Mπορεί το σινεμά του Πέδρο Αλμοδόβαρ να αναλύεται εξονυχιστικά για τις αναρίθμητες επιρροές που έχει ενσωματώσει, αλλά έχει ταυτόχρονα και ιδιοσυγκρασιακούς επιγόνους, που δεν θα έκαναν ακριβώς τις ίδιες ταινίες χωρίς τον Πέδρο. Παρακάτω, μερικοί από τους πιο άξιους "προτεζέ" του Ισπανού σκηνοθέτη.

Τοντ Χέινς
Μοιράζονται με τον Αλμοδόβαρ τα κοινά χρέη σε Ντάγκλας Σερκ και Φασμπίντερ, και το πέρασμά του από το προβοκατόρικο underground σε προσανατολισμούς που παντρεύουν την τολμηρή κινηματογράφηση του ομοφυλοφιλικού έρωτα με στοιχεία κλασικού μελοδράματος είναι έστω και υποσυνείδητα «αλμοδοβαρίζον».

Πάνος X. Κούτρας
Οι αλμοδοβαρικές καταβολές του ήταν ήδη εμφανείς από την ανάμειξη του κιτς και του μελοδράματος στην «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» (1999, κεντρική φώτο) και στην «Αληθινή Ζωή» (2004). Με τη «Στρέλλα» (2009) ήρθε η πανηγυρική επιβεβαίωση.

Γουόνγκ Καρ-Γουάι
Μπορεί φαινομενικά να μην ανήκει στους αλμοδοβαρικούς με τη στενή έννοια δημιουργούς, όμως ο τρόπος που μετουσίωσε το μελόδραμα σε ένα στιλιζαρισμένο νεο-ρομαντικό ύφος ίσως να χρωστά πολλά στον Αλμοδόβαρ.

Ξαβιέ Ντολάν
Το νέο τρομερό παιδί από τον Καναδά είναι φαν του Αλμοδόβαρ και το δείχνει, από την αυτοσαρκαζόμενη υστερία μέχρι τα παστέλ χρώματά του. Μέχρι να φτάσει βέβαια τη μαεστρία του δασκάλου του έχει πολύ δρόμο να διανύσει.

Τζον Κάμερον Μίτσελ
Το να δημιουργήσεις ένα κωμικοτραγικό μιούζικαλ γύρω από μια τραβεστί («Hedwig and the Angry Inch», 2001) είναι από μόνο του φόρος τιμής στον Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Kωνσταντίνος Σαμαράς