Από τις 11 ως τις 17 Οκτωβρίου οι 83 ταινίες μικρού μήκους που διαγωνίστηκαν στο φετινό 35ο φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ταξίδεψαν στην Αθήνα και τον κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Με αφορμή τις προβολές των ταινιών αυτών, αλλά και τη συμμετοχή τους στο πρώτο διαγωνιστικό τμήμα ελληνικών μικρού μήκους του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, δίνουμε το λόγο σε μερικούς από τους νέους αλλά και βετεράνους κινηματογραφιστές τους.

Αθήνα 2012. Ο Λεωνίδας είναι γιος του αρχηγού μιας οργάνωσης που διοργανώνει πογκρόμ εναντίων μεταναστών, και ενθουσιώδες μέλος της, μαζί με τους συνομίληκους φίλους του. Ο καθοδηγητής τους που πιστεύει σε μια «καθαρή Ελλάδα» τους δίνει εντολές και καταστρώνει σχέδια. Ο Λεωνίδας, όμως, θα αρνηθεί να εκπληρώσει το καθήκον του όταν έρθει η ώρα εκείνη και θα εκδιωχθεί από τα υπόλοιπα μέλη και την οργάνωση, την ιδιότυπη αλλά και μόνη οικογένεια που γνώριζε μέχρι στιγμής.

Αναπόφευκτο να μη δει κανείς ανατριχιαστικά επίκαιρες ομοιότητες ανάμεσα στην ελληνική καθημερινότητα και την κεντρική ιστορία του «Sphinx» του 22χρονου Κωνσταντίνου Καραμαγγιώλη (ανιψιός του γνωστού σκηνοθέτη Μενέλαου Καραμαγγιώλη), που αγγίζει το πλέον ευαίσθητο θέμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της Αθήνας (και όχι μόνο) με αφορμή την αληθινή ιστορία του φόνου ενός νεοναζί από τον ανήλικο γιο του.

Κάναμε στον σκηνοθέτη της ταινίας, Κωνσταντίνο Καραμαγγιώλη, τις τέσσερις μπανάλ ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε νέο ταλέντο, ακολουθούν οι σκέψεις του:

1. Tι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου;

Οι ανομολόγητοι εσωτερικοί φόβοι που ισορροπούν ως δια μαγείας μέσα μου και η ίδια η ζωή με την ασχήμια και την ομορφιά της αναγκαστικά μού υποδεικνύουν έναν τέτοιου είδους δρόμο. Η έμπνευση έρχεται μια μέρα απρόσμενα εκεί που δεν την περιμένεις και δεν ξέρεις το παραμικρό γι' αυτήν- απλώς αρχίζεις να στοχεύεις με βελάκια ό,τι σε βασάνιζε τον προηγούμενο καιρό.

2. Ποιο είναι το επόμενό σου (κινηματογραφικό) σχέδιο;

Αυτό δεν το γνωρίζω, θα το μάθω κι εγώ με την σειρά μου όταν εκδηλωθεί μια πραγματική ανάγκη και επιθυμία που θα με οδηγήσουν να πραγματοποιήσω μια καινούρια ταινία. Και όχι να γίνει μια ταινία για την ταινία. Δεν θα το ήθελα, μου φαντάζει ματαιόδοξο.

3. Και ποιο είναι το πιο τρελό σου (κινηματογραφικό) όνειρο;

Να βρεθώ ανάμεσα σε μεγαλοπαραγωγούς όπου υποταγμένοι θα με παρακαλούν να γυρίσω μια υψηλού προυπολογισμού ταινία κι εγώ να αρνούμαι. Αστειεύομαι. Δεν το σκέφτομαι καν.

4. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τη δουλειά που θες να κάνεις;

Ξεκαθαρίζοντας τους όρους, στην Ελλάδα αυτό που επικρατεί ξεπερνάει κατά πολύ τον κινηματογράφο και ουσιαστικά αποτελείς ταμπού μέλος αν ασχολείσαι με αυτό, ζώντας με το γνωστό παραλήρημα πως θα επιβιώσεις κλπ. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που βουλιάζει στα αδιέξοδα της, τώρα ζητάει τα ρέστα με απίστευτο θράσος απο την νέες γενιές παρακαλώντας να γυρίσουμε στις μέρες της ασφάλειας και της τάξης. Ως εκ τούτου είναι μεγάλη ελπίδα που οι Έλληνες κινηματογραφιστές και ειδικότερα οι πιο νέοι αντιμετωπίζουν αυτές τις άγριες αφηγήσεις του τωρινού εφιάλτη, ανασηκώνουν τους ώμους τους και κάνουν τα διπλά και τριπλά όνειρα ταινίες σαν να είναι η τελευταία μας μέρα στην ζωή. Στην Ελλάδα το σινεμά θα γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, είμαι σίγουρος, διότι είναι θέμα οικονομίας, δηλαδή μια τέτοια μικρή χώρα να παράγει με τις μικρότερες θυσίες πολύ κέρδος που φυσικά το καπηλεύονται χέρια που δεν το δούλεψαν.