Δεν τον πήραν τα χρόνια, δεν έχει κάποιο σερί κινηματογραφικών αποτυχιών, αντιθέτως. Όμως ο Πιτ είναι σε αυτή τη φάση της ζωής του, «στο σπίτι δεν είναι κανείς, nah», όπως λέει σε κάποια φάση της συνέντευξης, που αναλογίζεται ποια είναι αυτά που έχουν την περισσότερη σημασία, και είναι αυτά που θέλει να κάνει από δω κι εμπρός.

Δείχνει αποφασισμένος στην περισυλλογή για το πώς θα πρέπει να είναι η «τελευταία φάση» της καριέρας του, γνωρίζει και δηλώνει πώς «είναι άνθρωπος που εκφράζεται μέσα από την τέχνη», αυξάνει το παραγωγικό του προφίλ ως χολιγουντιανός παίκτης, ασχολείται με λογιών καλλιτεχνικές κατασκευές και πάντα γρατζουνάει την κιθάρα του με πάθος εφήβου.

Έτσι κι αλλιώς, στα απόνερα του να υπήρξε ίσως και ο μεγαλύτερος καρδιοκατακτητής όλων των χολιγουντιανών εποχών, έχοντας υπάρξει σε δύο από τις διασημότερες σχέσεις και απέχων πια έξι χρόνια από τα διαζύγιό του από την Τζολί - κι έναν γάμο με έξι παιδιά, επίσης - ο πάλαι ποτέ αλκοολικός και καπνιστής Πιτ, δείχνει αλλού.

«Μοιάζει με σταρ άλλης εποχής», λέει ο Ταραντίνο. «Είναι πανέμορφος, αρρενωπός, hip, πιάνει πάντα το αστείο. Αλλά αυτό που τον κάνει το κάτι άλλο από πλευράς ταλέντου είναι ότι καταλαβαίνει σε βάθος την σκηνή. Έχει ενστικτώδη κατανόηση, δεν χρειάζεται καν να το αρθρώσει. Κι επίσης όταν βλέπω τα dailies (σ.σ. τα πλάνα της ημέρας) έχω την αίσθηση με αυτόν στο κάδρο ότι δεν βλέπω τον ηθοποιό μου, αλλά ότι βλέπω σινεμά, απευθείας». Ε ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία για το άστρο του Πιτ, ελάχιστοι το έχουν.

Στην συνέντευξη είναι προσωπικός και απλός σε βαθμό μπερδέματος, λέμε εμείς διαβάζοντάς την ολόκληρη εδώ. Είναι ντυμένος απλά, ανοίγει το (άδειο) ψυγείο του, έχει ένα έμψυχο σπίτι, ανθρώπινο αντί τυπικής επαύλεως, κάνει δώρα, κοιτάζει στα μάτια, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι ενδιαφέρεται απόλυτα για την συνομιλήτριά του (τις κάνει και ερωτήσεις!), λέει αφασιακές ιστορίες:

«Πριν μερικά χρόνια ήρθε ένας τύπος που με έψησε ότι στον αμπελώνα μου (σ.σ. αποκτημένος μαζί με την Τζολί, εκείνη πρόσφατα του πούλησε το μερίδιό της, απόλυτα προσοδοφόρα ιστορία η κατοχή του) υπήρχε χρυσός! Έπαθα εμμονή, αγόρασα μηχανήματα, ραντάρ, ξεψάχνισα την περιοχή. Όχι για τα λεφτά, για την σκέψη ότι μπορεί να υπήρχε κάτι εκεί, θαμμένο. Νομίζω έχει σχέση με το μέρος που μεγάλωσα, στα Όζαρκ, όλο τέτοιες ιστορίες άκουγα μικρός. Τελικά ήταν απατεώνας δεν υπήρχε τίποτα».

Λέει τους εφιάλτες του, έναν τον είχε επί χρόνια, «περπατούσα στον δρόμο και σε ένα σοκάκι, κάτω από μια λάμπα σαν του Εξορκιστή, μέσα από το σκοτάδι έβγαινε ένας και με μαχαίρωνε», λέει πώς έπαψε πριν 1-2 χρόνια να το βλέπει πια, αλλά του έχει μείνει πάντοτε να καταγράφει τα όνειρά του, «να προσπαθήσω να καταλάβω τι παίζει όταν δεν έχω τα γκέμια ο ίδιος».

Μασά τσίχλα νικοτίνης, το έκοψε στην διάρκεια της πανδημίας. «Δεν μπορώ να το περιορίσω, δεν δουλεύει αυτό για μένα, έπρεπε να το κόψω εντελώς, είμαι όλα μέσα ή τίποτα. Μεγαλώνω, το έχασα το προνόμιό μου», λέει. Παρομοίως αναφέρεται και στο θέμα του αλκοόλ. «Πήγα σε μια πολύ κουλ ομάδα ανδρών, ιδιωτική και επίλεκτη, που ένοιωθα ασφαλής. Διότι έχω δει άλλες φάσεις με ανθρώπους που μαγνητοσκοπούν ενώ ξερνάνε τ' άντερά τους και αυτό μου φαίνεται εντελώς φρικαλέο».

«Ένοιωθα πάνοτε πολύ μόνος μου στη ζωή», εξηγεί. «Μόνος καθώς μεγάλωνα, μόνος μέχρι πρόσφατα όταν και παρατήρησα ότι είχα πολλή σκέψη για τους δικούς μου, τους φίλους και την οικογένειά μου. Το λέει νομίζω ο Ρίλκε ή ο Άϊνστάιν, αν θες το πιστεύεις, αλλά είναι αυτό που περπατάς σε μια παραδοξότητα. Κουβαλάς πολύ πόνο και πολλή χαρά ταυτόχρονα και όταν το καταφέρεις αυτό έχεις ωριμάσει, έχεις μεγαλώσει».

Πολύ ωραία τα λέει ο φίλος μας ο Μπραντ, σύντομα θα τον δούμε και στο Bullet Train, που έχει κάνει με το φιλαράκι του το Ντέιβιντ Λιτς (κασκαντέρ του ήδη από τα χρόνια του Fight Club), αυξάνει σταδιακά και τα καθήκοντά του ως παραγωγός με την Plan B (το Blonde του Ντόμινικ, ας πούμε), να είναι καλά, να βρίσκεται σε ένα καλό μέρος γιατί χαρίζει και κάτι άισιο η όψη του, να ήταν και καλύτερη η φωτογράφηση του GQ (που εσάς μπορεί να σας αρέσει δε λέω), θα ήταν όλα αληθινά.