Η Γουίβερ μπορεί να μπήκε σχετικά αργά στον χορό, είχε ένα πέρασμα από τον «Νευρικό Εραστή» (Annie Hall) του Γούντι Άλεν το 1977, όμως όταν μπήκε στα 31 της στο Νοστρόμο του Ρίντλεϊ Σκοτ, εκεί που κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου, η καριέρα απογειωνόταν και η αλήθεια να λέγεται άνοιγε έναν δρόμο που τελικά σήμερα πια, ελέω εξωκινηματογραφικών λόγων, περπατιέται.
Η Γουίβερ ήταν μια πρωταγωνίστρια κανονική, επέβαλε το πρότυπό της σ’ ένα είδος σινεμά που τις γυναίκες τις είχε για διακόσμηση κι έφερνε μια δική της δυναμική κι αυτάρκη εκδοχή θηλυκότητας που έλειπε.
Για λίγα χρόνια μάλιστα, ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, η Γουίβερ ήταν ένα asset για την βιομηχανία που μέχρι τον ερχομό της Τζόντι Φόστερ και, αλλιώτικα, της Τζούλια Ρόμπερτς, δεν είχε αντίπαλο. Το δεύτερο «Άλιεν» (1986) της έφερε ακόμα και υποψηφιότητα για όσκαρ, σε μια εποχή macho αρσενικής αποθέωσης. Η Γουίβερ έπαιζε το παιχνίδι των ανδρών αποδεικνύοντας, πολλά χρόνια πριν την Αντζελίνα Τζολί, την Σαρλίζ Θερόν ή την Τζένιφερ Λόρενς, πως το κοινό ανταποκρινόταν μια χαρά στην ασυνήθιστη εικόνα μιας γυναίκας σε δράση.
Ανάμεσα στο ’79 και το ’86 η Γουίβερ έκανε μερικά έργα που εμείς αγαπάμε αλλά, ας το παραδεχθούμε, αγνοείται η τύχη τους (το «Eyewitness» δίπλα στον Γουίλιαμ Χαρτ, ας πούμε) αλλά έκανε και δύο με τον τρόπο τους εμβληματικές παραγωγές. Το είναι τα χρυσοκέντητα «Επικίνδυνα Χρόνια» του Πίτερ Γουίαρ δίπλα στον Μελ Γκίμπσον και το άλλο οι «Ghostbusters» που εξαργύρωνε, μεταξύ άλλων, το σεξ απίλ που απολάμβανε τότε η ηθοποιός.
Την ίδια χρονιά με το δεύτερο «Alien», έρχεται ένα ακόμα από εκείνα τα ξεχασμένα που έλεγα, μια ευπαρουσίαστη κατασκοπεία με τον Μάικλ Κέιν, το «Half Moon Street» και μετά την αγρανάπαυση του ’87 έρχεται η κορυφαία της στιγμή το 1988, με τους «Γορίλες στην Ομίχλη» και το «Εργαζόμενο Κορίτσι» που της αποφέρουν δύο Χρυσές Σφαίρες (!) αλλά και την έκαναν μία από τους έντεκα ηθοποιούς που έχουν λάβει διπλή υποψηφιότητα για όσκαρ στην ίδια χρονιά! Τα έχασε και τα δύο, το πρώτου γυναικείου από την Τζόντι Φόστερ για τους «Κατηγορούμενους», την ερμηνεία που έφερε την Τζόντι Φόστερ σ’ έναν δρόμο γυναικείου stardom που η Γουίβερ είχε βοηθήσει ν’ ανοιχθεί.
Με το προνόμιο της χρονικής απόστασης, μετά το ’88 μπορούμε να πούμε πως η Γουίβερ, με τα διαλείμματα δύο ακόμα «Alien» (το ’92 και ’97), άρχισε σιγά-σιγά να μετατρέπεται από την βιομηχανία σε καρατερίστα περιωπής κάτι σαν guest star παραγωγών κατώτερων του ταλέντου της. Η Βασίλισσα Ισαβέλλα στο ανεκδιήγητο «1492» του Ρίντλεϊ Σκοτ, η σύζυγος του προέδρου στο ευπρεπές «Dave», δίπλα στον Κέβιν Κλάιν, ένα serial killer θρίλερ μαζί με την Χόλι Χάντερ, το «Copycat», που δεν σώζει ο καλός Τζον Άμιελ στην σκηνοθεσία, μια δυνατή supporting στιγμή στην θαυμάσια «Παγοθύελλα» του Ανγκ Λι το ’97…
Τα ‘00ς μπήκαν εξίσου χλιαρά, το «Χωριό» σηματοδότησε μια συμμετοχή σε παραγωγή βεληνεκούς και προσδοκίας το 2004 που αναμενόμενα δεν είχε διαδοχή, σωρεία καλοντυμένων μετριοτήτων για χρόνια, μέχρι να έρθει ξανά ο Κάμερον, 23 χρόνια μετά το «Aliens» να μας την «θυμίσει» σ’ έναν ρόλο-κλώνο της Ρίπλεϊ στο «Avatar», στου οποίου τις συνέχειες θα συμμετέχει επίσης.
Παρά την λυπητερή μετατροπή μιας υποσχόμενης καριέρας σε χαμηλής εμβέλειας (άψογα) επαγγελματικές διεκπεραιώσεις, η Σιγκούρνι Γουίβερ είναι εγχάρακτη στο κινηματογραφικό υποσυνείδητο για τον ρόλο της στα Άλιεν αλλά και πάντοτε διατηρούσα μια τρυφερή θέση για όσους μεγαλώσαμε μαζί της βλέποντας την ακεραιότητα και τον προσωπικό χαρακτήρα των ερμηνειών της ακμής της.
Να είναι γερή.
