Ιράν 1979.
Η 10χρονη Marji, βλέπει την πατρίδα της και τη ζωή της να αλλάζουν ριζικά από την Ιρανική (Ισλαμική) επανάσταση. Οι νέοι κανόνες επέβαλαν στις γυναίκες να φορούν μαύρες μαντίλες στα μαλλιά που να καλύπτουν το κεφάλι, αλλά και να είναι σεμνά ντυμένες με ρούχα που δεν φέρουν στοιχεία του δυτικού πολιτισμού.
Ο πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ιράκ ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 1980 και διήρκησε έως και το 1988. Η ζωή, μέσα σε αυτά τα απάνθρωπα χρόνια, έγινε πολύ δύσκολη και ειδικά για άτομα σαν την πρωταγωνίστρια, που δεν διστάζουν να αψηφούν τους κανόνες. Για τον λόγο αυτό, οι γονείς της αποφάσισαν να την στείλουν σε σχολείο στην Ευρώπη…
- Tα πρώτα πλάνα της ταινίας που τοποθετούνται στο αεροδρόμιο, αλλά και δύο σκηνές ακόμη σε ένα ταξί (δηλαδή οι αφηγηματικές ενότητες που αναφέρονται στο παρόν της πρωταγωνίστριας) είναι με χρώμα, ενώ όσα γεγονότα συνδέονται με το παρελθόν της είναι ασπρόμαυρα. Το ίδιο συμβαίνει και στην εικονογραφημένη αυτοβιογραφία της Σατραπί, στη οποία βασίζεται η ταινία. Φανερώνεται έτσι, η τριών διαστάσεων μετάβαση από την πραγματική ζωή στον κόσμο της μνήμης της Μαριάν αλλά και των αντιλήψεων της παιδικής της ηλικίας.
- Η κυβέρνηση του Ιράν έστειλε γράμμα στη Γαλλική πρεσβεία της Τεχεράνης, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της ταινίας. Το κακό όμως δεν σταματά εδώ καθώς στη συνέχεια πίεσε και την οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μπανκόγκ το 2007, να την παραβλέψουν ως ταινία και να μην πραγματοποιηθεί η προβολή της.
- Ο τίτλος, που στα ελληνικά σημαίνει «Πόλη της Περσίας», αποτελεί μεταγραμματισμό της Αρχαίας περσικής λέξης «Πάρσα». Parsa ή Persepolis, ήταν μια πραγματική αρχαία πόλη της Περσίας, η οποία ιδρύθηκε περίπου το 550-330 π.Χ.
- Το «Περσέπολις» ήταν η επίσημη συμμετοχή της Γαλλίας για την κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην απονομή των 80στών Βραβείων της Ακαδημίας το 2008.
- Η Κατρίν Ντενέβ και η Κιάρα Μαστρογιάννι δάνεισαν τις φωνές τους αντίστοιχα, στη μητέρα της πρωταγωνίστριας και στην ίδια, τόσο στη γαλλική όσο και στην αγγλική εκδοχή του φιλμ. Το αξιοσημείωτο είναι πως δεν είναι μητέρα και κόρη μονάχα στο σενάριο αλλά και στη ζωή.
- Η Μαρζάν Σατραπί αγαπούσε τη πανκ μουσική στα νεανικά της χρόνια. Ο Ίγκι Ποπ, που αποτελεί είδωλο των νεανικών χρόνων της Σατραπί, συμμετείχε στο καστ και δάνεισε τη φωνή του στον Θείο Ανούς (αγγλική εκδοχή).
- Αν και το φιλμ αρχικά απαγορεύτηκε στο Λίβανο, η ακαδημαϊκή διαμαρτυρία που έλαβε χώρα, ανέτρεψε την απαγόρευση.
- Σε προσχέδιο της ταινίας, η Μαριάν επιχειρούσε να αυτοκτονήσει. Στο DVD υπάρχει κομμένη σκηνή που δείχνει σκίτσα με τις ψευδαισθήσεις της πρωταγωνίστριας κατόπιν υπερβολικής δόσης φαρμάκων που της χορήγησε ο άντρας της, εφόσον η ίδια αδυνατούσε να το κάνει. Στη σκηνή υπάρχει σχολιασμός που εξηγεί τους λόγους που απορρίφθηκε η συγκεκριμένη σκηνή από την ταινία. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως η σεκάνς του γάμου,φαίνεται να περιορίστηκε σε ένα πιο συνοπτικό μοντάζ του γεγονότος.
