Στην ουσία δεν μπορείς να μιλήσεις για τον Ντικ Σέρμαν ξέχωρα από τον αδελφό του, Ρόμπερτ (1925-2012). Μαζί χαρακτήρισαν μια εποχή, αμέσως μετά την κλασικότητα των πρώτων χρόνων του Στούντιο του Ποντικιού. Δικά τους ήταν μιούζικαλ όπως η Μαίρη Πόππινς, το Βιβλίο της Ζούγκλας, το Chitty Chitty Bang Bang, το Charlotte's Web, το Aristocats και τόσα ακόμα. Οι νότες και τα λόγια τους ήταν μια Βίβλος παιδικότητας για τα αμερικανάκια πρωτίστως, αλλά και πολλών «ανηκόντων στην Δύση» που έλεγαν παλιά. Δεν ξέρω αλήθεια πώς γίνεσαι από 7, 8 κι από 9, 10, σίγουρα υπάρχει πια ένας άλλος τρόπος, ίσως αποτελεσματικότερος, αλλά πιο παλιά ένα σουπερκαλιφρατζιλίστικ ή ένα Trust In Me, μεταξύ πάντα πολλών ακόμα, ήταν διόδιo.
Οι Σέρμαν ήξεραν να γράφουν, πάει τελείωσε. Δεν έγραφαν «για παιδιά», σέβονταν τη νοημοσύνη και την πείραζαν, την διεύρυναν. Δεν λησμονούσαν τους μεγάλους. Και ήξεραν να γράφουν μελωδίες που σφυρίζονται. Τα τραγούδια πρέπει να σφυρίζονται. Δεν συμφωνούν όλοι πλέον.
Πήραν δύο Όσκαρ από εννέα υποψηφιότητες, και τα δύο για την Μαίρη Πόππινς. Παρέλαβαν και τρία Γκράμι, δύο επίσης για την Πόππινς, ένα για το Winnie the Pooh and Tigger Too!. Δεν πήραν πολλά βραβεία. Είναι όμως τέτοιος ο όγκος του έργου, τόση η κυριαρχία στο κινηματογραφικό και το θεατρικό μιούζικαλ, τέτοια η κηδεμονία των theme park ήχων (το It's A Small World δηλώνεται σαν το πιο πολυπαιγμένο δημόσια μουσικό κομμάτι στην ιστορία), που τα βραβεία απλώς εκτίθενται που δεν τους συνέλαβαν καλύτερα, περισσότερο.
Περισσότερα από 150 τραγούδια και 23 χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι θα συμπληρώνουν πάντα μια αριθμητική εικόνα της συνδρομής. Όμως τελικά αυτό που μένει, και μας γλυτώνει κι από την θλίψη, είναι αυτή η μελωδική εκπροσώπηση μιας εποχής, μυθολογημένης ίσως υπέρμετρα (αλλά κάθε απερχόμενος έτσι σκέφτεται), που πάντως, ιδίως στο πανί, γέμισε τον κόσμο ιστορίες φαντασίας, αθωότητας, κάποιου ρομαντισμού, ευλογημένης αφέλειας. Ο κόσμος τριγύρω δεν ήταν ποτέ έτσι, ήταν διαμετρικά αντίθετος, όμως ένα κοινό φώλιασε στο πνεύμα τους, παιδαγωγήθηκε τρόπον τινά και πια δεν μένει παρά ευγνωμοσύνη γιατί ο κόσμος έγινε προς στιγμής ωραιότερος εξαιτίας του πνεύματος αυτού.
Τσιμ Τσιμ Τσερί, και συνεχίζουμε.
