Βουλιμία. Όταν είσαι ωραίος και ανερχόμενος σταρ του Χόλιγουντ, το «Seven» δεν είναι η καλύτερη επιλογή για να σταθεροποιήσεις την αξία σου. Το κατάμαυρο σενάριό του είχε πάρει απαγορευτικό από όλα τα στούντιο, πριν ταιριάξει στη γενναία ιδιοσυγκρασία του Ντέιβιντ Φίντσερ και της εταιρείας New Line. Στο βρώμικο σύμπαν του, ο κατάξανθος Μπραντ Πιτ έμοιαζε ξένος. Κι όμως, εκείνος επέμενε. Το πάθος του ανέδειξε τις ερμηνευτικές του ικανότητες, έπεισε την αγγελική Γκουίνεθ Πάλτροου να βαδίσει στην «κοιλάδα του Θανάτου» κι εξασφάλισε στο φιλμ το ιδιοφυές φινάλε του.
Απληστία. «Όταν ο Ντέιβιντ και ο Μπραντ είπαν ότι θα γύριζαν την ταινία μόνο έτσι όπως την είχα γράψει, παρά τις πιέσεις να την κάνουμε πιο αισιόδοξη, αισθάνθηκα κακομαθημένος. Δεν πίστευα ότι τελικά θα γινόταν το δικό μου, όπως και έγινε. Και ξέρω ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον, αλλά δε με νοιάζει». Άντριου Κέβιν Γουόκερ, σεναριογράφος.
Λαγνεία. «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να διασκεδάζουμε τον κόσμο. Πάντα με ενδιέφεραν τα φιλμ που σε σημαδεύουν», λέει ο σκηνοθέτης που βούτηξε αυτό το αστυνομικό θρίλερ στο σκοτάδι, χωρίς να αφήσει ούτε μια έξοδο κινδύνου στο κοινό. Εκείνο που έχει μάθει να ελέγχει το χάπι εντ ή έστω τη θανατερή γοητεία του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Εκείνο που γουστάρει το αίμα και διασκεδάζει με το «Scream». Εδώ οι φόνοι συμβαίνουν εκτός πλάνου και τα πτώματα δεν προλαβαίνεις να τα ψηλαφίσεις. Ενστικτωδώς η σκέψη παλεύει να ενώσει τα ματωμένα κομμάτια του παζλ που λείπουν και, αφού οι εικόνες δεν της προσφέρουν τις (ανακουφιστικές) αποδείξεις, καταλήγει στο χειρότερο. Για μια στιγμή πιστεύεις ότι ξέρεις πού θα καταλήξει αυτός ο εφιάλτης μέχρι που το χειρότερο (σχεδόν όπως το φοβόσουν ή δεν το είχες ποτέ φανταστεί) συμβαίνει.
Φιλαυτία. «Αυτή είναι μια λιλιπούτεια, τοσοδούλα ταινία, ένα πείραμα. Κάναμε ό,τι κάναμε και επενδύσαμε σε αυτούς τους ανθρώπους, ελπίζοντας να παρασύρουμε κάποιο κοινό να τους αγαπήσει, όμως τελικά είναι μόνο μια θαρραλέα, μικρή χειροποίητη ταινία με μπάτσους». Ντέιβιντ Φίντσερ, σκηνοθέτης.
Οκνηρία. Σημαδεμένο βαθιά με το 7, όπως η Εβδομάδα της Δημιουργίας (κατά την Παλαιά Διαθήκη) ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη, πνιγμένο στη βροχή και προικισμένο, ίσως, με το πιο πεσιμιστικό φινάλε στην ιστορία του mainstream αμερικανικού σινεμά, το «Seven» δεν είναι (μόνο) αυτό που φαίνεται. Όταν στο τέλος ο ήλιος δύει, αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται να ανατείλει ποτέ ξανά. Αυτό που περιμένει δεν είναι η λύτρωση, αλλά το τέλος ενός κόσμου που βρίσκεται στην κάθοδο.
Φθόνος. «Ειλικρινά, έχεις ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο;», αναρωτιέται ο ντετέκτιβ Μιλς.
Οργή. Σε μια μουχλιασμένη πόλη χωρίς όνομα, ο Τζον Ντόου δολοφονεί σύμφωνα με τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ κάποτε είχε πει ότι «ο κόσμος είναι ωραίος και αξίζει να παλεύεις γι΄ αυτόν». Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος.
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ Σενάριο: Άντριου Κέβιν Γουόκερ Φωτογραφία: Ντάριους Κόντζι Μουσική: Χάουαρντ Σορ Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Μόργκαν Φρίμαν, Γκουίνεθ Πάλτροου, Ρ. Λι Έρμι, Κέβιν Σπέισι Διάρκεια: 127’
Το «Seven» προβάλλεται το Σάββατο 25 Νοεμβρίου, στις 11 το βράδυ, στο ΙΝΤΕΑΛ, στο πλαίσιο του αφιερώματος που διοργανώνουν οι Νύχτες Πρεμιέρας με τίτλο THE LAST PICTURE SHOW. Διαβάστε περισσότερα για τις ταινίες του αφιερώματος εδώ.
Εξασφαλίστε εισιτήριο αποκλειστικά μέσω more.com.
