Mια θεωρία της βιομηχανίας υποστηρίζει ότι το «One from the Heart» του Φράνσις Φορντ Κόπολα δεν θα είχε αποτύχει εισπρακτικά εάν αντί για τους Τέρι Γκαρ και Φρέντρικ Φόρεστ πρωταγωνιστούσαν οι Ναστάζια Κίνσκι και ο Ραούλ Τζούλια. Θα είχε αποτύχει, όμως, ως μιούζικαλ φαντασμαγορία με καθημερινούς ήρωες, θα είχε μείνει ημιτελής ο ερωτικός κύκλος των χαρακτήρων, που σαγηνεύονται από τις neon επιγραφές και την πλάνη της «τελειότητας» εκεί έξω, για να (ξανα)βρουν το φως και την τελείωση δίπλα τους. Κοντολογίς, θα είχε αποτύχει ως ταινία. Και θα έχανε την ικανότητα της Τέρι Γκαρ να διασκεδάζει την αμηχανία της στιγμής, μιας ηθοποιού που δεν διέθετε μεν το αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστικό εκτόπισμα, αλλά νιώθεις πως δεν έφτασε ψηλότερα καθαρά λόγω τύχης – και όπως μπορούν να σας επιβεβαιώσουν εκατομμύρια ηθοποιοί εκεί έξω, χρειάζεσαι μπόλικη από την τελευταία.

Με γονείς στη show biz, η Γκαρ μπήκε από νωρίς στα βάσανα, πρώτα με χορευτικά περάσματα σε ταινίες του Έλβις Πρίσλεϊ, έπειτα με στοχευμένες εμφανίσεις στην τηλεόραση, ενώ παράλληλα σπούδαζε στο Actors Studio. Ο πρώτος ρόλος που την προσέχουν έρχεται στη «Συνομιλία» του Φράνσις Φορντ Κόπολα - αν και η ίδια, όταν ήρθε η μοναδική της οσκαρική υποψηφιότητα για το «Tootsie», χαριτολογώντας δήλωσε έκπληξη που, όχι μόνο την πρόσεξαν, αλλά την λογάριασαν και για καλή ηθοποιό. Στον «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» θα φανερωθεί σε ευρύτερο κοινό η κωμική της στόφα. Στέκεται σαν ίση προς ίσο δίπλα σε ολόκληρο Τζιν Γουάιλντερ μέσα και απαντά στην ξεκαρδιστική μεγαλομανία του με γειωτική αφέλεια και γερμανική προφορά. Έχουν χρονισμό απίθανο, αλληλοσυμπληρώνονται, άλλους στη θέση τους δεν μπορείς να φανταστείς.

Με τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» θα αποκτήσει άλλο ένα διαμάντι στη φιλμογραφία της. Εκεί πομένει την διογκούμενη εμμονή του Ρίτσαρντ Ντρέιφους, ακόμα ενός απόντα πατέρα και συζύγου στη σχετική πινακοθήκη χαρακτήρων του Σπίλμπεργκ, και φέρνει στην ταινία την προστιθέμενη αξία ενός ανθρώπου καθημερινού στην κοψιά και στους τρόπους, που μπλέκεται σε εξωφρενικά ασυνήθιστες καταστάσεις. Αυτήν που χρειάστηκε και ο Κόπολα στο προαναφερθέν «One from the Heart», δηλαδή.

Είτε στο σινεμά, όπου την χρειάστηκαν σκηνοθέτες όπως ο Σκορσέζε, ο Άλτμαν και ο Καρλ Ράινερ, είτε στα «Φιλαράκια», σε ένα από τα δημοφιλέστερα γκεστ της σειράς, είτε σε τηλεοπτικές εκπομπές -σε μια τέτοια αποκάλυψε ότι πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας - και λοιπές δημόσιες εμφανίσεις της, ένα πράγμα δεν έλειπε ποτέ. Το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο ποτέ δημοσιοσχετίστικο και ποτέ ευρισκόμενο σε συνείδηση της δημόσιας εικόνας του, αλλά πηγαίο. Ήταν το χαμόγελο ενός ανθρώπου ειλικρινά χαρούμενου που βρίσκεται εκεί και κάνει αυτό που κάνει, ενός ανθρώπου χαρούμενου που βρίσκεται εδώ, στον κόσμο μας. Και ο τελευταίος χάνει κάτι σημαντικό και δυσαναπλήρωτο, κάθε φορά που «σβήνουν» τέτοια χαμόγελα.