Από τις 11 ως τις 17 Οκτωβρίου οι 83 ταινίες μικρού μήκους που διαγωνίστηκαν στο φετινό 35ο φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ταξίδεψαν στην Αθήνα και τον κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Με αφορμή τις προβολές των ταινιών αυτών, αλλά και τη συμμετοχή τους στο πρώτο διαγωνιστικό τμήμα ελληνικών μικρού μήκους του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, δίνουμε το λόγο σε μερικούς από τους νέους αλλά και βετεράνους κινηματογραφιστές τους.

Η πλοκή της ταινίας «807», όπως και ο τίτλος, είναι λιτή: ένας άντρας συναντάει μια γυναίκα σ’ ένα αστικό λεωφορείο. Από αυτή ο Αλέξανδρος Σκούρας, «βετεράνος» της μικρού μήκους ταινίας αφού έχει πέντε στο ενεργητικό του και νικητής του βραβείου καλύτερης ψηφιακής ταινίας στο Φεστιβάλ Δράμας του 2011, πλέκει μια αναπάντεχη, σύγχρονη ιστορία που λαμβάνει χώρα σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους αλλά όχι και πεζούς χώρους της καθημερινότητάς μας. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Στάθης Μαντζώρος και Μαρία Κίτσου.

Κάναμε στον σκηνοθέτη τις τέσσερις μπανάλ ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε νέο ταλέντο, ακολουθούν οι σκέψεις του:

1. Tι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου;

Αν εννοείς τι είναι αυτό που μου δίνει έμπνευση, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απάντηση. Η έμπνευση μπορεί να έρθει από παντού και αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή.

Αν εννοείς τι είναι αυτό που με εμπνέει και ασχολούμαι με τον κινηματογράφο, παρά τις αντίξοες συνθήκες, νομίζω ότι κύρια αφορμή είναι η μοναδική δυνατότητα να πλάσεις ολόκληρους κόσμους από το μηδέν και να τους διαχειριστείς κατά βούληση.. Ουσιαστικά δημιουργείς κάτι που δεν υπάρχει και δεν θα υπήρχε αν δεν έπεφτε το βλέμμα σου πάνω του. Φυσικά παρόμοια δημιουργική διαδικασία υπάρχει σε κάθε μορφή τέχνης. Στον κινηματογράφο όμως, μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο, ακόμα και μέσα από την ρεαλιστική αναπαραστατικότητα του μέσου, να εκφράσεις άυλα στοιχεία, που είναι αδύνατον να αποτυπωθούν οπτικά με άλλο τρόπο. Μονάχα ως συνάφεια αυτού που βλέπεις, ως σύνθεση απτών πραγμάτων που κρύβουν κάτι πίσω από την κυριολεξία τους, μπορούν αυτά τα άυλα στοιχεία/συναισθήματα/ ιδέες να λάβουν μορφή και αυτό για μένα, όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι μαγικό.

2. Ποιο είναι το επόμενό σου (κινηματογραφικό) σχέδιο;

Υπάρχουν 2-3 σενάρια μικρού μήκους που θα ήθελα κάποια στιγμή να τα δω να γίνονται ταινίες. Επίσης, θα ήθελα να καταφέρω να κάνω ένα ντοκιμαντέρ που σχεδιάζω εδώ και δύο χρόνια. Από εκεί και πέρα, στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει μια μεγάλου μήκους ταινία, αλλά μιλάμε για ένα ιδιαίτερα μακροπρόθεσμο και ασαφές σχέδιο. Το σενάριο υπάρχει, αλλά δεν νιώθω ακόμα έτοιμος να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Δεν θα ήθελα να κάνω κάτι βεβιασμένα και να βγει ένα αδιάφορο αποτέλεσμα. Έχω πάντα την πεποίθηση ότι η υπομονή ανταμείβεται.

3. Και ποιο είναι το πιο τρελό σου (κινηματογραφικό) όνειρο;

Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο τρελό όνειρο για έναν σκηνοθέτη στην Ελλάδα, από το να μπορεί να βιοποριστεί κάνοντας μόνο κινηματογράφο.

4. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τη δουλειά που θες να κάνεις;

Δεν είναι κάτι καινούριο ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευνοϊκά για τον κινηματογράφο στην Ελλάδα και γενικότερα για τον πολιτισμό. Από τη μία, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς κρατική ενίσχυση και από την άλλη, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια πολιτική βούληση που να στοχεύει στην προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων.

Κατά τη γνώμη μου αυτή η κατάσταση θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες. Θα οδηγήσει μελλοντικά σε σταδιακή μείωση των ατόμων που θα απασχολούνται στον κινηματογράφο και επομένως μιλάμε για λιγότερες ιδέες, λιγότερη αλληλεπίδραση, λιγότερες επιλογές γενικότερα. Τελικά πέρα απ’ όλα αυτά πρέπει να κοιτάμε και τα θετικά. Κατά τη γνώμη μου αυτά περικλείονται σε μια φράση: «Υπάρχουν άτομα που μαζεύονται όλοι μαζί και κάνουν ταινίες και μάλιστα καλές».