«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι με τον καιρό ξεχνάς. Εγώ δεν είμαι έτσι. Μπορεί, καθώς μεγαλώνω, να λησμονώ αρκετά πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου, δεν ξεχνώ ποτέ ωστόσο τα πράγματα που αγαπώ πολύ. Και το ¨Μπλέιντ Ράνερ¨ είναι ένα από αυτά τα πράγματα. Είχα μόλις πατήσει πόδι στα γυρίσματα έχοντας βιώσει μόλις πριν μια από τις χειρότερες εργασιακές εμπειρίες της ζωής μου. Είχα δουλέψει στο Παρίσι, σε μια φρικτή βιογραφία της Κοκό Σανέλ που λεγόταν ¨Chanel Solitaire¨, κάτω από τις οδηγίες ενός εκμεταλλευτή σκηνοθέτη που δεν σεβόταν τίποτα, πόσο μάλλον τους ηθοποιούς του. Αμέσως μετά, τύχαινε να προσγειωθώ σε μια απίστευτη εμπειρία που ονομαζόταν ¨Μπλέιντ Ράνερ¨ για να αφεθώ στα χέρια ενός σκηνοθέτη που δεν είχε μόνο όραμα, αλλά και έναν εξαιρετικό τρόπο να συνεργάζεται με τους ηθοποιούς του.
Μπορεί να σας φανεί βαρετό αυτό που θα πω αλλά οι πιο δυνατές εντυπώσεις που έχω ακόμη στο μυαλό μου από την ταινία είναι εκείνο το θέαμα των διακοσίων πενήντα κάτι ανθρώπων που δούλευαν γι’ αυτήν, στη διάρκεια ενός πεντάμηνου γυρίσματος που εκτυλισσόταν ως επί το πλείστον τη νύχτα. Και ήταν τόσο μαζικό το όλο πράγμα, τόσο αδιανόητο.
Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από τις αναμνήσεις μας. Αυτό είναι μια υπέροχη σκέψη.
Βλέποντας ξανά την ταινία μου ήρθαν στο μυαλό σύντομα φλας από εμπειρίες εκείνων των ημερών: τις πέντε ώρες που έπαιρνε στους τεχνικούς προκειμένου να φωτίσουν μία μόνο σκηνή. Τον Ρίντλεϊ Σκοτ να σταματά το γύρισμα επειδή είχε ζητήσει εκατό ποδήλατα για ένα πλάνο και δεν είχαν καταφθάσει αρκετά. Εκατό ποδήλατα να φτάνουν δυο ώρες μετά και να αραδιάζονται στο σκηνικό.
Με ρωτούν πολλοί για τον περίφημο μονόλογό μου στο φινάλε, που συμβαίνει να είναι και η πιο αγαπημένη σκηνή πολλών θεατών. Γυρίσαμε την σκηνή καθώς η ταινία όδευε προς την ολοκλήρωσή της, μετά από πέντε μήνες γυρισμάτων. Είχαν προηγηθεί οι θάνατοι των υπολοίπων ανθρωποειδών οι οποίοι ήταν δοσμένοι στην ταινία με τρόπο ηχηρό, έντονο. Για τον δικό μου θάνατο πρότεινα στον Ρίντλεϊ κάτι πιο χαμηλόφωνο, πιο ελεγειακό και εκείνος συμφώνησε αμέσως.
Υπήρχε όμως στο σενάριο μια ολόκληρη σελίδα από διάλογο που υποτίθεται ότι έπρεπε να ξεστομίσει ο ήρωάς μου, λίγο πριν πεθάνει. Μου φάνηκε μακροσκελής και ανώφελος. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον Ρόι να στέκεται στην βροχή, περιμένοντας τον θάνατό του και να μονολογεί χωρίς σταματημό. Γι’ αυτό τον λόγο κράτησα τις δυο γραμμές του σεναρίου που μου φάνηκαν περισσότερο ποιητικές, πιο μελαγχολικές. Και μετά πρόσθεσα μόνος μου τις τελευταίες προτάσεις που μου ήρθαν στο μυαλό αυθόρμητα: ¨'Ολες αυτές οι στιγμές θα χαθούν μέσα στον χρόνο, όπως τα δάκρυα στην βροχή.¨ Αυτό ήταν.
Από όλους τους χαρακτήρες που έχω υποδυθεί στην ζωή μου, αγαπώ τον Ρόι περισσότερο. Ίσως γιατί τον βλέπω όχι ως έναν κακό, αλλά ως τον πραγματικό ήρωα της ταινίας. Τον πιο ανθρώπινο και φιλοσοφημένο της χαρακτήρα. Υπάρχει μια γνήσια ρομαντική διάσταση μέσα του, κάτι που τόσο εγώ όσο και ο Ρίντλεϊ είχαμε συνειδητοποιήσει εξαρχής, αν και σε ελάχιστους θεατές έγινε κατανοητό κάτι τέτοιο. Είναι ένα ρομπότ που σβήνει θλιμμένο μέσα στην βροχή, έχοντας προηγουμένως χαρίσει την ζωή στον αντίπαλό του.
Βλέποντας ξανά την ταινία με το ίδιο δέος, έχω να πω μόνο το εξής: είναι γεμάτη από υπέροχες ιδέες. Αναρωτιέται τι είναι πραγματικά αληθινό σε αυτή την ζωή. Ισχυρίζεται πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από τις αναμνήσεις μας. Παίρνεις τις αναμνήσεις μας μακριά και αυτομάτως χάνουμε κάθε μας ταυτότητα. Αυτό είναι μια υπέροχη σκέψη. Το ¨Μπλέιντ Ράνερ¨ είναι, από την άλλη, μια ταινία που έχει γεννηθεί για την μεγάλη οθόνη. Κάθε φορά που θα τύχει να την δεις στο σινεμά, συνειδητοποιείς πόσα πολλά έχει να σου προσφέρει. Γιατί το μυστικό του μεγαλείου της βρίσκεται στις λεπτομέρειες».
Διαβάστε ακόμη:
«Time to die»: Αντίο στον Ρούτγκερ Χάουερ (1944-2019)
