Με μια εντυπωσιακή δεκαετία του '60 - την οποία και θα μνημονεύσουμε παρακάτω - μια ζωή καταχρήσεων, απωλειών, επιστροφών και θρύλου οσκαρικής αναγνώρισης αλλά και βραβευτικής περιφρόνησης, ορίστε ο Πίτερ Ο' Τουλ σε πέντε ταινίες (αφού πρέπει καλά και σώνει να περιοριστούμε):
«Λόρενς της Αραβίας» (1962), του Ντέιβιντ Λιν
Τα σύντομα σχόλια δεν πρέπουν της κλάσεως αυτού του έργου, ο ορισμός του «προσηνούς έπους», της κατηγορίας ταινιών που έφτιαξε ο Ντέιβιντ Λιν για να στεγάσει τον γιγάντιο καμβά και τη διεισδυτική μελέτη των χαρακτήρων. Και ο «Λόρενς της Αραβίας» είναι ο επικεφαλής αυτών.
«Becket» (1964), του Πίτερ Γκλένβιλ
Παραμελημένη στους ευρύτερους κύκλους σινεφίλων, αριστουργηματική ταινία πάνω στη σχέση και τις συγκρούσεις του Ερρίκου του 2ου και του Τόμας Μπέκετ, Αρχιεπισκόπου του Κάντερμπερι, 12 υποψηφιότητες για όσκαρ, κέρδισε μόνο το σενάριο, μια από τις ελάχιστες (8) ταινίες που έχουν δύο υποψηφίους στην κατηγορία του πρώτου ρόλου (Ο' Τουλ και Μπέρτον), στουντιακό αραβούργημα και σπουδαία σύγκρουση ερμηνειών από τους δύο φίλους.
«Lord Jim» (1965), του Ρίτσαρντ Μπρουκς
Βασισμένο στο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ, το έργο αφηγείται την ιστορία ενός ναυτικού που επιδεικνύει δειλία στην βύθιση του σκάφους του και περνά την υπόλοιπη ζωή του αναμετρώμενος με το χαρακτήρα και το πεπρωμένο του. Καταπληκτική ερμηνεία, χωρίς υποψηφιότητα πάντως, για μια ταινία όχι χωρίς αδυναμίες αλλά με επιβλητικό Ο' Τουλ που μέσα σε τρία χρόνια γίνεται έμβλημα της δεκαετίας του '60. Θα έχει και συνέχεια.
«Το Λιοντάρι στο Χειμώνα» (1968), του Άντονι Χάρβεϊ
«Αντίο, κύριε Τσιπς» (1969), του Χέρμπερτ Ρος
Μη νομισθεί πως δεν υπάρχουν κι άλλα έργα στη δεκαετία αυτή που σφραγίζει την καριέρα του Ο' Τουλ και το αποτύπωμά του στο σινεμά, απλώς διαλέγουμε για κλείσιμο αυτό το δράμα πάνω στη διαφορετικότητα, το ερωτικό ετερόκλητο και τις δυσκολίες των σχέσεων, με τον Ο' Τουλ βαρετό, συντηρητικό δάσκαλο στη περίοδο του Μεσοπολέμου να ερωτεύεται την πεταχτή Πετούλα Κλαρκ και να τα βρίσκει σκούρα με τις σχέσεις και το παρελθόν της ενώ πλησιάζουμε την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αφήσαμε έξω πλήθος ταινιών, το «Savage Innocents» του Νίκολας Ρέι, δύο χρόνια πριν τον Λόρενς, την πασίγνωστη «Νύχτα των Στρατηγών», το «Ruling Class», το «Stunt Man» του 1980 που σηματοδότησε και μια κάποια επιστροφή τότε μετά από φοβερά προβλήματα υγείας (το αλκοόλ που λέγαμε), το κλασσικό πέρασμα από τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα», το «High Spirits» της ίδιας χρονιάς του Νιλ Τζόρνταν και, το 1990, μια ταινία αδαμαντίνου ήθους και ιδιαίτερα συγκινητικής πλευράς – και, ομολογώ, η τελευταία, καλή, αντάξια, ταινία που τον είδα ποτέ – τα «Φτερά της Διασημότητας» του Ότακαρ Βότοτσεκ (η μοναδική του ταινία για το σινεμά) σ' έναν ρόλο πάνω στην υστεροφημία, το χρόνο και το θάνατο.
O Πίτερ Ο' Τουλ, με τη μαγική του φωνή, την αέρινη προφορά και το πιο βασανισμένο γαλανό βλέμμα του σινεμά, στη μοναδική του βραβευμένη φορά στο πόντιουμ των όσκαρ:
