Για τη Νικόλ Κίντμαν έχουμε μιλήσει και θα μιλάμε συχνά. Εδώ και 30+ χρόνια είναι μια δύναμη από την Αυστραλία, μια σπουδαία ηθοποιός, μια πλήρως εγκλιματισμένη «Αμερικανίδα» της a-list, μια παραγωγός, απ' όλα. Οι γνώμες μπορεί να διίστανται ως προς τις επιλογές - καλύτερα: ως προς το πόσο της βγήκαν - όμως δεν χωρούν αμφιβολίες όταν μιλούν τα νούμερα: Έχει λάβει μέρος, πρωταγωνιστήσει δηλαδή, σε 20 σχέδια μέσα σε 4-5 χρόνια, σε τηλεόραση και κινηματογράφο. Εργάζεται πυρετωδώς, δεν λέει όχι σχεδόν πουθενά, και τώρα με το «Babygirl» (όχι την σλανγκ του TikTok που συνεπάγεται κάτι για τους ωραίους άντρες) της Χαλίνα Ρέιν χτυπάει κατευθείαν στα Όσκαρ και την prime time δημοσιότητα.
Η συνέντευξη στο Hollywood Reporter είναι σε μια λογική «από τα παλιά». Η δημοσιογράφος είναι σε έκσταση, προφανώς, ο κόσμος στον οποίον ζουν στην συνέντευξη είναι ένας κόσμος που το «Babygirl» θα κάνει 100 εκατομμύρια (στην πραγματικότητα η Κίντμαν δεν έχει κόψει εισιτήρια εδώ και 20 χρόνια), ενώ και η ίδια η ηθοποιός δεν κρατά μια συναίσθηση όταν ερωτάται για το τι της αρέσει να κάνει και ξεκινά να αραδιάζει βόλτες σε Αυστρίες, Ιαπωνίες και Μάτσου Πίτσου.
Όμως αυτά είναι ταξικότητες, ποιος νοιάζεται για αυτά τα πράγματα, πάμε στο διαστρικό προκείμενο.
Και αυτό δεν είναι άλλο από μια θριαμβευτική συζήτηση στο χολιγουντιανό στερέωμα για την ερμηνευτική, επαγγελματική αλλά και θηλυκή νιότη που βιώνει τα τελευταία χρόνια, για την ανατροπή του στερεοτύπου που έλεγε μέσα στην ίδια ότι μετά τα 40 ο ρόλος της ολοκληρωνόταν στην βιομηχανία, αλλά νάτη στα 57 να απολαμβάνει μια κίνηση, μια δημιουργία και μια ευφορία για την στιγμή που συμβαίνει.
Η συνέντευξη τής ζητά μπόλικη αναφορά σε ζητήματα σεξουαλικότητας, τα οποία η Κίντμαν συζητά με ένα κράμα ευπρεπούς (βλέπε συνεσταλμένου) μπεμπεκισμού («ντρέπεται» για τους μυθοπλαστικούς οργασμούς του χαρακτήρα που υποδύεται και βάζει τα χέρια της στο πρόσωπο) και ενήλικης σταθερότητας που μιλά αποφασιστικά και γνωστικά για την υπόθεση και την χολιγουντιανή παρούσα κατάσταση. 35-40 χρόνια μετά από ταινίες όπως οι «9½ Βδομάδες» και το «Βασικό Ένστκτο», ταινίες να θυμίσουμε που η Κριτική είχε στολίσει με τον χειρότερο τρόπο, η ταινία της Ρέιν, προκύπτει από την συνέντευξη, αλλάζει τους ρόλους, τροποποιεί το πρίσμα, και σερβίρει την σεξουαλικότητα που το Χόλιγουντ αποφάσισε να στηρίξει εν έτει 2024. Παραδόξως, ή και όχι, τώρα η Κριτική παραληρεί. Κι έτσι πάντως είναι μια θεματολογία και μια αφήγηση που θέλουμε να βλέπουμε. Ουσιωδώς τολμηρά, δηλαδή ανθρωποκεντρικά.
Μιλά επίσης για την οικογενειακή της σταθερότητα, για την ρουτίνα (που δεν είναι ρουτίνα) της καθημερινότητας, για τα παιδιά της, για τον Κιθ Έρμπαν βέβαια, που συμβάλλει λόγω του δικού του τρόπου ζωής ως μουσικού καλλιτέχνη στην διατήρηση μια ενεργητικότητας. «Να ονειρεύεσαι αλλά να μην κοιμάσαι», λέει αποφθεγματικά η Νικόλ μας. Μιλά και για την ευρύτερη οικογένειά της, ενώ εξυμνεί και την προσφάτως θανούσα μητέρα της.
Γίνεται και μια κουβέντα για τα social, όχι ακριβώς διεισδυτική, όπου τουλάχιστον η Νικόλ λέει ότι 10 λεπτά την ημέρα ειναι υπερ-αρκετά, «σοκάροντας» μάλλον την δημοσιογράφο. Μετά σοκάρεται και η Νικόλ που δεν βάζει όριο social χρήσης η συνομιλήτριά της. Πάντως την αγαπάμε που λέει ότι δεν είναι η κράση της για παραπάνω.
Όλα αυτά, και πολλά ακόμα, σωστά και λεπτομερώς, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ, όπου θα σας δοθεί και η ευκαιρία να απολαύσετε και μια φωτογράφηση κλάσεως - που μας σώζει και δημοσιογραφικά λιγάκι γιατί δεν βρίσκαμε καλές της απεικονίσεις προσφάτως και τώρα κατέφθασαν σωρηδόν.
Εύγε Νικόλ, χαιρόμαστε για λογαριασμό σου, ευχόμενοι το σπάνιο ταλέντο σου να μην σπαταλιέται (από πότε, άραγε, έχει να κάνει κάτι ανάλογό της; Τον Λάνθιμο σκέφτομαι πρώτο) και το «Babygirl» να είναι κάτι που θα αξίζει το hype του.
