρωταγωνίστησε και στην τηλεόραση, στο Μάνα Είναι Μόνο Μία, που άφησε την εποχή του στα τηλεοπτικά πράγματα των πρώτων χρόνων της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης.
Καληνύχτα Μαίρη μας, το σελιλόιντ θα τηρήσει τον αναντικατάστατο λόγο του και θα σε δείχνει πάντοτε σ’ όλη σου τη λάμψη. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους της.
