Με το «Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή», ο Κρίστοφερ Νόλαν επανέρχεται στον θρύλο του ανθρώπου-νυχτερίδα, υπογράφοντας το φινάλε της υπερηρωικής τριλογίας που μία δεκαετία πριν θα πρέπει να φάνταζε αδιανόητη, αλλάζοντας στην πορεία τα δεδομένα του είδους.
Ας μην κολλάμε στον Κρίστοφερ Νόλαν. Τόσοι και τόσοι έχουν αναλάβει κατά καιρούς να δώσουν σάρκα και αυτιά νυχτερίδας στον Μπάτμαν. Δεν νιώθεις, ας πούμε, κάποιες φορές πως ο Νόλαν κλέβει όλη τη δόξα από τον Τζόελ Σουμάχερ; (Όχι;) Είμαστε εδώ για να αποκαταστήσουμε όλες τις ιστορικές αδικίες. Όλοι οι Μπάτμαν σε μία ανάσα:
BATMAN (τηλεοπτική σειρά 1966-1968, ταινία 1966)
Μπάτμαν: Ανταμ Γουέστ
Ρόμπιν: Μπαρτ Γουόρντ
Βασικός κακός: Όλοι.
Μεγάλη στιγμή: Η θεμελίωση της φράσης «Holy <...>, Batman!». Π.χ. μετά το πρόσφατο Φεστιβάλ Κανών θα λέγαμε: «Holy Motors, Batman!». Επίσης: Η Ερθα Κιτ υποδύθηκε την Κατγούμαν στην τρίτη σεζόν.
Καλό; Camp μεγαλείο. Είναι σαν τις ταινίες του Σουμάχερ, αλλά σωστά.
ΜΠΑΤΜΑΝ (Batman, 1989)
Σκηνοθέτης: Τιμ Μπάρτον
Μπάτμαν: Μάικλ Κίτον
Ρόμπιν: Ο Μπάρτον ήταν αντίθετος στην ιδέα.
Βασικός κακός: Ο Τζόκερ του Τζακ Νίκολσον.
Μεγάλη στιγμή: Οποιαδήποτε έχει το κινούμενο καρτούν του Νίκολσον στην οθόνη.
Καλό; Τίμιο. Σίγουρα κερδίζει διαχρονικούς πόντους για το πόσο δεν ήταν αυτό που όλοι περίμεναν. Καμία σχέση με την παλιά σειρά, καμία σχέση με τις άλλες ταινίες του Κίτον, καμία σχέση γενικώς. Αναπάντεχα καλή επιλογή για το ρόλο του Μπάτμαν ο κύριος «Σκαθαροζούμης».
Ο ΜΠΑΤΜΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕI(Batman Returns, 1992)
Σκηνοθέτης: Τιμ Μπάρτον
Μπάτμαν: Μάικλ Κίτον
Ρόμπιν: Απών.
Βασικός κακός: Ο Πιγκουΐνος του Ντάνι ντε Βίτο, η Κατγούμαν της Μισέλ Φάιφερ.
Μεγάλη στιγμή: Ολόκληρη η ταινία είναι μία ακολουθία μεγάλων στιγμών. Αλλά ας πάμε με την Κατγούμαν που τρώει ένα ζωντανό πουλί. (Προς στιγμήν.) Ή με τον Πιγκουΐνο που τον φροντίζουν οι πιγκουΐνοι του. Ή με τους πολλούς θανάτους της Κατγούμαν.
Καλό; Πάρα πολύ. Μοναδικό, αρρωστημένο, πανέμορφο.
ΜΠΑΤΜΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (Batman Forever, 1995)
Σκηνοθέτης: Τζόελ Σουμάχερ
Μπάτμαν: Βαλ Κίλμερ
Ρόμπιν: Κρις Ο’ Ντόνελ
Βασικός κακός: Ο Γρίφος του Τζιμ Κάρεϊ, ο Διπλοπρόσωπος του Τόμι Λι Τζόουνς.
Μεγάλη στιγμή: Το «μεγάλη» είναι μεγάλη λέξη, αλλά, τελος πάντων, τουλάχιστον η σλάπστικ υπερβολή του Κάρεϊ έχει μία κάποια αξία.
Καλό; Και στην κορώνα και στα γράμματα, φρικτό το λες μόνο.
ΜΠΑΤΜΑΝ ΚΑΙ ΡΟΜΠΙΝ (Batman & Robin, 1997)
Σκηνοθέτης: Τζόελ Σουμάχερ
Μπάτμαν: Τζορτζ Κλούνεϊ
Ρόμπιν: Κρις Ο’ Ντόνελ
Βασικός κακός: Ο Mr. Freeze του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, η Poison Ivy της Ούμα Θέρμαν, το καλό γούστο.
Μεγάλη στιγμή: Οι μπατ-ρώγες της στολής του Κλούνεϊ.
Καλό; Το πλήρες αντίθετο του καλού. Δεν βλέπεται ούτε καν σαν ένοχη απόλαυση.
BATMAN BEGINS (2005)
Σκηνοθέτης: Κρίστοφερ Νόλαν
Μπάτμαν: Κρίστιαν Μπέιλ
Ρόμπιν: Ε όχι!
Βασικός κακός: Ο Ρα’ς Αλ Γκουλ του Λίαμ Νίσον, το Σκιάχτρο του Κίλιαν Μέρφι.
Καλό; Τόσο ώστε να μας πείσει για μία εκδοχή του Μπάτμαν που δεν είχε εμφανιστεί ξανά στη μεγάλη οθόνη, να επιστρέψει τον ήρωα στην αρχή του, να κάνει το Χόλιγουντ να το ρίξει στα reboot.
Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ (The Dark Knight, 2008)
Σκηνοθέτης: Κρίστοφερ Νόλαν
Μπάτμαν: Κρίστιαν Μπέιλ
Ρόμπιν: Για κανέναν λόγο.
Βασικός κακός: Ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ, ο Χάρβεϊ Ντεντ του Ααρον Έκχαρτ.
Μεγάλη στιγμή: «Why so serious?»: μία ατάκα, ένας χαρακτήρας, μία ερμηνεία το λιγότερο εμβληματική.
Καλό; Το αν κάποιος προτιμά τον δεύτερο «Μπάτμαν» του Νόλαν ή τον δεύτερο του Μπάρτον θα μπορούσε, υποθέτω, να είναι και ερώτηση σε τεστ σκιαγράφησης χαρακτήρα, αλλά ναι, σε κάθε περίπτωση ο «Σκοτεινός Ιππότης» ήταν μία από αυτές τις σπάνιες, μία-στα-τόσα-χρόνια ταινίες-φαινόμενα.
