Κι αν εξαιρέσει κανείς κάποιες συνήθεις παθολογίες ανάλογων άρθρων (μια πρόωρη μυθοποίηση, μια υπερβολική σημασία στο στυλ, έναν προσωπικό θαυμασμό του συντάκτη στο θέμα του), αυτό είναι ένα καλό cover story.
Συλλαμβάνει την «εποχή Μέσκαλ» από την αρχή, όχι απαλλαγμένα χιούμορ και επίγνωσης της χολιγουντιανής πραγματικότητας, είναι πληροφοριακό και αναλογικά του Variety ενήμερο των δυσκολιών. Δυσκολιών που έχουν να κάνουν με το πόσο εύκολο είναι πια να χτιστεί η εικόνα ενός σταρ, πόσο μεγάλα τα εμπόδια πραγματικής επικύρωσης από κινηματογραφικές εισπράξεις, πόσο αλλιώτικες είναι οι εποχές του star system γενικώς. Ειναι ενδεικτικό ότι τα μεσκαλικά...short shorts, η χαλαρότητα, το καμουφλαρισμένο τραύμα και οι αστεϊσμοί περί αυτού, οι επαγγελματικές φιλοδοξίες που πατούν σε όλες τις βάρκες ταυτόχρονα, είναι στην ημερήσια διάταξη μιας συνέντευξης.
Μοιραία η κουβέντα περιλαμβάνει πολύ 2ο «Μονομάχο» - και κάμποσο 1ο - μνεία και επευφημία στον Ρίντλεϊ Σκοτ, πολλές αναφορές συνεργατών και φίλων, ένα πολύ ενδιαφέρον εδάφιο στην σχέση του με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον (τον οποίον λέει ο Μέσκαλ έπεισε να γυρίσει στο θέατρο και να κάνει ξανά «Οθέλλο»), την πεποίθηση του Ντένζελ ότι έχουμε να κάνουμε με έναν σοβαρό ηθοποιό που είναι εδώ για να δουλέψει («μπορώ να είμαι σκληρός στο πλάνο, αλλά αυτός ήξερε να πετάξει πίσω το μπαλάκι - 'Ok youngster'») και πολλά ανάλογα.
Υπάρχει αναφορά στο πόσο κλεισμένος επαγγελματικά είναι για τα επόμενα δύο χρόνια, μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα με την Κλόε Ζάο στο «Hamnet», το πόσο άνετα αισθάνεται στo indie περιβάλλον, την δουλειά του στο θέατρο (Κοβάλσκι στο «Λεωφορείον ο Πόθος», προσεχώς θα το πάει και στις ΗΠΑ) αλλά και το ήδη αναμενόμενο «History of Sound» μαζί με τον Τζος Ο' Κόνορ.
Βγάζει κάτι πολύ οικείο και μαζί επίμονο ο Μέσκαλ, κάτι που ίσως να είναι η συνταγή του σταρ σε μια εποχή που ανοιχτά πια αντιπαθεί την έννοια. Ωστόσο, αντιπάθειες καταμέρους, σταρ υπάρχουν και είναι αυτοί που κοιτάς στο κάδρο όταν κανονικά θα έπρεπε να κοιτάς τον ομιλούντα διπλανό τους. Βέβαια, σήμερα, ο σταρ δεν συνεπάγεται επ' ουδενί εμπορική επιτυχία - αντίθετα με το ότι νομίζει ας πούμε το Variety που θεωρεί τον Σαλαμέ και την Ζεντάγια εμπορικά υπολογίσιμους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται αντάξιο προϊόν και άθικτη δημόσια προσωπικότητα, αμφότερα ιδιαίτερα δύσκολα. Τούτος ο «Μονομάχος» καλείται να φορέσει μεγάλο νούμερο παπούτσι δυσανάλογα γρήγορα, δεν αποκλείεται όμως να είναι ο ζεν πρεμιέ της ερχόμενης δεκαετίας.
Διαβάστε, εάν επιθυμείτε, ολόκληρο το άρθρο του Variety, εδώ.
