Όπως πάντα, εκπλήξεις υπάρχουν. Και είναι καλό επί της αρχής ότι υπάρχουν εκπλήξεις γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχει αρκετό υλικό, δηλαδή έργα και καλλιτέχνες, που «θέλουμε» να συμπεριληφθούν οπότε και μας πειράζει η περιφρόνησή τους από την Ακαδημία. Η οποία δεν είναι κάτι προσωπικό, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, είναι ένα βαρόμετρο σχηματισμένο από ένα πραγματικό πλήθος ψηφισάντων. Που απλώς τυγχάνει τις πιο πολλές φορές να μην είναι οι σινεφίλ που είμαστε εμείς, οπότε και διαφωνούμε κάργα με τις επιλογές τους. Αλλά αυτοί είναι αυτοί - και είναι εκεί - κι εμείς είμαστε εμείς - και στέκουμε εδώ. Δεν χρειάζεται μίσος και αλληλοσπαραγμός.
Έχοντας πει αυτό δεν στέκει η απουσία της Αντζελίνα Τζολί από την 5άδα του Α' Γυναικείου. Ίσως δεν στέκει και αυτή της Νικόλ Κίντμαν, αλλά δεν έχω δει την ταινία να μιλήσω πιο υπεύθυνα. Θα πεις και ποιες να έβγαιναν. Η Ερίβο και η Γκασκόν - η τελευταία διότι έπρεπε να είναι στον Β' Γυναικείο. Η οσκαρική ζωή θα ήταν πιο ισόρροπη έτσι.
Η παρουσία του «The Substance» στην 10άδα της Καλύτερης Ταινίας είναι κάτι που σε κάνει να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου ως άλλος Καϊάφας - κυρίως γιατί σκέφτεσαι πόσες ανάλογες ταινίες του είδους είναι απείρως σημαντικότερες και ποτέ δεν πέρασαν έξω από τα Dolby Theater του κόσμου τούτου. Εσάς βέβαια σας άρεσε, οπότε βρίζετε τους αρνητές, αλλά δεν χρειάζεται μίσος και αλληλοσπαραγμός.
Αναλόγως η παρουσία της Κοραλί Φαρζά στην πεντάδα της Σκηνοθεσίας (με Μπέργκερ και Βιλνέβ έξω - ιδίως ο πρώτος που έκανε ταινία 8 υποψηφιοτήτων και παρ' όλα ταύτα σκηνοθετήθηκε μόνη της) προκαλεί όνειδος, μολονότι σε μια κρίση αντικειμενικότητας οφείλει κανείς να δει ότι αφού έχεις το «Substance» στην Ταινία, το Σενάριο και την Ερμηνεία, είναι φυσικό φαινόμενο η παρουσία της σκηνοθεσίας του στην πεντάδα. Eπίσης και το «Conclave» δεν είναι καμμιά φοβερή ταινία.
Η απουσία του Ντάνιελ Κρεγκ από την 5άδα του Α' Ανδρικού. Προσωπικά δεν μπορώ να δω ποιος να έβγαινε. Πράγμα που συνδυάζεται με την έκπληξη της παρουσίας του Σεμπάστιαν Σταν, έκπληξη-ευλογία μιας και είναι θαυμάσιος, περισσότερο από ποτέ (και δεν έχει λίγους ρόλους να κομπάσει). Το «The Apprentice» επίσης είναι μια σημαντική ταινία, που υπερβαίνει τους καιρούς της, και αυτό δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Διαβάζω ολόγυρα αν είναι επαρκώς αντιτραμπική - λες και αυτό είναι κριτήριο ποιότητάς της. Πιστεύει κανείς ότι ο Τραμπ, αν είχε ανθρώπινες αντιδράσεις, θα ένοιωθε όμορφα βλέποντάς την; Παρεμπιπτόντως έκπληξη, θετικότατη, η παρουσία και του Τζέρεμι Στρονγκ από την ίδια ταινία. (Επίσης προτρέπω να δείτε το ντοκιμαντέρ «Where' s My Roy Cohn?» για τον χαρακτήρα που υποδύθηκε.)
Μεγάλη έκπληξη - και τυπική των καιρών - η απουσία του «Hard Truths» του Μάικ Λι από το Σενάριο. 30 χρόνια πριν κάτι τέτοιο θα ήταν προσβολή της δημοσίας καλλιτεχνικής αιδούς. Σήμερα είναι Πέμπτη. Έκπληξη επίσης και η απουσία της πρωταγωνίστριας, Μαριάν Ζαν-Μπατίστ,από τον Α' Γυναικείο, αλλά εκεί είπαμε η υπερπροσφορά σοβαρών ρόλων και επιτευγμάτων καθιστά την πεντάδα ολιγάριθμη.
Το «Challengers», το «Challengers»!! Το ότι μια ταινία αρέσει πολύ, σε κόσμο και κριτική, δεν συνεπάγεται ακαδημαϊκη αναγνώριση. Ο λόγος, παραδοσιακός όσο και αν ακούγεται, είναι ότι η πραγματεία μιας ταινίας παίζει ρόλο στην Ακαδημία. Και το «Challengers» δεν έχει αυτό που λέμε «βαρύ θέμα». Το «Challengers» είναι ταινία για Κωμωδία/Μιούζικαλ στις Χρυσές Σφαίρες. Εξακολουθεί να μας αρέσει.
Βέβαια με βάση το παραπάνω διερωτάται κανείς για πράγματα επαναστατικά όπως τι είναι το «Wicked», τι είναι το «Dune». Τι είναι, ακόμα-ακόμα, η «Εμίλια Πέρεζ», η μακράν σοκαριστική όψη της συμπερίληψης. Με 13 υποψηφιότητες υπάρχουν έργα και έργα στην Ιστορία (με 14 να φανταστείτε είναι μόνο τρία - αλλά κι εκεί είναι το «La La Land» η μία οπότε τι χτυπιόμαστε;), αλλά ένα που έχει τον Πάμπλο Εσκομπάρ του Μεξικού να έχει γεμίσει πτωματότρυπες την έρημο και με μια φυλομετάβαση να γίνεται ανάμεσα Μητέρα Τερέζα και Τζούλι Άντριους, είναι κάτι που τεκμηριώνει ότι κατά βάση δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι καλό, τι κακό και τι τ' ανάμεσό τους, αφού βασικά όλα απολυμαίνονται ως συμβολιστικές της τοξικής πατριαρχίας. Εντάξει, δεν θα συμφωνήσουμε, δεν χρειάζεται μίσος και αλληλοσπαραγμός.
Τέλος, σε κάποιες online εκδόσεις βλέπουμε ως εκπλήξεις την απουσία του «Real Pain» από την Καλύτερη Ταινία και την γενική απουσία του «Gladiator II» (πλην Κοστουμιών, αν δεν απατώμαι, μπορούσε και από εκεί να λείπει). Να είμαστε σοβαροί.
