Χάρη στο «Breaking Bad» και στο αδερφάκι του «Βetter Caul Saul», το όνομα του Βινς Γκίλιγκαν τοποθετήθηκε ανάμεσα σε εκείνα των επιφανών τηλεοπτικών δημιουργών, μπήκε στη μαρκίζα, αν θέλετε – πράγμα δύσκολο, δεδομένης της υπερπροσφοράς αλλά και του (ακόμα πιο) συλλογικού τρόπου δημιουργίας στο συγκεκριμένο format. Πέρα από αναγνωρισμένος, ο Γκίλιγκαν είναι και αναγνωρίσιμος, με το κοινό να περιμένει όχι με περιέργεια, αλλά με ανυπομονησία το επόμενό του χτύπημα. Χρειάστηκε να περιμένει αρκετά, βέβαια, δεδομένου πως το διόλου εμπορικά τιτλοφορούμενο «Pluribus» είχε πρωτοανακοινωθεί αρχές του 2022. Έχοντας παρακολουθήσει πια τα πρώτα τρία επεισόδια, αντιλαμβανόμαστε τον λόγο της καθυστέρησης, που έχει να κάνει με την κλίμακα της δράσης.

Ενθυμούμενος τον καιρό που δούλευε για τα «X-Files», στο «Pluribus» ο Γκίλιγκαν εξαπολύει στην ανθρωπότητα μια πανδημία ευφορίας και απόλυτα εναρμονισμένης συμπεριφοράς, στην οποία έχουν ανοσία μια χούφτα άνθρωποι, ανάμεσά τους και η Κάρολ, μια συγγραφέας soft-core νεορομαντικής φαντασίας, που σιχαίνεται το έργο της, τη δουλειά της, τον ίδιο της τον εαυτό. Στο πρώτο επεισόδιο παρακολουθούμε το ξέσπασμα αυτής της επιδημίας, με τον Γκίλιγκαν να συνδυάζει το μαύρο χιούμορ με εικόνες δυσφορίας, να πλαισιώνει την ηρωίδα με χαοτικά συμβάντα, να εφευρίσκει ευφάνταστους τρόπους για να αναδείξει το γιγάντιο stop και το επακόλουθο reboot του ανθρώπινου γένους σε νέες, απολύτως ομοιογενείς εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Είναι εμφανείς οι αναφορές στα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας και παράνοιας των ‘50s, όταν η πυρηνική απειλή και η έκρυθμη διεθνής κατάσταση έφερναν τους δείκτες του ρολογιού μερικούς χτύπους πιο κοντά στα μεσάνυχτα – ακόμα και η μουσική του Ντέιβ Πόρτερ «μπερναρντχερμανίζει» αρμοστά- εύλογη και η ευστοχία του timing, καθώς η ανθρωπότητα ισορροπεί και πάλι σε τεντωμένο σχοινί - μόλις σήμερα διαβάζαμε για ρωσικές επιθέσεις κοντά στα σύνορα της Πολωνίας. Αν σε εκείνες τις ταινίες, όμως, ο ήρωας ήταν, συνήθως, θετικός, η Κάρολ της (για ακόμα μια φορά έκτακτης) Ρία Σίχορν δεν αποτελεί ιδιαίτερα συμπαθή φιγούρα, δεδομένου πως ανήκει σε εκείνη τη συνομοταξία ανθρώπων οι οποίοι βρίσκουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Ε, από αυτή ακριβώς την ιδιάζουσα φύση της κεντρικής (αντι)ηρωίδας γεννάται διαλεκτική, προκύπτουν διαρκείς αντιπαραβολές, που καθιστούν το «Pluribus» μια δημιουργία αρνούμενη να προσαρμοστεί στη νόρμα των καιρών που θέλει την παραβολή προφανή, εύληπτη και ξεκάθαρη από τα πρώτα λεπτά. Το μεγάλο μυστήριο στο «Pluribus» δεν είναι τι ακριβώς συμβαίνει στα γραφεία του «Severance» ή τι είναι το νησί του «Lost» και γιατί βρέθηκαν εκεί οι επιζήσαντες της πτήσης, αλλά πού ακριβώς το πηγαίνει ως σειρά. Σατιρίζει την επίθεση ψυχαναγκαστικής θετικότητας που κατακλύζει τον θαυμαστό (σοσιομιντιακό και μη) κόσμο μας; Καυτηριάζει τη διογκούμενη οργάνωση σε φατρίες και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου μπρος στη σαρωτική επέλαση του κομφορμισμού, που εξαναγκάζει τους φορείς διαφορετικής γνώμης στον εξοστρακισμό και, κατ'επέκταση, στην ανυπαρξία;  Ή, μήπως, διασκεδάζει και θρηνεί ταυτόχρονα την ανικανοποίητη φύση μας  - η Κάρολ μπορεί να τα έχει όλα σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων- και την εγγενή αδυναμία μας να πιστέψουμε στο μόνιασμα;

Έχοντας παρατηρήσει προσεκτικά τον τρόπο που ο Γκίλιγκαν παίζει μαζί μας σε αυτό το 1/3 της σεζόν, ωθώντας μας να αλλάζουμε διαρκώς στάση και θέση απέναντι στην Κάρολ και σε όσα εφιαλτικά (;) την περιβάλλουν, υποψιαζόμαστε πως η στοχοθεσία του περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα και , τελικά, δεν θα περιοριστεί σε ένα από αυτά. Ακόμα, όμως, κι αν η ανάπτυξη των θεματικών αποδειχθεί λειψή, το «Pluribus» θα έχει πετύχει να αφουγκραστεί ανησυχίες της εποχής του με ελκυστική αισθητική, θαυμαστή ισορροπία μεταξύ γέλιου και ενόχλησης και μερικές σκηνές ικανές να σφηνωθούν στη μνήμη, ανάμεσα σε εκατοντάδες ώρες «κατανάλωσης περιεχομένου». Κι αυτό δεν το λες αμελητέο κατόρθωμα.

H σειρά προβάλλεται στο Apple TV+. Κάθε Παρασκευή προστίθεται ένα νέο επεισόδιο, σημειώνεται πως, για τις ανάγκες του παρόντος, παρακολουθήσαμε τα 3 πρώτα επεισόδια της σεζόν.