Είναι τόσο δύσκολο πράγμα η μεταφορά/εικονογράφηση μιας ιστορίας στον κινηματογράφο, που συνιστά ένα μικρό θαύμα ότι...υπάρχουν ταινίες. Το θαύμα πολλαπλασιάζεται όταν έχεις να κάνεις με μια υπερπαραγωγή και εκτοξεύεται μετεωρικά στην δυσκολία του όταν εμπλέκεται στο σύστημα η φιλοδοξία μιας πρωτοπορίας. Και μετά εισέρχεσαι στον κόσμο του Τζέιμς Κάμερον.

Ωστόσο, πριν από τον προσωποπαγή θαυμασμό, καλό είναι να θυμάται κανείς ότι ταινία από έναν άνθρωπο δεν φτιάχτηκε ποτέ (όσο κι αν κάποιοι το...προσπάθησαν). Και τα απομνημονεύματα του Τζον Λάνταου, του παραγωγού του Κάμερον, περιέχουν κάμποσες τεκμηριώσεις του τι θα πει παραγωγός. Τι θα πει να υπάρχει κάποιος που τρέχει από το σημείο μηδέν, έως το post production και την ημέρα της πρεμιέρας (και λίγο ακόμη). Τι θα πει να έχεις έναν go to άνθρωπο που μιλά με ανθρώπους, που κάνει ρεπεράζ, που νταντεύει τον αφέντη-σκηνοθέτη (ενώ αφέντης είναι στην πράξη ο ίδιος, κατά μία έννοια), που αγωνιά όχι μόνο ευλόγως για τα λεφτά και την φήμη του, αλλά και για τον αν το όραμα θα υλοποιηθεί - και μάλιστα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα διαβάσετε (εάν το επιλέξετε) μια πολύ μικρή ιστορία για την κτηνώδη περιπέτεια των γυρισμάτων του «Τιτανικού». Θα διαβάσετε εν συντομία πόσο δύσκολο ήταν να βρεθεί περιοχή για να στηθεί η...πισίνα του καραβιού, το ίδιο το σκάφος, τα παράπλευρα σκηνικά, η δυνατότητα ενός λειτουργικού χώρου που θα έπειθε για ό,τι θα βλέπαμε.

Θα διαβάσετε για το πώς είναι να έρχεται κοτζάμ αφεντικό του στούντιο, ο Πίτερ Τσέρνιν (που έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία βέβαια και ασχολείται, δεν είναι golden boy χαρτογιακάς του τριημέρου όπως σήμερα) και να σε ρωτάει μεταξύ σοβαρού και αστείου πώς αισθάνεσαι που την επαύριο θα έχεις τη φήμη του παραγωγού που υπερέβη 100% το μπάτζετ και να του απαντάς «πώς αισθάνεσαι που έδωσες πράσινο φως στην ταινία;».

Θα βρείτε μερικά διασκεδαστικά κους κους για τον «τρόπο Κάμερον» - διασκεδαστικά επειδή τα διαβάζουμε Τετάρτη πρωί στο Hollywood Reporter, ειδάλλως θέλει στομάχι από...τιτάνιο (enter Τζον Λάνταου) για να τον αντέξεις (και να τον αγαπάς).

Γενικώς θα πάρετε μια ιδέα πόσο οραματιστικό από πλήθος πλευρών ήταν το σχέδιο «Τιτανικός», πόσο αδιανόητη είναι η ανόρθωση τέτοιας παραγωγής, πόσοι πολλοί άνθρωποι σκίζονται για να παίρνει όλη τη δόξα ο σκηνοθέτης και τι ευλογημένη δουλειά είναι τελικά αυτή, ιδίως για εκείνους που την κάνουν, όταν το έργο παραδίδεται, όταν το επίτευγμα συμβαίνει και όταν όλοι (οκ, σχεδόν όλοι) εμείς επευφημούμε με στοργή, και όχι μόνο θαυμασμό, αυτό που μας προσέφεραν.