Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας με περηφάνια εγκαινίασε φέτος ένα νέο διαγωνιστικό τμήμα για ελληνικές μικρού μήκους ταινίες και το cinemagazine.gr δίνει το λόγο στους νέους αλλά και βετεράνους κινηματογραφιστές που τις έκαναν πραγματικότητα.

Σε μια χώρα που νοσεί. Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. Πέντε φίλοι. 185 γραμμάρια υδροπονικού σκανκ. Και μια πρωτοφανής, ακατανίκητη λιγούρα... Πόσο μακριά θα φτάνατε για μια σοκολάτα;

Ο Ρωμάνος Αργυρόπουλος-Ιωάννου σκαρφίστηκε μια σπαρταριστή νυχτερινή περιπέτεια παρέας, με συμπαθέστατες ερμηνείες, εμφάνιση-έκπληξη από τον σκηνοθέτη Γιώργο Τσεμπερόπουλο και φανερό ταλέντο από τον 23χρονο δημιουργό του, ο οποίος απέκτησε εξ ημισείας το Βραβείο Σκηνοθεσίας του νεότευκτου διαγωνιστικού τμήματος για ελληνικές μικρού μήκους .

Κάναμε στον σκηνοθέτη του «Munchies» τις τέσσερις μπανάλ ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε νέο ταλέντο, ακολουθούν οι λιτές σκέψεις του:

1. Tι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου;

Κυρίως οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι κι οι ιστορίες τους, οι μικρές τους αφηγήσεις. Οτιδήποτε θα άκουγα σε μια κουβέντα και θα με έκανε να γελάσω, να ενθουσιαστώ ή να συμπάσχω με τον άλλον. Πάντα ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ με όλους οτιδήποτε έβρισκα ενδιαφέρον ή πορωτικό και, βλέποντάς το σινεμά ως την υπέρτατη μορφή story-telling, θέλω να μοιραστώ τις γαμάτες ιστορίες που συμβαίνουν γύρω μας στην μορφή που τους πρέπει. Στην ουσία, όλοι είμαστε πρωταγωνιστές ταινιών, αρκεί κάποιος να τις γυρίσει.

2. Ποιο είναι το επόμενό σου (κινηματογραφικό) σχέδιο;

Αυτή τη στιγμή, σχεδιάζουμε τα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ μ'έναν φίλο, και σκοπεύουμε να κάνουμε κι ένα fashion video. Αλλά αυτό που προέχει πραγματικά στο μυαλό μου είναι το σενάριο μιας μεγάλου μήκους που δουλεύω εδώ και δυο-τρία χρόνια κι έχω δεθεί μαζί της. Πρόκειται για μια coming-of-age stoner dramedy, μια Αθηναϊκή ταινία δρόμου.

3. Και ποιο είναι το πιο τρελό σου (κινηματογραφικό) όνειρο;

Πρέπει να πήγαινα Β' ή Γ' Δημοτικού όταν είχα βάλει ως στόχο ζωής να έχω πάρει το πρώτο μου Όσκαρ (Σεναρίου συγκεκριμένα) στα 27. Τότε αναφερόμουν σε αυτό ως «σχέδιο», τώρα είναι η απάντηση μου στην παραπάνω ερώτηση.

4. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τη δουλειά που θες να κάνεις;

Μη ιδεατά; Η κατάσταση ήταν ήδη κακή πολύ πριν όλο αυτό που ζούμε σήμερα, οπότε δεν ξέρω. Σου δίνει μια άλφα ελπίδα το ότι γίνονται ωραίες δουλειές και υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το σινεμά και το αγαπάνε. Αλλά δυστυχώς δεν φτάνει αυτό. Δεν μπορούμε όμως παρά να προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Κλισέ, αλλά αληθινό.