Το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας εγκαινίασε για πρώτη φορά ένα νέο διαγωνιστικό τμήμα για τις ελληνικές μικρού μήκους ταινίες. Η συμμετοχή ήταν θεαματική (65 ταινίες) και τα ταλέντα αναρίθμητα. Το cinemagazine.gr κάνει μια ανασκόπηση στους μικρομηκάδες του Φεστιβάλ και δίνει για λίγο το λόγο στους νέους κινηματογραφιστές.

Ενας άντρας παρεισφρύει σε τραπέζια πλουσίων, ισχυριζόμενος πως μπορεί να μαζέψει τα φαγητά από το τραπέζι τους και να ταΐσει τη σκιά του, η οποία, όλως παραδόξως, έχει γυναικεία μορφή...

Ο Μάριος Γαρέφος είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας, και έχει σπουδάσει κινηματογράφο στη Ρώμη και την Αθήνα. Ο «Άνθρωπος που Τάιζε τον Ίσκιο του» είναι η τρίτη ταινία μικρού μήκους του, μετά τη «Φιλοξενία» (2005) και τους «Δύσκολους Έρωτες» (2007), η οποία συμμετείχε σε 20 διεθνή φεστιβάλ.

Το τρέιλερ της ταινίας

Κάναμε στον σκηνοθέτη τις τέσσερις μπανάλ ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε νέο ταλέντο, ακολουθούν οι σκέψεις του.

1. Tι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου;

Κυρίως, η δυσκολία μου να αποδεχτώ οτί οι αυτονόητες συνθήκες ή καταστάσεις, μόνο αυτονόητες…δεν μπορεί να είναι.

2. Ποιο είναι το επόμενό σου (κινηματογραφικό) σχέδιο;

Η μεγάλου μήκους σε σενάριο προσαρμοσμένο από βιβλίο παγκοσμίως καταξιωμένου συγγραφέα.

3. Και ποιο είναι το πιο τρελό σου (κινηματογραφικό) όνειρο;

Να βλέπω ταινίες όπως παλιά• απαλλαγμένες από την σημερινού τύπου «λογοκρισία» που έχουν προωθήσει διάφορα φεστιβάλ, μόδες, τάσεις και παρέες δήθεν «ειδημόνων», επιβάλλοντας - και επικροτώντας στην ουσία – μια συγκεκριμένη θεματολογία ταινιών, εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική εξαθλίωση, σε αντάλλαγμα την επαγγελματική καταξίωση του δημιουργού.

Τα έργα που ασχολούνται με την επικαιρότητα, είναι επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν εις βάρος του ανθρώπινου πόνου εκτοξεύοντας την υποκριτική ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη στα ύψη, και επιπλέον δημιουργούν – ποιός το φανταζόταν!- μια οξύμωρη σχέση εξάρτησης μεταξύ τους.

Ξαφνικά, όποιος δεν μιλάει για την επικαιρότητα είναι «εκτός τόπου και χρόνου». Παραγράφονται οι καλλιτέχνες, με λίγα λόγια, και την θέση τους παίρνει ο σημερινός τύπος ιστορικού αναλύτη. Ένα έργο οφείλει να καταλήγει να μιλάει για τα προβλήματα της επικαιρότητας και όχι γραπώνεται επιχειρηματικά από αυτή.

4. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τη δουλειά που θες να κάνεις;

Για την ώρα, το να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα , μοιάζει σαν κάποιον ο οποιός θέλει κατά βάθος να αυτοκτονήσει και βρίσκει το σινεμά ως άλλοθι για να μετατρέψει την αρχική του αναποφασιστικότητα, σε αμετάκλητη απόφαση.