Φωνές που διαπερνούσαν τη φτιαγμένη από τσίγκο αποθήκη στον χώρο του ανατολικού αεροδρομίου, περίεργοι τύποι με στολές της αμερικανικής συνοριοφυλακής που βολτάριζαν στις απέραντες ασφάλτινες εκτάσεις του Ελληνικού και διάσημοι επισκέπτες από χώρες μακρινές. Ολα αυτά συνέβαιναν στην Αποθήκη 5, όπου βρεθήκαμε για να παρακολουθήσουμε τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Η Σκόνη Του Χρόνου», με βασικούς πρωταγωνιστές τον Γουίλεμ Νταφόε και την Ιρέν Ζακόμπ. Με τον ήλιο στα κέφια του, οι δυο ηθοποιοί κάθισαν στο υπαίθριο «ανακριτικό» γραφείο των δημοσιογράφων που τους είχαν περικυκλώσει με τα μαγνητοφωνάκια τους.

Ο Νταφόε κι η Ζακόμπ παρά την εμφανή εξάντληση από τα πανευρωπαϊκά γυρίσματα που απαιτήθηκαν για λογαριασμό της ταινίας (από την Ιταλία μέχρι τη Ρωσία) μίλησαν για τους ρόλους τους, την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στον σκηνοθέτη αλλά και για τις όποιες «σκονισμένες» εμπειρίες έχουν βιώσει στη χώρα μας. Ο Νταφόε από την αρχή ξεκαθάρισε για ποιον ακριβώς λόγο αποφάσισε να ταξιδέψει στην Ελλάδα: «Σίγουρα το να δουλεύεις με τον Αγγελόπουλο αποτελεί πραγματικά προνόμιο. Είναι σαν να αγγίζεις ένα μέρος της ιστορίας» δήλωσε ο 52χρονος ηθοποιός, εξηγώντας συνεπακόλουθα τον λόγο για τον οποίο εκτιμά τα χαρακτηριστικά αγγελοπουλικά πλάνα. «Ως ηθοποιός γίνεσαι μέρος του ρυθμού της ταινίας. Ο Αγγελόπουλος έχει την ικανότητα να σε εντάσσει στην όλη διαδικασία της δημιουργίας της ταινίας και σου δίνει το προνόμιο να προσαρμοστείς μέσα σ' αυτούς τους ρυθμούς και στην ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί».

Με την αύρα της αλλοτινής μούσας του Κισλόφσκι να την ακολουθεί σε κάθε της βήμα και εμφανώς μεγαλύτερη για τις ανάγκες του τωρινού ρόλου της, η Ιρέν Ζακόμπ χαμογελά στην ερώτηση για το πώς νιώθει μια τόσο όμορφη γυναίκα όταν μεταμορφώνεται σε μια 55χρονη κυρία. «Είναι πολύ ωραίο να έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς την πορεία της ζωής σου» απαντά. Οσο για τη συμμετοχή της στη «Σκόνη Του Χρόνου» μιλάει- όπως αναμενόταν- με τα καλύτερα λόγια. «Αισθάνομαι τέλεια όταν συνεργάζομαι με τους καλύτερους, οπότε αυτή η εμπειρία είναι υπέροχη».

Με ένα απότομο cut μεταφερόμαστε στο εσωτερικό της αποθήκης, που έχει μετατρέψει ο Διονύσης Φωτόπουλος σε ένα κομμάτι γης του αμερικανικού Βορρά. Πυκνή ομίχλη καλύπτει τον χώρο και τεράστιες λευκές μπάλες αιωρούνται από πάνω μας καθώς ένα παλιό, κίτρινο λεωφορείο σταματά λίγο μετά τα υποτιθέμενα σύνορα Η.Π.Α. - Καναδά, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 70. Η Ζακόμπ (Ελένη) ακουμπά αργά τα τακούνια της στα στενά σκαλοπάτια, τελευταίο εμπόδιο για να φτάσει στην αγκαλιά του γιου της. Οι δύο τους θα συναντηθούν ύστερα από πολλά χρόνια, λόγω της παρανοϊκής πολιτικής έμπνευσης κάποιων να χωρίσουν τον κόσμο στην «ελεύθερη» Δύση και την «κομουνιστική» Ανατολή.

Ο Αγγελόπουλος κόβει με υπερένταση τη σκηνή και πετιέται με ένα εφηβικό άλμα από το πίσω μέρος του λεωφορείου. Αεικίνητος και φανερά ενθουσιασμένος με το καινούργιο του σχέδιο, κλέβει μερικές στιγμές για να πει στα πηγαδάκια που σχηματίζονται δίπλα του ότι «αυτοί οι ηθοποιοί αποτελούν έμπνευση. Είναι πραγματικά ηδονή να δουλεύεις μαζί τους. Τους παίρνω μαζί μου από χώρα σε χώρα και αυτοί με ακολουθούν». Μετά επιστρέφει πίσω στο γύρισμα. Δεν θέλει να αφήσει τον «Χρόνο» και τις επερχόμενες Κάννες να περιμένουν...

Από την Κυριακή Παπαδοπούλου

"Η Σκόνη Του Χρόνου"
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος σε συνεργασία με τους Τονίνο Γκουέρα, Πέτρο Μάρκαρη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σινάνος
Σκηνικά - Κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος
Μουσική: Ελένη Καραϊνδρου
Πρωταγωνιστούν: Γουίλεμ Νταφόε, Μπρούνο Γκανζ, Μισέλ Πικολί, Ιρέν Ζακόμπ, Κριστιάν Πολ, Ρένη Πιττακή
Διανομή: Audiovisual