Στην ταινία υποδύεστε τον Ντέιβ Γιουάσα, τον δύτη που βοήθησε τον Κρις Λέμονς. Πώς καταφέρατε να κατανοήσετε έστω και λίγο τη νοοτροπία αυτού του ανθρώπου και το τι έπρεπε να ξεπεράσει - την κούρασή του, πιθανότατα τον φόβο του - για να βοηθήσει τον συνάδελφό του;

Σιμού Λιού: Σας ευχαριστώ, υπέροχη ερώτηση. Κάθε φορά που αναλαμβάνεις ένα έργο όπου υποδύεσαι ένα υπαρκτό πρόσωπο, είναι πάντα μια απίστευτη πολυτέλεια όταν αυτό το άτομο είναι όχι μόνο στη ζωή, αλλά και σε θέση να σε βοηθήσει. Ο Ντέιβ ήρθε σε μας κατά την προετοιμασία για τα γυρίσματα και έτσι μπόρεσα να τον βομβαρδίσω με ερωτήσεις!

Νομίζω ότι αυτά που είπε είναι πολύ χαρακτηριστικά για το ποιος είναι ως άτομο, κάποιος που είναι τόσο υπέροχα ανεπιτήδευτος για οτιδήποτε και θα μιλούσε για τη διάσωση και τη σωτηρία της ζωής του Κρις Λέμονς, με τον ίδιο τρόπο που θα μιλούσε για το πώς φτιάχνει τον καφέ του το πρωί, με μια αίσθηση επαγγελματισμού και χωρίς καμία υπερβολή, χωρίς καμία ανάγκη να παρουσιάσει μια αφήγηση και να φανεί περισσότερο σαν ήρωας. Ήταν τεράστια χαρά για εμένα να τον γνωρίσω.

Πώς προετοιμαστήκατε για την ταινία; Είχατε όλες αυτές τις στολές και όλα γίνονταν στο νερό, οπότε φαντάζομαι ότι δεν ήταν και τόσο εύκολο.

Σ.Λ: Ναι, νομίζω ότι μιλώντας και για τον Φιν και για μένα, ήταν αρκετά εμφανές νωρίς ότι θα έπρεπε να γίνουμε πολύ καλοί στις καταδύσεις και πολύ γρήγορα. Ευτυχώς, είχαμε τους καλύτερους ανθρώπους στον κόσμο να μας βοηθήσουν να ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση.

Νομίζω ότι μας τράβηξε πραγματικά αυτός ο κόσμος των δυτών. Είναι μια τέτοια εξειδικευμένη εργασία και νομίζω ότι μας γοήτευσε πραγματικά η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων που αφιερώνουν τη ζωή τους δουλεύοντας εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας για ώρες και ώρες τη φορά. Ήταν μια τεράστια φυσική πρόκληση, αλλά τελικά μια εμπειρία που μας αντάμειψε.

Έχετε κάτι να προσθέσετε;

Φιν Κόουλ: Ναι, εννοώ, συμφωνώ με πολλά από αυτά που λέει ο Σιμού. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Είναι τόσο ωραίο να μπορείς να συμμετάσχεις σε κάτι και να μαθαίνεις όλες αυτές τις νέες δεξιότητες και μετά να τις εφαρμόζεις στην κάμερα. Σωματικά ήταν μια πολύ απαιτητική δουλειά, αλλά νομίζω ότι μιλώ και για τους δυο μας όταν λέω ότι αυτό την κάνει ακόμα πιο διασκεδαστική και αυτή η πρόκληση είναι που μας αφήνει κάθε μέρα να αισθανόμαστε κουρασμένοι με τον σωστό τρόπο.

Καθώς παρακολουθούσα την ταινία ένιωσα ότι έβλεπα ένα ολοκληρωμένο φιλμ με την έννοια ότι υπάρχει δράση, υπάρχει δράμα, υπάρχει χιούμορ. Και υπάρχει και η ένταση ως ένα επιπλέον στρώμα αγωνίας που συνδέει ολόκληρη την ταινία. Και θα ήθελα να μου πείτε, το αισθανθήκατε αυτό ενώ κάνατε τα γυρίσματα; Έχω την αίσθηση ότι κάπως έχουμε χάσει αυτό το είδος ταινιών στις μέρες μας, αυτό που μοιάζει αυθεντικό, σαν να συμβαίνει την ώρα που βλέπουμε την ταινία.

Σ.Λ: Πραγματικά, είναι μια τόσο υπέροχη ερώτηση. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που την κάνατε!

Νομίζω ότι σε αυτή τη βιομηχανία, στην εποχή μας, έχουμε αναπτύξει τόσα πολλά εργαλεία για να κάνουμε τη διαδικασία δημιουργίας ταινιών πιο άνετη, πιο αποδοτική ή πιο γρήγορη για τους παραγωγούς και τα στούντιο και ξέρετε, μια στο τόσο έρχεται μια ταινία ή μια ευκαιρία να δείξει στον κόσμο ότι οι ταινίες δεν είναι απλά προϊόντα για κέρδος, δεν προορίζονται απλά για να βγάλουν χρήματα. Δεν είμαστε απλά μπροστά σε ένα πράσινο πανί προσποιούμενοι ότι είμαστε κάτω από το νερό και νομίζω ότι το κοινό αισθάνεται τόσο συνδεδεμένο και συγκλονισμένο από αυτό που συμβαίνει, γιατί αυτό είναι τελείως πραγματικό.

Φιν;

Φ.Κ: Πρέπει να είμαστε ευέλικτοι και να μπαίνουμε σε ρόλους την τελευταία στιγμή και να μαθαίνουμε γρήγορα. Είναι πολύ ξεχωριστό το να μπορούμε να κάνουμε την εκπαίδευση και να φεύγουμε από την εμπειρία με περισσότερη γνώση και εκτίμηση για τους ανθρώπους που υποδυόμαστε. Αυτό γίνεται όλο και πιο σπάνια. Ήταν υπέροχο να μπορώ να το βιώσω και να το κάνω. Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε πιο συχνά, δυστυχώς όμως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα πια.

Ως σκηνοθέτης της ταινίας τι σας τράβηξε περισσότερο σε αυτήν την ιστορία;

Άλεξ Πάρκινσον: Βασικά ήταν δυο πράγματα που με τράβηξαν. Πρώτα απ' όλα, ήταν αυτό το απίστευτο περιβάλλον και αυτή η απίστευτη δουλειά που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Το βρήκα απολύτως συναρπαστικό ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν στον πυθμένα των ωκεανών με αυτόν τον τρόπο. Έπειτα η αληθινή ιστορία του τι συνέβη ήταν απλά αδιανόητη.

Γιατί αποφασίσατε, εκτός από το ντοκιμαντέρ, να κάνετε και μια ταινία μεγάλου μήκους για τη συγκεκριμένη ιστορία; Θέλατε να γίνει γνωστή σε περισσότερους ανθρώπους παγκοσμίως παίζοντας στις κινηματογραφικές αίθουσες σε ένα ευρύτερο κύκλωμα διανομής;

Ένα μέρος είναι αυτό, αλλά νομίζω ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι μου επέτρεψε να διηγηθώ την ιστορία σε ένα ευρύτερο φάσμα, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και κλίμακα. Επιπλέον κάνεις την όλη εμπειρία πολύ πιο βιωματική. Στο ντοκιμαντέρ προφανώς έχεις ανθρώπους που μιλούν και σου λένε τι συμβαίνει, αλλά βλέπω την ταινία μεγάλου μήκους ως ένα συνοδευτικό κομμάτι του ντοκιμαντέρ και το αντίστροφο.

Ουσιαστικά λένε την ίδια ιστορία, αλλά έχουν πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις, πολύ διαφορετική αντίδραση στο πώς την παρακολουθείς, αλλά θα έλεγα ότι συνολικά, η ταινία μεγάλου μήκους είναι πολύ πιο απαιτητική και πιο μακρά διαδικασία επίσης.

Είχατε τον Γούντι Χάρελσον στο μυαλό σας όταν προετοιμάζατε την ταινία μεγάλου μήκους για την ιστορία ή ήταν κάτι που προέκυψε στη διαδικασία αναζήτησης του καστ;

Ήταν από την αρχή στο μυαλό μου να το κάνω αυτό, γιατί ένας από τους παραγωγούς συνεργαζόταν μαζί του τότε. Μιλήσαμε για αυτόν από την αρχή ως πιθανό υποψήφιο για το ρόλο του Ντάνκαν. Ήταν αμέσως προφανές ότι ήταν τέλειος για το ρόλο και ευτυχώς του άρεσε το ντοκιμαντέρ και το σενάριο και ήθελε να το κάνει, κάτι που ήταν καταπληκτικό!

Μπορείτε να μας πείτε κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με το πώς ήταν όλη η διαδικασία με τα γυρίσματα σε τόσο μικρούς χώρους; Ήταν εύκολο για εσάς να τους συντονίσετε σε αυτούς τους μικρούς χώρους;

Ναι, δηλαδή, αυτό ήταν μια επιλογή που είχα από την αρχή στο μυαλό μου. Αισθάνεσαι την εμπειρία να λειτουργεί πραγματικά μέσα σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει ρεαλισμός. Και αυτό ήταν που πάντα επιδίωκα, να το κάνω πιο πραγματικό, έντονο, τραχύ. Η αληθινή ιστορία είναι από μόνη της τόσο απίστευτη, δεν χρειάζεται να επινοήσεις πράγματα για να την πεις, από την άλλη θες το καστ να νιώσει την κλειστοφοβία για να λειτουργήσει η ιστορία. Θέλεις να νιώσουν ότι είναι δύσκολο να κινηθούν και πρέπει να κινηθούν με συγκεκριμένο τρόπο για να μπορέσουν να υπάρξουν στον χώρο, έτσι ήταν βασικό για μένα να γίνει με αυτόν τον τρόπο.

Έχετε σκεφτεί αν το background σας στο ντοκιμαντέρ σχετίζεται και με το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιείτε CGI στις ταινίες αυτού του είδους; Είναι, ίσως, αυτό κάτι που σας οδήγησε να το γυρίσετε όλο σαν σε αληθινό χρόνο;

Ναι, νομίζω πως αυτό παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό, διότι όπως σωστά λέτε, δεν προέρχομαι από τον κόσμο του CGI. Έτσι, ναι, φυσικά και θα τείνω προς αυτό, γιατί αυτό ξέρω. Ήθελα αυτόν τον ρεαλισμό, ήθελα να φαίνεται αληθινό. Και προφανώς τα CGI μπορούν να κάνουν πολλά, αλλά αν βασιστείς υπερβολικά σε αυτά, μπορεί και να βρεθείς σε μια κατάσταση όπου τίποτα δεν θα φαίνεται αληθινό.

Έχει πραγματικά αυτή την ποιότητα που συνήθως βλέπαμε σε ταινίες του παρελθόντος, που σημαίνει ότι υπάρχει πολλή προσπάθεια σε αυτήν την ταινία από όλους σας στο καστ.

Ποτέ δεν το σκέφτηκα συνειδητά το να πρέπει να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο στυλ γυρισμάτων. Πάντα βασιζόμουν στο συναίσθημα και το ένστικτό μου όταν προσέγγιζα τις δημιουργικές διαδικασίες. Εδώ πιστεύω πως μάλλον υποσυνείδητα βασίστηκα πολύ στις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του '80, εκεί όπου τα πράγματα τα αισθανόμουν πολύ πιο πρακτικά και αυθεντικά, οπότε αυτό που λέτε είναι τεράστιο κομπλιμέντο για εμένα και σας ευχαριστώ.

Διαβάστε ακόμη:
«Δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι πρωταγωνιστής»: Ο Γούντι Χάρελσον μιλά στο ΣΙΝΕΜΑ

INFO
Η ταινία «Τελευταία Ανάσα» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες από την Tanweer.