Η μέρα, για μας τους κλασικότροπους, ανήκει φυσικά στον Ρόμπερτ Μίτσαμ, τι να πρωτογράψεις, μια απ' τις πέντε φάτσες που έβγαλε το Χόλιγουντ, ένας πολύ καλός ηθοποιός με αυτό το "δεν μ' ενδιαφέρει και πολύ αυτό που κάνω" στυλ, πιο cool σε παίρνουν για κλιματισμό (απόδειξη ότι κάπνιζε 28 πακέτα την ημέρα κι έφτασε 79), διαβόητα αδιάφορος για την έννοια της καλλιτεχνίας, (συν)συνέθεσε ωστόσο ακόμα και ορατόριο - που παρήγαγε ο Όρσον Ουέλς! - έπαιζε και σαξόφωνο, υποψήφιος μόλις μια φορά για όσκαρ (για το «Story of G.I. Joe» του '45), πολύ ρεπουμπλικάνος και πολύ χιουμορίστας, τον έχω πάντα σε εκλεκτή θέση για τους κάτωθι ρόλους - προφανώς έχουν παραγκωνιστεί πολλοί, να μην παρεξηγούμαστε:

Το «Pursued» του Γουώλς, το καλύτερο νουάρ «Out of the Past» του Τουρνέρ, το «Blood on the Moon» του Γουάϊζ, το «Angel Face» του Πρέμιντζερ (κανείς δεν έπαιξε το θύμα μια γυναίκας πιο περήφανα απ' αυτόν), το «Track of the Cat» του Γουέλμαν, προφανώς τη «Νύχτα του Κυνηγού», το «Eldorado» του Χώκς (που κάνει τον ρόλο του Ντιν Μάρτιν στο «Ρίο Μπράβο», ξανά του Χώκς), κορωνίδα του έχω τον μεγάλο ρόλο της ζωής του στην «Κόρη του Ράϊαν» του Λιν κι ένα χαμόγελο για το μάτι που μας έκλεισε στο ριμέϊκ του «Farewell My Lovely» του '75 γιατί, έστω κι αν η ταινία δεν είναι μεγάλου ύψους, τι Μάρλοου ήταν αυτός ο άνθρωπος...