Από τις 11 ως τις 17 Οκτωβρίου οι 83 ταινίες μικρού μήκους που διαγωνίστηκαν στο φετινό 35ο φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ταξίδεψαν στην Αθήνα και τον κινηματογράφο Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Με αφορμή τις προβολές των ταινιών αυτών, αλλά και τη συμμετοχή τους στο πρώτο διαγωνιστικό τμήμα ελληνικών μικρού μήκους του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, δίνουμε το λόγο σε μερικούς από τους νέους αλλά και βετεράνους κινηματογραφιστές τους.
Η ταινία που κέρδισε το βραβείο Σεναρίου στο 1ο Διαγωνιστικό Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας είναι μια ρεαλιστική σπουδή ενός ήρωα και μιας κοινωνίας σε κρίση.
Ο Στέφανος, ένας υπέρβαρος νέος στη σύγχρονη Αθήνα, υποφέρει μετά το θάνατο του αδερφού του. Ζητώντας εκδίκηση από τον άνθρωπο τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο, μπλέκει σε έναν κόσμο στον οποίο δεν ανήκει.
Μέσα από αυτή την ιστορία, οι Κώστας Γεραμπίνης (σκηνοθεσία, σενάριο) και Παύλος Μεθενίτης (σενάριο) θέλησαν να αφουγκραστούν την ανάσα της χώρας στη δεδομένη χρονική στιγμή, όπου το αδιέξοδο είναι σε πρώτο πλάνο και η ελπίδα εκτός κάδρου. Ο 28χρονος σκηνοθέτης, μετά τις σπουδές Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπισήμιο Αθηνών, φοίτησε στο διάσημο London Film School και πλέον εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και οπερατέρ.
Κάναμε στον σκηνοθέτη της ταινίας, Κώστα Γεραμπίνη, τις τέσσερις μπανάλ ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε νέο ταλέντο, ακολουθούν οι σκέψεις του:
1. Tι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου;
Σχεδόν τα πάντα. Κυρίως η επαφή με τους ανθρώπους (αναφέρομαι και στους συνεργάτες και στο κοινό) και οι δυνατότητες του μέσου.
2. Ποιο είναι το επόμενό σου (κινηματογραφικό) σχέδιο;
Γράφουμε με τον Παύλο Μεθενίτη δύο σενάρια. Το ένα είναι για μικρού μήκους την οποία θέλω να γυρίσω καλώς εχόντων των πραγμάτων μέσα στο 2013 και το άλλο είναι ένα μεγάλου μήκους σε αρχικό στάδιο ακόμα. Υπάρχει και μία ιδέα για ένα ντοκιμαντέρ το οποίο θέλει δουλειά στην έρευνα και προς το παρόν πάει πολύ αργά.
3. Και ποιο είναι το πιο τρελό σου (κινηματογραφικό) όνειρο;
Να κάνω μία ταινία την οποία θα βλέπω μετά από χρόνια και θα μου αρέσει όπως όταν είχα συλλάβει την ιδέα της.
4. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τη δουλειά που θες να κάνεις;
Αυτή είναι μία τεράστια κουβέντα την οποία έκανα πολλές φορές με τους Έλληνες συμφοιτητές μου στο London Film School. Κάποιοι επέστρεψαν μετά τις σπουδές τους και κάποιοι άλλοι έμειναν έξω. Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους και είναι όλοι σεβαστοί. Όσον αφορά εμένα, αρνούμαι να αποδεχτώ την de facto κατάσταση ότι “τα πράγματα στο ελληνικό σινεμά δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν”. Πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε από αυτό που μας αρέσει να κάνουμε. Το να αποδέχεσαι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι μία ήττα η οποία ισοδυναμεί με διαιώνιση αυτών των δεδομένων. Οι άνθρωποι αλλάζουν τις καταστάσεις και διαλέγω να είμαι εδώ ώστε να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω. Ευτυχώς τον τελευταίο μήνα γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται τις ίδιες ιδέες και δεν νιώθω μόνος.
